جن در کلام اسلامی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Heydari (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۲۸ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۲۰:۲۲ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.


اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث جن است. "جن" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل جن (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

چیستی جن

جن در قرآن و روایات

جن از نگاه دانشمندان

ابلیس، جنی سرکش

  • ابلیس از جملۀ جنیان سرکش است که فرزند و قبیله دارد و با فرزندان آدم دشمن و در پی گمراهی آنان است چنانکه آیۀ وَإِذْ قُلْنَا لِلْمَلَائِكَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلَّا إِبْلِيسَ كَانَ مِنَ الْجِنِّ فَفَسَقَ عَنْ أَمْرِ رَبِّهِ أَفَتَتَّخِذُونَهُ وَذُرِّيَّتَهُ أَوْلِيَاءَ مِنْ دُونِي وَهُمْ لَكُمْ عَدُوٌّ بِئْسَ لِلظَّالِمِينَ بَدَلًا[۱۳] همین مطلب را تأیید می‌‌کند.
  • شیاطین جنی نمی‌توانند در جهان خلقت تصرف کنند. آنان همچون دیگر موجودات عادی، طبیعی‌ عمل می‌‌کنند و نمی‌توانند انسان را مجبور به گناه کردن کنند مگر اینکه خود انسان بخواهد. اینکه آیا جن برتر است یا انسان، از قرآن اینچنین فهمیده می‌‌شود که که انسان برتر است؛ زیرا خداوند به ابلیس که از جنیان بود امر کرد که به آدم سجده کند[۱۴].

نتیجه گیری

منابع

جستارهای وابسته

پانویس

  1. ر.ک: محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی، ص۷۲.
  2. فرهنگ شیعه، ص ۲۱۷.
  3. ر.ک: حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان، ص۲۰۷.
  4. فرهنگ شیعه، ص ۲۱۷.
  5. ر.ک: محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی، ص۷۲.
  6. «و پریان و آدمیان را نیافریدم جز برای آنکه مرا بپرستند» سوره ذاریات، آیه ۵۶.
  7. ر.ک: تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص ۲۵۲.
  8. فرهنگ شیعه، ص ۲۱۸.
  9. نجم الثاقب، باب سوم:
  10. نجم الثاقب، باب سوم:
  11. ر.ک: حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان، ص۲۰۷.
  12. فرهنگ شیعه، ص ۲۱۷.
  13. «و (یاد کن) آنگاه را که به فرشتگان گفتیم برای آدم فروتنی کنید! (همه) فروتنی کردند جز ابلیس که از پریان بود و از فرمان پروردگارش سر پیچید؛ با این حال آیا شما او و فرزندانش را به جای من به سروری برمی‌گزینید با آنکه آنان دشمن شمایند؟ بد جایگزینی برای ستمگرا» سوره کهف، آیه ۵۰.
  14. فرهنگ شیعه، ص ۲۱۸.
  15. فرهنگ شیعه، ص ۲۱۸.