جن در قرآن

این مدخل زیرشاخهٔ بحث جن است. جن از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: جن در قرآن - جن در کلام اسلامی - جن در معارف مهدویت - جن در معارف دعا و زیارات - جن در معارف و سیره سجادی - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

در قرآن از واقعیت و پدیده‌ای به نام جن سخن می‌گوید. اعتقاد به جن هرچه که باشد، اختصاصی به اسلام و ادیان ابراهیمی ندارد، هرچند تعبیرها از این موجود متفاوت است. قبل از اسلام در میان اعراب اعتقاد به جن بوده و جواد علی در کتاب المفصل فی تاریخ العرب قبل الاسلام (ج ۶، ص) به این مسئله اشاره کرده است. نولدکه در تاریخ قرآن معتقد است که اعتقاد به جن ریشه درازی در ادیان سامی دارد. از تفسیرهایی که در باره این پدیده پوشیده و پنهان که بگذریم، در قرآن به گونه‌ای سخن گفته شده و ارتباط او با پیامبر را نشان داده که در اصل آن تردیدی برجای نمی‌گذارد. به هرحال در این دسته از آیات از جنیانی سخن گفته شده که به پیامبر وحی می‌شود که قرآن را شنیده و این دعوت را ادامه دعوت حضرت موسی می‌دانند و گویی از دعوت عیسی خبری ندارند و این سوره و سوره جن در مکه نازل شده است و جالب‌تر این که این گروه دیگران از قوم خود را به دعوت پیامبر تشویق می‌کنند.

1. ﴿وَإِذْ صَرَفْنَا إِلَيْكَ نَفَرًا مِنَ الْجِنِّ يَسْتَمِعُونَ الْقُرْآنَ فَلَمَّا حَضَرُوهُ قَالُوا أَنْصِتُوا فَلَمَّا قُضِيَ وَلَّوْا إِلَى قَوْمِهِمْ مُنْذِرِينَ * قَالُوا يَا قَوْمَنَا إِنَّا سَمِعْنَا كِتَابًا أُنْزِلَ مِنْ بَعْدِ مُوسَى مُصَدِّقًا لِمَا بَيْنَ يَدَيْهِ يَهْدِي إِلَى الْحَقِّ وَإِلَى طَرِيقٍ مُسْتَقِيمٍ * يَا قَوْمَنَا أَجِيبُوا دَاعِيَ اللَّهِ وَآمِنُوا بِهِ يَغْفِرْ لَكُمْ مِنْ ذُنُوبِكُمْ وَيُجِرْكُمْ مِنْ عَذَابٍ أَلِيمٍ﴾.
2. ﴿قُلْ أُوحِيَ إِلَيَّ أَنَّهُ اسْتَمَعَ نَفَرٌ مِنَ الْجِنِّ فَقَالُوا إِنَّا سَمِعْنَا قُرْآنًا عَجَبًا * يَهْدِي إِلَى الرُّشْدِ فَآمَنَّا بِهِ وَلَنْ نُشْرِكَ بِرَبِّنَا أَحَدًا﴾؛ ﴿وَأَنَّا لَمَّا سَمِعْنَا الْهُدَى آمَنَّا بِهِ فَمَنْ يُؤْمِنْ بِرَبِّهِ فَلَا يَخَافُ بَخْسًا وَلَا رَهَقًا﴾؛ ﴿وَأَنَّهُ لَمَّا قَامَ عَبْدُ اللَّهِ يَدْعُوهُ كَادُوا يَكُونُونَ عَلَيْهِ لِبَدًا﴾.
3. ﴿وَأَنَّا كُنَّا نَقْعُدُ مِنْهَا مَقَاعِدَ لِلسَّمْعِ فَمَنْ يَسْتَمِعِ الْآنَ يَجِدْ لَهُ شِهَابًا رَصَدًا * وَأَنَّا لَا نَدْرِي أَشَرٌّ أُرِيدَ بِمَنْ فِي الْأَرْضِ أَمْ أَرَادَ بِهِمْ رَبُّهُمْ رَشَدًا﴾.

نکات این آیات

در این آیات برمحورهای ذیل تأکید شده است.

1. برانگیخته شدن محمد برای جنیان، هما نند انسان‌ها: ﴿قُلْ أُوحِيَ إِلَيَّ أَنَّهُ اسْتَمَعَ نَفَرٌ مِنَ الْجِنِّ فَقَالُوا إِنَّا سَمِعْنَا قُرْآنًا عَجَبًا * يَهْدِي إِلَى الرُّشْدِ فَآمَنَّا بِهِ وَلَنْ نُشْرِكَ بِرَبِّنَا أَحَدًا﴾.
2. دعوت جنیان مؤمن به قرآن، از قوم خود برای گرویدن به پیامبر: ﴿يَا قَوْمَنَا أَجِيبُوا دَاعِيَ اللَّهِ وَآمِنُوا بِهِ يَغْفِرْ لَكُمْ مِنْ ذُنُوبِكُمْ وَيُجِرْكُمْ مِنْ عَذَابٍ أَلِيمٍ﴾.
3. روی آوردن گروهی از جنیان به سوی پیامبر برای استماع، قرآن با تدبیر الهی: ﴿وَإِذْ صَرَفْنَا إِلَيْكَ نَفَرًا مِنَ الْجِنِّ يَسْتَمِعُونَ الْقُرْآنَ﴾.
4. ایمان آوردن گروهی از جنیان به قرآن پس از شنیدن آن: ﴿فَآمَنَّا بِهِ وَلَنْ نُشْرِكَ بِرَبِّنَا أَحَدًا﴾..

موجوداتی پنهان، آتشی، دارای‌شعور و مکلّف

«جن» از ریشه «ج ـ ن ـ ن» در لغت به معنای پوشیده و پنهان از حواس است و در اصطلاح خاص بر طایفه‌ای از آفریدگان خدا که از چشم انسان‌ها پوشیده و از آنها متواری‌اند (پری در زبان فارسی) اطلاق می‌گردد، گرچه در اصطلاحی عام به همه موجودات روحانی پوشیده از حواس، اعم از اخیار (فرشتگان)، اشرار (شیاطین) و اوساط آنها (پریان)، جن گفته می‌شود. «جانّ» نیز به معنای متواری و پوشیده از حواس است و بر واحدِ نوعیِ جن اطلاق می‌شود؛ مانند ناطق و عاقل؛ ولی جن به عموم جانّ و نوع آن گفته می‌شود؛ همچنین «جانّ» در مقابل انس و انسان هر دو و جن فقط در برابر انس به‌کار می‌رود. در تفاوت بین آن دو آرای دیگری نیز مطرح شده‌اند؛ نظیر اینکه «جانّ» نوعی از جن است، پدر جن بوده است، چنان که آدم پدر بشر بود، جانّ همان ابلیس یا پدر ابلیس است و جانّ به مسخ شدگان از جن اطلاق می‌شود. در قرآن کریم افزون بر آنکه سوره‌ای به نام جن وجود دارد ۲۲ بار واژه «جنّ» و ۷ مرتبه لفظ «جانّ» و ۵ بار عبارت «الجِنَّه» که جمع جن است به کار رفته است. تعابیر دیگری نیز هستند که برخی از مفسران آنها را به نحوی با جن مرتبط دانسته و مباحثی را درباره آنها مطرح کرده‌اند. وجود جن از اصول مسلّم قرآنی و اعتقاد به آن از مصادیق ایمان به غیب است: ﴿الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ﴾. احادیث صحیح نیز بر وجود آن دلالت می‌کنند. منکران وجود جن دلیلی بر انکار خود ندارند و چنانچه عقل برای اثبات وجود جن راهی نداشته باشد برای انکار آن نیز راهی ندارد. ادعای اینکه میکرب‌ها نوعی از جن هستند با تصویری که قرآن از جنّ ارائه می‌دهد سازگاری ندارد.

خلقت و اوصاف جن

در آیات ﴿وَٱلْجَآنَّ خَلَقْنَـٰهُ مِن قَبْلُ مِن نَّارِ ٱلسَّمُومِ﴾ و ﴿وَخَلَقَ الْجَانَّ مِنْ مَارِجٍ مِنْ نَارٍ﴾ از ماده اولیه آفرینش جن سخن به میان آمده و آن را از جنس آتش معرفی کرده‌اند. در معنای سموم گفته شده: باد داغی است که اثری سمی دارد، آتشی است که دود ندارد و باد سوزانی است که در روزنه‌های پوست نفوذ می‌کند؛ زیرا عرب به سوراخ‌های ریز بدن «مَسامّ» می‌گوید. برخی نیز «نارِ السَّموم» را به حرارت خورشید و به جرقه رعد و برق تفسیر کرده‌اند. مارج در اصل به معنای اختلاط و آمیزش و در اینجا منظور از آن اختلاط شعله‌های مختلف آتش با هواست که رنگ‌های مختلفی از آن پدید می‌آیند، گرچه برخی نیز گفته‌اند: مارج، آتش بی‌دود است، بنابراین جانّ از ترکیب دو عنصر آتش و هوا آفریده شده، چنان‌که آدم از دو عنصر آب و خاک است و از ترکیب آتش و هوا مارج و از ترکیب دو عنصر آب و خاک، طین به دست می‌آید. از مجموع دو آیه به دست می‌آید که مبدأ خلقت جن بادی سمّی است که از شدت داغی مشتعل گشته، به صورت مارجی از آتش درآمده است، چنان که خلقت آدم از گلی خشکیده بوده که قبلاً گلی روان و متغیر و متعفّن بوده است. برخی نیز در جمع میان سموم و مارج گفته‌اند که ماده خلقت ابلیس باد سموم است و جن از مارج خلق شده است. در پاسخ به این پرسش که آیا نسل جن هم از شعله‌های آتش آفریده شده‌اند یا مانند فرزندان آدم از طریق تولید مثل پدید آمده‌اند، در قرآن به صراحت سخن به میان نیامده است؛ لیکن با توجه به اثبات ذریه برای ابلیس: ﴿وَإِذْ قُلْنَا لِلْمَلَائِكَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلَّا إِبْلِيسَ كَانَ مِنَ الْجِنِّ فَفَسَقَ عَنْ أَمْرِ رَبِّهِ أَفَتَتَّخِذُونَهُ وَذُرِّيَّتَهُ أَوْلِيَاءَ مِنْ دُونِي وَهُمْ لَكُمْ عَدُوٌّ بِئْسَ لِلظَّالِمِينَ بَدَلًا﴾. و تأیید مرگ جنیان: ﴿وَقَيَّضْنَا لَهُمْ قُرَنَآءَ فَزَيَّنُوا۟ لَهُم مَّا بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَحَقَّ عَلَيْهِمُ ٱلْقَوْلُ فِىٓ أُمَمٍۢ قَدْ خَلَتْ مِن قَبْلِهِم مِّنَ ٱلْجِنِّ وَٱلْإِنسِ إِنَّهُمْ كَانُوا۟ خَـٰسِرِينَ﴾. می‌توان به دست آورد که میان جنّیان هم مانند انسان‌ها تناسل وجود دارد، با این فرق که تناسل در بشر با القای نطفه در رحم و در جن با القای هوا در رحم است. آیه ﴿فِيهِنَّ قَاصِرَاتُ الطَّرْفِ لَمْ يَطْمِثْهُنَّ إِنْسٌ قَبْلَهُمْ وَلَا جَانٌّ﴾ نیز دلالت بر آمیزشِ جنسی جنیان دارد؛ زیرا «طَمْث» به معنای ازاله بکارت است و از آیه ﴿وَأَنَّهُۥ كَانَ رِجَالٌۭ مِّنَ ٱلْإِنسِ يَعُوذُونَ بِرِجَالٍۢ مِّنَ ٱلْجِنِّ فَزَادُوهُمْ رَهَقًۭا﴾ هم با توجه به اینکه رجال در برابر اناث است می‌توان استفاده کرد که اگر در میان جنیان مردانی هستند، پس بین آنها اناث هم باید وجود داشته باشند. خلقت جن پیش از خلقت انسان و پس از آفرینش ملائکه بوده است و به گفته برخی مراد از خلیفه در آیه ﴿وَإِذْ قَالَ رَبُّكَ لِلْمَلَـٰٓئِكَةِ إِنِّى جَاعِلٌۭ فِى ٱلْأَرْضِ خَلِيفَةًۭ قَالُوٓا۟ أَتَجْعَلُ فِيهَا مَن يُفْسِدُ فِيهَا وَيَسْفِكُ ٱلدِّمَآءَ وَنَحْنُ نُسَبِّحُ بِحَمْدِكَ وَنُقَدِّسُ لَكَ قَالَ إِنِّىٓ أَعْلَمُ مَا لَا تَعْلَمُونَ﴾ آمدن انسان بعد از جن در زمین است. جن قبل از هبوط آدم در زمین زندگی می‌کرده و فساد و خونریزی مورد اشاره در آیه یاد شده فساد جنیان است. در روایت آمده است که طوایف جن قبل از انسان ساکن زمین بودند و در زمین فساد و خونریزی کردند. خداوند ابلیس را با جمعی از ملائکه به سوی آنها فرستاد و ابلیس و لشکریانش آنها را کشتند و باقی‌مانده آنها را به سوی جزیره‌ها و اطراف کوه‌ها راندند. با خلقت آدم خداوند انسان‌ها را در زمین ساکن کرد. بر اساس آیه ﴿وَالْأَرْضَ وَضَعَهَا لِلْأَنَامِ﴾زمین محلّ زندگی جن و انس است،؛ چراکه مراد از «انام» خلق است و خلق شامل جن و انس هر دو می‌شود. به هر حال جنیان دارای زندگی زمینی بوده، قدرت حضور در آسمان‌ها را نیز دارند و بر اساس آیه ۲۵ فصلّت از زندگی دسته‌جمعی و طایفه‌ای برخوردار هستند؛ زیرا امم جمع امت و به معنای گروه و جماعتی است که غرض واحد آنها را گرد هم آورده باشد، چنان‌که در آیه ﴿وَإِذْ صَرَفْنَآ إِلَيْكَ نَفَرًۭا مِّنَ ٱلْجِنِّ يَسْتَمِعُونَ ٱلْقُرْءَانَ فَلَمَّا حَضَرُوهُ قَالُوٓا۟ أَنصِتُوا۟ فَلَمَّا قُضِىَ وَلَّوْا۟ إِلَىٰ قَوْمِهِم مُّنذِرِينَ﴾ به جن «نَفَر» گفته شده، در حالی که نفر به مردانی گفته می‌شود که قدرت جنگی داشته باشند و نیز از ﴿وَإِذْ صَرَفْنَا إِلَيْكَ نَفَرًا مِّنَ الْجِنِّ يَسْتَمِعُونَ الْقُرْآنَ فَلَمَّا حَضَرُوهُ قَالُوا أَنصِتُوا فَلَمَّا قُضِيَ وَلَّوْا إِلَى قَوْمِهِم مُّنذِرِينَ * قَالُوا يَا قَوْمَنَا إِنَّا سَمِعْنَا كِتَابًا أُنزِلَ مِن بَعْدِ مُوسَى مُصَدِّقًا لِّمَا بَيْنَ يَدَيْهِ يَهْدِي إِلَى الْحَقِّ وَإِلَى طَرِيقٍ مُّسْتَقِيمٍ * يَا قَوْمَنَا أَجِيبُوا دَاعِيَ اللَّهِ وَآمِنُوا بِهِ يَغْفِرْ لَكُم مِّن ذُنُوبِكُمْ وَيُجِرْكُم مِّنْ عَذَابٍ أَلِيمٍ﴾ بر می‌آید گروهی که برای شنیدن قرآن به سوی پیامبر(ص) روانه شده بودند از اشراف و بزرگان طایفه‌های مختلف جن بوده‌اند و در روایت نیز چنین آمده است که آنها ۹ نفر از اشراف جن بودند که یکی از جن نصیبین (سرزمینی در مسیر موصل و شام) و بقیه از طایفه بنی‌عامر بودند. در میان قبایل مختلف جن و همچنین میان افراد یک قبیله گاهی جنگ و خونریزی پیش آمده است، چنان که بر پایه روایتی طایفه‌ای از جن از پیامبر(ص)‌وسلم خواستند تا میانشان داوری کند که به اعزام علی(ع) به میان آن طایفه و در نهایت به جنگ انجامید و علی(ع) به نفع گروه محق با کافران آنان جنگید. جنیان مانند انسان ابزار فهم و درک نظیر قلب، گوش و چشم دارند: ﴿وَلَقَدْ ذَرَأْنَا لِجَهَنَّمَ كَثِيرًۭا مِّنَ ٱلْجِنِّ وَٱلْإِنسِ لَهُمْ قُلُوبٌۭ لَّا يَفْقَهُونَ بِهَا وَلَهُمْ أَعْيُنٌۭ لَّا يُبْصِرُونَ بِهَا وَلَهُمْ ءَاذَانٌۭ لَّا يَسْمَعُونَ بِهَآ أُو۟لَـٰٓئِكَ كَٱلْأَنْعَـٰمِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ أُو۟لَـٰٓئِكَ هُمُ ٱلْغَـٰفِلُونَ﴾، از این رو آنان نیز همانند انسان وقتی از قلب، چشم و گوش خود برای درک حقیقت استفاده نکنند از حیوان پست‌تر می‌شوند. بر اساس آیات ۲۹ - ۳۰ احقاف و نیز آیه ۱۳ جنّ آنها قدرت فهم کلام بشر را نیز دارند، چنان‌که از آیات ﴿قُلْ أُوحِيَ إِلَيَّ أَنَّهُ اسْتَمَعَ نَفَرٌ مِنَ الْجِنِّ فَقَالُوا إِنَّا سَمِعْنَا قُرْآنًا عَجَبًا * يَهْدِي إِلَى الرُّشْدِ فَآمَنَّا بِهِ وَلَنْ نُشْرِكَ بِرَبِّنَا أَحَدًا﴾ برمی‌آید که جن قدرت فهم قرآن و تشخیص کلام خارق‌العاده از کلام عادی را دارد، از این رو وقتی قرآن تحدی می‌کند گروه جنّیان را نیز مانند انسان‌ها به مبارزه می‌طلبد: ﴿قُل لَّئِنِ ٱجْتَمَعَتِ ٱلْإِنسُ وَٱلْجِنُّ عَلَىٰٓ أَن يَأْتُوا۟ بِمِثْلِ هَـٰذَا ٱلْقُرْءَانِ لَا يَأْتُونَ بِمِثْلِهِۦ وَلَوْ كَانَ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍۢ ظَهِيرًۭا﴾ در روایتی ادب جن هنگام شنیدن سوره الرحمن ستوده شده است. پیامبر اکرم(ص) هنگامی که این سوره را برای مردم قرائت می‌فرمود مردم ساکت بودند. آن حضرت فرمود: من این سوره را برای جن خواندم و آنها بهتر از شما شنیدند؛ زیرا وقتی آیه «فَبِاَیِّ ءالاءِ رَبِّکُما تُکَذِّبان» را شنیدند چنین پاسخ دادند: «ا بِشَیْءٍ مِنْ آلَائِکَ رَبِّ أُکَذِّبُ»، همچنین آنان وقتی شگفتی خود را از شنیدن قرآن بیان کردند، اراده شرّ را به صورت مجهول آورده و به فاعل مشخصی نسبت نداده‌اند؛ ولی اراده خیر را به خدا نسبت داده‌اند و بدین ترتیب ادب سخن گفتن درباره خدا را مراعات کردند: ﴿وَأَنَّا لَا نَدْرِي أَشَرٌّ أُرِيدَ بِمَنْ فِي الْأَرْضِ أَمْ أَرَادَ بِهِمْ رَبُّهُمْ رَشَدًا﴾ زندگی جن به طور معمول از دیدگاه انسان‌ها مخفی است: ﴿يَـٰبَنِىٓ ءَادَمَ لَا يَفْتِنَنَّكُمُ ٱلشَّيْطَـٰنُ كَمَآ أَخْرَجَ أَبَوَيْكُم مِّنَ ٱلْجَنَّةِ يَنزِعُ عَنْهُمَا لِبَاسَهُمَا لِيُرِيَهُمَا سَوْءَٰتِهِمَآ إِنَّهُۥ يَرَىٰكُمْ هُوَ وَقَبِيلُهُۥ مِنْ حَيْثُ لَا تَرَوْنَهُمْ إِنَّا جَعَلْنَا ٱلشَّيَـٰطِينَ أَوْلِيَآءَ لِلَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ﴾؛ لیکن جن می‌تواند به شکل‌های مختلف مانند انسان یا حیوان مانند مار، عقرب، و پرندگان ظاهر شود، چنان که از آیه ﴿وَلِسُلَيْمَـٰنَ ٱلرِّيحَ غُدُوُّهَا شَهْرٌۭ وَرَوَاحُهَا شَهْرٌۭ وَأَسَلْنَا لَهُۥ عَيْنَ ٱلْقِطْرِ وَمِنَ ٱلْجِنِّ مَن يَعْمَلُ بَيْنَ يَدَيْهِ بِإِذْنِ رَبِّهِۦ وَمَن يَزِغْ مِنْهُمْ عَنْ أَمْرِنَا نُذِقْهُ مِنْ عَذَابِ ٱلسَّعِيرِ﴾ و نیز آیه ﴿وَحُشِرَ لِسُلَيْمَـٰنَ جُنُودُهُۥ مِنَ ٱلْجِنِّ وَٱلْإِنسِ وَٱلطَّيْرِ فَهُمْ يُوزَعُونَ﴾ با توجه به معنای حشر (بیرون بردن جمعیت از قرارگاه) برمی‌آید که کار کردن در حضور سلیمان و حضور در لشکریان وی باید نشان از تجسم داشته باشد؛ همچنین کارهای سخت و دور از طاقت بشر که در زمان سلیمان از خود به نمایش گذاشتند همه حکایت از تجسم آنان دارند. نمونه کارهای جن در زمان وی عبارت‌اند از:

۱. ساختمان‌سازی و معماری: جنیان در ساختن خانه‌های با شکوه و مساجد و نیز شهرسازی ماهر بودند: ﴿وَٱلشَّيَـٰطِينَ كُلَّ بَنَّآءٍۢ وَغَوَّاصٍۢ﴾ آنها هر کاری را که سلیمان(ع) از آنها می‌خواست انجام می‌دادند: ﴿يَعْمَلُونَ لَهُۥ مَا يَشَآءُ مِن مَّحَـٰرِيبَ وَتَمَـٰثِيلَ وَجِفَانٍۢ كَٱلْجَوَابِ وَقُدُورٍۢ رَّاسِيَـٰتٍ ٱعْمَلُوٓا۟ ءَالَ دَاوُۥدَ شُكْرًۭا وَقَلِيلٌۭ مِّنْ عِبَادِىَ ٱلشَّكُورُ﴾ محراب به قصرهای محکم و خانه‌های مجلل و مساجد و مکان مخصوص در مساجد و نیز مسکن گفته می‌شود. سلیمان(ع) برای تکمیل بنای مسجد بیت‌المقدس و ساختن شهر بیت‌المقدس از پریان و شیاطین کمک گرفت و آنها را به استخراج سنگ‌های مرمر و شفاف و نیز استخراج طلا و یاقوت و سنگ‌های گرانبها از معدن‌ها واداشت و عده‌ای را برای تهیه مشک و عنبر و دیگر مواد خوش‌بو کننده و دسته‌ای را برای غواصی و استخراج دُرّ و مروارید از دریاها مأمور ساخت. آنها مصالح ساختمانی و اشیای قیمتی بی‌شماری فراهم آوردند. سپس به عده‌ای از مهندسان و طراحان جنی دستور داد آن سنگ‌ها و اشیای قیمتی را برش داده، در جای مناسب خود نصب کنند. از جمله قصرهایی که بدین ترتیب ساخته شد می‌توان به قصری شیشه‌ای اشاره کرد که سلیمان(ع) از بلقیس در آن پذیرایی کرد: ﴿قِيلَ لَهَا ٱدْخُلِى ٱلصَّرْحَ فَلَمَّا رَأَتْهُ حَسِبَتْهُ لُجَّةًۭ وَكَشَفَتْ عَن سَاقَيْهَا قَالَ إِنَّهُۥ صَرْحٌۭ مُّمَرَّدٌۭ مِّن قَوَارِيرَ قَالَتْ رَبِّ إِنِّى ظَلَمْتُ نَفْسِى وَأَسْلَمْتُ مَعَ سُلَيْمَـٰنَ لِلَّهِ رَبِّ ٱلْعَـٰلَمِينَ﴾..

۲. نقاشی و مجسمه‌سازی: تماثیل در آیه ۱۳ سبأ به معنای چهره‌ها و مجسمه‌هایی است که جنیان از سنگ‌های مرمر، مس و دیگر فلزها می‌ساختند. ساختن دیگ‌های بزرگ غذا که برخی از آنها به سبب بزرگی و سنگینی قابل حمل و نقل نبودند و حوض‌های بزرگِ آب که از نظر وسعت در حدی بود که همزمان ۱۰۰۰ نفر می‌توانستند از آن آب بیاشامند و نیز ساختن حمام، داروی نظافت (نوره)، آسیا، ظرف‌های بلورین و صابون از دیگر کارهای جن در عصر سلیمان(ع) بود. جن دارای سرعت فوق العاده‌ای است و در مدت زمانی کوتاه می‌تواند عرض و طول زمین را بپیماید، چنان‌که عفریت جنی در برابر درخواست احضار تخت بلقیس توسط سلیمان(ع) گفت: من بر آوردن تخت بلقیس پیش از آنکه از جایگاه خود برخیزی، قادرم: ﴿قَالَ عِفْرِيتٌۭ مِّنَ ٱلْجِنِّ أَنَا۠ ءَاتِيكَ بِهِۦ قَبْلَ أَن تَقُومَ مِن مَّقَامِكَ وَإِنِّى عَلَيْهِ لَقَوِىٌّ أَمِينٌۭ﴾، با اینکه میان سبأ (محل حکومت بلقیس) و شام (محل حکومت سلیمان(ع)) بیش از ۲۰۰۰ کیلومتر فاصله بود. درباره خوردن و آشامیدن جن اختلاف است؛ برخی معتقدند جن نه می‌خورد و نه می‌آشامد. برخی معتقدند هم می‌خورد و هم می‌آشامد. برخی هم میان اصناف جن به تفصیل روی آورده‌اند. غذای جن بازمانده غذای انسان و مغز استخوان است. برپایه روایتی گروهی از طایفه جن نزد پیامبر(ص) آمدند و عرض کردند: ای رسول خدا! چیزی برای خوردن به ما عطا فرما. حضرت استخوان و بازمانده غذا به آنها داد؛ و نیز در روایتی آمده که در صدر اسلام عرب با استخوان استنجا می‌کرد و در پی شکایت جنیان به رسول خدا آن حضرت از این کار نهی فرمود. استخوان‌هایی که از حیوانات ذبح شده باشد غذای مو ٔ نان جن است و کافران آنها از استخوان حیوان ذبح نشده و مردار تغذیه می‌کنند. میان جنیان افراد سفیه و کم‌خرد نیز هستند: ﴿وَأَنَّهُ كَانَ يَقُولُ سَفِيهُنَا عَلَى اللَّهِ شَطَطًا﴾ در روایتی درباره نگهداری کبوتر در خانه گفته شده که سفیهان جن در خانه بازی می‌کنند و اگر در خانه کبوتری باشد با دیگران کاری ندارند.

تکلیف، پاداش و کیفر جن

جنیان موجوداتی با شعور و اراده و صاحب اختیار در انجام کارهای خیر و شرّ و یکی از دو موجود گرانمایه نظام هستی معرفی شده‌اند که متحمل بار سنگین تکلیف‌اند و در قیامت باید پاسخگوی اعمال خود باشند: ﴿سَنَفْرُغُ لَكُمْ أَيُّهَ الثَّقَلَانِ﴾ استفهام تقریری در آیه ﴿يَـٰمَعْشَرَ ٱلْجِنِّ وَٱلْإِنسِ أَلَمْ يَأْتِكُمْ رُسُلٌۭ مِّنكُمْ يَقُصُّونَ عَلَيْكُمْ ءَايَـٰتِى وَيُنذِرُونَكُمْ لِقَآءَ يَوْمِكُمْ هَـٰذَا قَالُوا۟ شَهِدْنَا عَلَىٰٓ أَنفُسِنَا وَغَرَّتْهُمُ ٱلْحَيَوٰةُ ٱلدُّنْيَا وَشَهِدُوا۟ عَلَىٰٓ أَنفُسِهِمْ أَنَّهُمْ كَانُوا۟ كَـٰفِرِينَ﴾ بر اقرار گرفتن از جن و انس درباره فرستاده شدن پیامبرانی به سوی آنان جهت ابلاغ رسالت الهی دلالت دارد. از آیه ﴿وَمَا خَلَقْتُ ٱلْجِنَّ وَٱلْإِنسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ﴾ با توجه به اینکه «لام» در «لِیَعبُدون» برای غایت است، استفاده می‌شود که غایت از خلقت جن و انس در معرض ثواب قرار دادن آنان و آن متفرع بر تکلیف است، چنان‌که جنیان به ایمان آوردن به پیامبر خدا دعوت شده‌اند: ﴿يَـٰقَوْمَنَآ أَجِيبُوا۟ دَاعِىَ ٱللَّهِ وَءَامِنُوا۟ بِهِۦ يَغْفِرْ لَكُم مِّن ذُنُوبِكُمْ وَيُجِرْكُم مِّنْ عَذَابٍ أَلِيمٍۢ﴾ و آنان نیز مانند انسان‌ها در معرض امتحان قرار می‌گیرند: ﴿لِنَفْتِنَهُمْ فِيهِ وَمَنْ يُعْرِضْ عَنْ ذِكْرِ رَبِّهِ يَسْلُكْهُ عَذَابًا صَعَدًا﴾ وجود افراد مؤمن و کافر میان جنیان و پاداش هر یک: ﴿وَأَنَّا مِنَّا الْمُسْلِمُونَ وَمِنَّا الْقَاسِطُونَ فَمَنْ أَسْلَمَ فَأُولَئِكَ تَحَرَّوْا رَشَدًا * وَأَمَّا الْقَاسِطُونَ فَكَانُوا لِجَهَنَّمَ حَطَبًا﴾ و نیز ثمربخش بودن استقامت آنان بر طریقه ایمان: ﴿وَأَنْ لَوِ اسْتَقَامُوا عَلَى الطَّرِيقَةِ لَأَسْقَيْنَاهُمْ مَاءً غَدَقًا﴾ از دیگر ادله تکلیف آنان است، چنان‌که آیه ﴿وَأَنَّا لَمَّا سَمِعْنَا الْهُدَى آمَنَّا بِهِ فَمَنْ يُؤْمِنْ بِرَبِّهِ فَلَا يَخَافُ بَخْسًا وَلَا رَهَقًا﴾ نیز مؤید ایمان آنان است.

جنیان همان‌گونه که به اصول دین مکلف‌اند به فروع دین هم تکلیف دارند: ﴿قَالُوا۟ يَـٰقَوْمَنَآ إِنَّا سَمِعْنَا كِتَـٰبًا أُنزِلَ مِنۢ بَعْدِ مُوسَىٰ مُصَدِّقًۭا لِّمَا بَيْنَ يَدَيْهِ يَهْدِىٓ إِلَى ٱلْحَقِّ وَإِلَىٰ طَرِيقٍۢ مُّسْتَقِيمٍۢ﴾ گفته شده: ﴿يَهْدِىٓ إِلَى ٱلْحَقِّ﴾ درباره اصول اعتقادی و ﴿طَرِيقٍۢ مُّسْتَقِيمٍۢ﴾ درباره فروع دین است. بر اساس روایتی حضرت محمد(ص) از جنیان بیعت گرفته که نماز، روزه، زکات، حج و جهاد را انجام داده، خیرخواه مسلمانان باشند. به گفته‌ای جنیان در جنس تکلیف با انسان مشترک‌اند؛ ولی نوع تکلیف آنها متفاوت است. برخی هم گفته‌اند که آنان در کارهای خویش مجبورند و از خود اختیاری ندارند، بنابراین مکلف نیستند.

در آیه ۳۱ الرحمن که خطاب به ثقلان یعنی جن و انس است از ثواب و عقاب آن دو سخن گفته شده و نسبت به پیامدهای گناهانشان بیم داده شده است. خطاب ﴿فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ﴾ ضمن ۳۱ بار تکرار در همان سوره متوجه جن و انس بوده، درباره چگونگی برخورد آنان با نعمت‌ها و کیفرهای الهی است. بر اساس آیات، جن مانند انسان در قیامت محشور خواهد شد و پاداش و کیفر عمل خود را خواهد دید.

پیامبران جن

جن تکالیف و مسئولیت‌های شرعی و معارف خود را از طریق پیامبران الهی دریافت می‌کردند؛ لیکن آیا آنها را از طریق پیامبران بشر درمی‌یافتند یا آنها هم پیامبرانی از جنس خود داشتند؟ در این باره دو قول عمده میان صاحب‌نظران وجود دارد:

1. پیامبران جن همان پیامبران انس هستند.
2. آنها از جنس خودشان پیامبرانی داشته‌اند.

برای نظریه نخست به آیاتی استدلال شده است؛ مانند آیات ﴿وَمَآ أَرْسَلْنَا مِن قَبْلِكَ إِلَّا رِجَالًا نُّوحِىٓ إِلَيْهِم مِّنْ أَهْلِ ٱلْقُرَىٰٓ...﴾ و ﴿إِنَّا أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ كَمَا أَوْحَيْنَا إِلَى نُوحٍ وَالنَّبِيِّينَ مِنْ بَعْدِهِ وَأَوْحَيْنَا إِلَى إِبْرَاهِيمَ وَإِسْمَاعِيلَ وَإِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ وَالْأَسْبَاطِ وَعِيسَى وَأَيُّوبَ وَيُونُسَ وَهَارُونَ وَسُلَيْمَانَ وَآتَيْنَا دَاوُودَ زَبُورًا﴾ که برپایه هر دو آیه نبوت میان مردانی از بشر بوده است و آیه ﴿وَوَهَبْنَا لَهُۥٓ إِسْحَـٰقَ وَيَعْقُوبَ وَجَعَلْنَا فِى ذُرِّيَّتِهِ ٱلنُّبُوَّةَ وَٱلْكِتَـٰبَ وَءَاتَيْنَـٰهُ أَجْرَهُۥ فِى ٱلدُّنْيَا وَإِنَّهُۥ فِى ٱلْـَٔاخِرَةِ لَمِنَ ٱلصَّـٰلِحِينَ﴾ که نبوت را بعد از ابراهیم در فرزندان آن حضرت منحصر می‌کند. اگر جن غیر از پیامبران انس پیامبران دیگری داشتند حتماً باید از آنها و شریعتشان در قرآن یاد می‌شد. صاحبان این نظریه در توجیه آیه ﴿يَـٰمَعْشَرَ ٱلْجِنِّ وَٱلْإِنسِ أَلَمْ يَأْتِكُمْ رُسُلٌۭ مِّنكُمْ يَقُصُّونَ عَلَيْكُمْ ءَايَـٰتِى﴾ گفته‌اند: ﴿رُسُلٌۭ مِّنكُمْ﴾ گرچه بر حسب ظاهر عبارت، جن و انس هر دو را شامل می‌شود، مراد پیامبران انسی است و این از باب تغلیب و نظیر ﴿مَرَجَ الْبَحْرَيْنِ يَلْتَقِيَانِ * بَيْنَهُمَا بَرْزَخٌ لَا يَبْغِيَانِ * فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ * يَخْرُجُ مِنْهُمَا اللُّؤْلُؤُ وَالْمَرْجَانُ﴾ است که منشأ لو ٔ و ٔ و مرجان را، هم آب شیرین معرفی کرده و هم آب شور، در حالی که لو ٔ و ٔ و مرجان از آب شور به دست می‌آیند. برخی گفته‌اند: نهایت دلالت آیه این است که انس و جان پیامبرانی داشته‌اند؛ اما ثابت نمی‌کند که پیامبران از جنس بشر بودند یا اینکه جنیان هم از جنس خود پیامبرانی داشته‌اند. برخی هم گفته‌اند: مراد از فرستادگان به سوی جن، فرستادگان پیامبران الهی هستند، چنان‌که آیه ﴿...وَلَّوْا۟ إِلَىٰ قَوْمِهِم مُّنذِرِينَ﴾ دلالت دارد بر اینکه جنیان گرچه پیامبرانی از جنس خود نداشتند، افرادی از خود جن از طرف پیامبران الهی مأمور به تبلیغ در میان قوم خود بودند. استدلال طرفداران نظریه دوم به ظاهر همان آیه ۱۳۰ انعام است که هریک از انس و جن پیامبرانی از خودشان داشتند و نیز آیه ﴿إِنَّآ أَرْسَلْنَـٰكَ بِٱلْحَقِّ بَشِيرًۭا وَنَذِيرًۭا وَإِن مِّنْ أُمَّةٍ إِلَّا خَلَا فِيهَا نَذِيرٌۭ﴾ بیانگر این معناست که هر امتی پیامبری از خود داشته و امت بر گروه‌های جن هم صادق است و همچنین آیه ﴿وَلَوْ جَعَلْنَـٰهُ مَلَكًۭا لَّجَعَلْنَـٰهُ رَجُلًا﴾ که بر اساس آن اگر خدا فرشته را هم برای پیامبری به سوی مردم می‌فرستاد هر آینه او را به صورت انسان می‌فرستاد و حکمت آن انس گرفتن بشر با فرستاده خداست و این حکمت در مورد جنّ هم جاری است، پس باید پیامبری از جنس جنیان برای آنان فرستاده شود. در روایات از یک سو از مبعوث شدن هر پیامبری به سوی قوم خودش و از مبعوث شدن پیامبری از طایفه جن به نام یوسف خبر داده شده است و از سوی دیگر گفتار فرزندان قابیل هنگامی که نوح(ع) را تکذیب کردند چنین گزارش شده است: قبل از ما جن بر روی زمین زندگی می‌کرد و خداوند به سوی آنان پیامبرانی از جنس فرشته مبعوث کرد. اگر خداوند می‌خواست بر ما پیامبرانی بفرستد از ملائکه می‌فرستاد. به هر حال همه صاحب‌نظران بر این مسئله اتفاق نظر دارند که از میان پیامبران، حضرت محمد(ص) همان‌گونه که مأمور به دعوت انسان‌ها بود مأمور به دعوت طایفه جن نیز بود. در آیه ﴿تَبَارَكَ ٱلَّذِى نَزَّلَ ٱلْفُرْقَانَ عَلَىٰ عَبْدِهِۦ لِيَكُونَ لِلْعَـٰلَمِينَ نَذِيرًا﴾ مراد از «عالمین» جن و انس است. خود جن نیز بر این رسالت اعتراف داشتند: ﴿يَـٰقَوْمَنَآ أَجِيبُوا۟ دَاعِىَ ٱللَّهِ...﴾؛ زیرا مراد از ﴿دَاعِىَ ٱللَّهِ﴾ رسول اکرم(ص) است و از رسول خدا(ص) روایت شده که هر پیامبری به سوی قوم خودش مبعوث بود و من به سوی هر سرخ و سیاه و جن و انسی مبعوث شده‌ام. در تاریخ اسلام نیز گزارش‌هایی از حضور پیامبر(ص) در میان جنیان و قرائت قرآن بر آنان و دعوت آنان به اسلام هست و منشأ اختلاف نقل‌ها ممکن است تعدد قضیه باشد؛ زیرا آیات ۲۹ - ۳۱ سوره احقاف از ایمان جنیان مورد خطاب پیامبر(ص) به موسی(ع) و تورات حکایت دارند، برخلاف آیات سوره جنّ که گروه‌های مورد خطاب را مشرک و بی‌خبر از بعثت معرفی می‌کنند. در تاریخ اسلام شبی به نام «لیلة الجن» (نام یکی از شب‌های حضور پیامبر(ص) در میان جنیان) نیز معروف است. با توجه به رسالت پیامبر اکرم(ص) در دعوت مستقیم همه جنیان و با توجه به تعریف «صحابه پیامبر(ص)» (کسی که پیامبر(ص) را دیده و بدان حضرت ایمان آورده است) باید گفت در میان جنیان مسلماً چنین افرادی بوده‌اند. برخی جنیان به ائمه(ع) نیز ایمان داشتند و برای انجام دادن کارهای ضروری در اختیار آنان بودند. در روایات نوحه‌گری و گریستن جن بر مصیبت‌های امام حسین(ع) و شعرهایی در رثای آن حضرت از زبان جن نقل شده است و نیز از طلب شفاعت جن از پیامبر(ص) و ائمه(ع) در قیامت سخن گفته شده است. با وجود اینکه جنیان پیش از بعثت پیامبر اکرم(ص) به انبیای پیشین ایمان داشتند و در میان آنها طوایفی از یهود و نصارا و... وجود داشته و در برخی روایات نیز از جنیان مؤمن، کافر، ناصبی، یهودی و نصرانی و مجوس نام برده شده است، باید معنای اختصاص حضرت محمد(ص) برای دعوت ثقلین را بررسی کرد. برخی گفته‌اند: پیامبران پیشین هم افرادی از جن را به سوی حق دعوت کرده‌اند؛ لیکن دعوت آنها طایفه‌ای بوده است؛ بدین معنا که با قبایل یا طوایفی از جن که برمی‌خوردند آنان را دعوت می‌کردند یا افرادی از خود آن طایفه را برای دعوت قبیله‌اش مأمور می‌ساختند؛ اما حضرت محمّد(ص) به سوی همه طوایف جن مبعوث شده است، چنان‌که به سوی تمامی انسان‌ها مبعوث است. احتمال دیگر این است که باورهای جن قبل از شنیدن قرآن، باوری تقلیدی بود؛ بدین معنا که گفته‌های بشر را راست و برحق می‌پنداشتند؛ اما پس از نزول قرآن و شنیدن آن به این حقیقت پی بردند که میان انسان‌ها هم افراد گمراه هستند: ﴿وَأَنَّا ظَنَنَّا أَنْ لَنْ تَقُولَ الْإِنْسُ وَالْجِنُّ عَلَى اللَّهِ كَذِبًا﴾، از این رو ایمان و نیز کفر آنها به پیامبران پیشین، به تقلید از افراد بشر بوده است؛ ولی بعد از دعوت حضرت محمد(ص)، جنیان به خدا و قرآن از روی آگاهی ایمان آورده‌اند. آیه ﴿قُلْ أُوحِيَ إِلَيَّ أَنَّهُ اسْتَمَعَ نَفَرٌ مِنَ الْجِنِّ فَقَالُوا إِنَّا سَمِعْنَا قُرْآنًا عَجَبًا * يَهْدِي إِلَى الرُّشْدِ فَآمَنَّا بِهِ وَلَنْ نُشْرِكَ بِرَبِّنَا أَحَدًا﴾ بیانگر آگاهانه بودن ایمان جن به قرآن و تصدیق حقانیت قرآن است و اینکه ایمان به قرآن، ایمان به همان خدایی است که قرآن را نازل کرده و آن خدا پروردگار آنان است.

عقاید جن

از آیات سوره جنّ می‌توان به عقاید جنیان مؤمن پی برد؛ از جمله اینکه ایمان آنها به خدا توحیدی است و کسی را شریک وی قرار نمی‌دهند و قرآن را کتاب هدایت الهی می‌دانند: ﴿وَأَنَّا لَمَّا سَمِعْنَا الْهُدَى آمَنَّا بِهِ﴾ و به آثار ایمان به خدا معترف‌اند؛ یعنی از نقصان جزای عمل و از عذاب ترسی ندارند: ﴿...فَمَنْ يُؤْمِنْ بِرَبِّهِ فَلَا يَخَافُ بَخْسًا وَلَا رَهَقًا﴾ آنان عظمت خداوند و بی‌نیازی وی از همسر و فرزند را باور دارند: ﴿وَأَنَّهُ تَعَالَى جَدُّ رَبِّنَا مَا اتَّخَذَ صَاحِبَةً وَلَا وَلَدًا﴾ به اعتقاد برخی مفسران این آیه بیانگر معارفی بلند است؛ زیرا «جدّ» به معنای اصل و حقیقت است، بنابراین معنای آیه این است که حقیقت از تمام جهات مختص به ذات خدای متعالی است و «واجب الوجود من جمیع‌الجهات» محال است همسر و فرزندی داشته باشد. به اعتقاد جنیان کسانی که برای خدا شریک قرار می‌دهند و معتقد به همسر و فرزند برای وی هستند نادان‌اند.. آنان اعتقاد به عدم بعثت پیامبران یا عدم بعثت پیامبری بعد از موسی و عیسی(ع) یا عدم حشر در قیامت را نیز توهم و گمان فاسد می‌دانند: ﴿وَأَنَّهُمْ ظَنُّوا كَمَا ظَنَنْتُمْ أَنْ لَنْ يَبْعَثَ اللَّهُ أَحَدًا﴾ مؤمنان جن بعد از شنیدن قرآن به این نتیجه رسیدند که فساد و طغیانگری آنان در برابر قدرت مطلق خداوند اثری ندارد: ﴿وَأَنَّا ظَنَنَّا أَنْ لَنْ نُعْجِزَ اللَّهَ فِي الْأَرْضِ وَلَنْ نُعْجِزَهُ هَرَبًا﴾ همچنین آنها به پیامبران الهی ایمان و اقرار داشتند: ﴿وَأَنَّا لَمَّا سَمِعْنَا الْهُدَى آمَنَّا بِهِ فَمَنْ يُؤْمِنْ بِرَبِّهِ فَلَا يَخَافُ بَخْسًا وَلَا رَهَقًا﴾ برخی گفته‌اند: آنها به اوصیای پیامبران نیز ایمان داشتند و آیه ﴿وَأَنَّا لَمَّا سَمِعْنَا الْهُدَى آمَنَّا بِهِ﴾. بدین معناست که چون ولایت اوصیا را شنیدیم به مولای خود ایمان آوردیم. در روایتی از امام صادق(ع) جمله ﴿فَمَنْ أَسْلَمَ﴾ در آیه ۱۴ جنّ اقرار به ولایت اهل بیت(ع) دانسته شده است. آنها به برپایی معاد و پاداش عمل در آن معتقدند و نتیجه اسلام را یافتن راه حق و نتیجه کفر را گرفتاری در عذاب جهنم می‌دانند. میان جنیان گروه‌های مختلف (فرمانبردار و نافرمان) هستند. در برخی روایات، وجود فرقه‌های مختلف اسلامی مانند قدریه، مرجئه، رافضه، شیعه و سنی و غیره در میان آنان تأیید شده است. آیات ﴿وَإِذْ صَرَفْنَآ إِلَيْكَ نَفَرًۭا مِّنَ ٱلْجِنِّ يَسْتَمِعُونَ ٱلْقُرْءَانَ فَلَمَّا حَضَرُوهُ قَالُوٓا۟ أَنصِتُوا۟ فَلَمَّا قُضِىَ وَلَّوْا۟ إِلَىٰ قَوْمِهِم مُّنذِرِينَ * قَالُوا۟ يَـٰقَوْمَنَآ إِنَّا سَمِعْنَا كِتَـٰبًا أُنزِلَ مِنۢ بَعْدِ مُوسَىٰ مُصَدِّقًۭا لِّمَا بَيْنَ يَدَيْهِ يَهْدِىٓ إِلَى ٱلْحَقِّ وَإِلَىٰ طَرِيقٍۢ مُّسْتَقِيمٍۢ﴾ بر یهودی بودن جنیان مطرح در این آیات دلالت دارند، چنان‌که گروه‌هایی از نصارا و مجوس و... میان آنها هستند.

علم جن

برخی بر این پندار بودند که جنیان به غیب آگاه‌اند. این توهم بیشتر از آنجا ناشی شده که کاهنان که با جن ارتباط داشتند گاهی اخباری مطابق واقع به مردم می‌دادند. آنان این اخبار را از جن و شیاطین می‌گرفتند و آنها هم این گزارش‌ها را با استراق سمع از آسمان‌ها درمی‌یافتند: ﴿وَأَنَّا لَمَسْنَا السَّمَاءَ فَوَجَدْنَاهَا مُلِئَتْ حَرَسًا شَدِيدًا وَشُهُبًا * وَأَنَّا كُنَّا نَقْعُدُ مِنْهَا مَقَاعِدَ لِلسَّمْعِ فَمَنْ يَسْتَمِعِ الْآنَ يَجِدْ لَهُ شِهَابًا رَصَدًا﴾ بر پایه برخی روایات، گاهی جن با حضور در آسمان سخنان فرشتگان را درباره حوادث زمین می‌شنیدند و آن را به گوش دوستان خود در زمین می‌رساندند. آنها هم این اخبار را با افزودن بیش از ۱۰۰ دروغ به مردم می‌گفتند. گاهی نیز گروهی از جن که نامرئی هستند در رخدادی حضور دارند یا از طریق دوستان و همنوعانشان از آن حادثه مطلع شده‌اند. سپس وقتی آن را به کسی اطلاع می‌دهند این‌گونه به نظر می‌آید که آنها از غیب باخبرند. در قرآن علم غیب از همگان، اعم از جن و انس نفی شده است، مگر کسانی را که خداوند برگزیند: ﴿مَّا كَانَ ٱللَّهُ لِيَذَرَ ٱلْمُؤْمِنِينَ عَلَىٰ مَآ أَنتُمْ عَلَيْهِ حَتَّىٰ يَمِيزَ ٱلْخَبِيثَ مِنَ ٱلطَّيِّبِ وَمَا كَانَ ٱللَّهُ لِيُطْلِعَكُمْ عَلَى ٱلْغَيْبِ وَلَـٰكِنَّ ٱللَّهَ يَجْتَبِى مِن رُّسُلِهِۦ مَن يَشَآءُ فَـَٔامِنُوا۟ بِٱللَّهِ وَرُسُلِهِۦ وَإِن تُؤْمِنُوا۟ وَتَتَّقُوا۟ فَلَكُمْ أَجْرٌ عَظِيمٌۭ﴾شاهد بر علم غیب نداشتن جن، رخداد مرگ سلیمان(ع) است. سلیمان(ع) وقتی مرگ خود را نزدیک دانست از خداوند خواست تا مرگ وی را از جنیان نهان دارد تا هم آدمیان بدانند جن علم غیب ندارد و هم بنای مسجد بیت‌المقدس به پایان رسد. وی در کاخ شیشه‌ای خود در محراب عبادتش در حالی که بر عصای خود تکیه کرده بود درگذشت و به خانواده خود نیز توصیه کرده بود مرگ وی را از جنیان مخفی نگه دارند، از این رو یک سال به همان صورت ماند و جنیان به گمان اینکه سلیمان(ع) زنده است سخت مشغول کار بودند تا اینکه خداوند متعالی موریانه‌ای را مأمور ساخت تا عصای او را از درون بخورد. با شکسته شدن عصا پیکر بی‌جان سلیمان(ع) بر زمین افتاد؛ آن‌گاه جن فهمیدند علم غیب ندارند: ﴿فَلَمَّا قَضَيْنَا عَلَيْهِ ٱلْمَوْتَ مَا دَلَّهُمْ عَلَىٰ مَوْتِهِۦٓ إِلَّا دَآبَّةُ ٱلْأَرْضِ تَأْكُلُ مِنسَأَتَهُۥ فَلَمَّا خَرَّ تَبَيَّنَتِ ٱلْجِنُّ أَن لَّوْ كَانُوا۟ يَعْلَمُونَ ٱلْغَيْبَ مَا لَبِثُوا۟ فِى ٱلْعَذَابِ ٱلْمُهِينِ﴾.

افکار عصر جاهلیت درباره جن

عرب جاهلی جن و شیطان را موجودات قدرتمند، شریر و موذی می‌دانست که از دیده‌ها پنهان است و به سبب هراسی که از جن داشت به آن پناهنده می‌شد و از آنان کمک می‌خواست. در مسافرت‌ها شب‌هنگام که به بیابانی می‌رسید از شر جانوران و سفیهان جن به بزرگ آن بیابان که سرپرست جنیان بود پناه می‌برد. این پندارها مورد سرزنش قرآن قرار گرفته؛ زیرا کار آنان جز خسران و زیان پیامدی نداشته و آن را سبب ذلت و خواری انسان و جرئت بیشتر جن برای تعرض به انسان‌ها و تحقیر آنها دانسته است؛ به گونه‌ای که بر ترس و وحشت آنها می‌افزاید: ﴿وَأَنَّهُ كَانَ رِجَالٌ مِنَ الْإِنْسِ يَعُوذُونَ بِرِجَالٍ مِنَ الْجِنِّ فَزَادُوهُمْ رَهَقًا﴾ برخی گفته‌اند: ممکن است مراد از پناهنده شدن به جن این باشد که انسان‌ها برای رسیدن به مقصودشان به کاهنی مراجعه کرده، از وی می‌خواهند جن را به کمک دعوت کند. روایتی هم با همین مضمون وارد شده است. بت‌پرستان، جن را از مبادی شرور و پیدایش فساد در عالم می‌دانستند و برای مصونیت از شرشان، آنها را می‌ستودند و می‌پرستیدند: ﴿قَالُوا۟ سُبْحَـٰنَكَ أَنتَ وَلِيُّنَا مِن دُونِهِم بَلْ كَانُوا۟ يَعْبُدُونَ ٱلْجِنَّ أَكْثَرُهُم بِهِم مُّؤْمِنُونَ﴾ و نیز جن را شریک خدا قرار داده: ﴿وَجَعَلُوا۟ لِلَّهِ شُرَكَآءَ ٱلْجِنَّ وَخَلَقَهُمْ وَخَرَقُوا۟ لَهُۥ بَنِينَ وَبَنَـٰتٍۭ بِغَيْرِ عِلْمٍۢ سُبْحَـٰنَهُۥ وَتَعَـٰلَىٰ عَمَّا يَصِفُونَ﴾ می‌پنداشتند خداوند با جن ازدواج کرده و فرشتگان، محصول این ازدواج‌اند. آیه ﴿وَجَعَلُوا۟ بَيْنَهُۥ وَبَيْنَ ٱلْجِنَّةِ نَسَبًۭا وَلَقَدْ عَلِمَتِ ٱلْجِنَّةُ إِنَّهُمْ لَمُحْضَرُونَ﴾ به این پندار اشاره دارد. گفته شده: آیه ۳ جنّ که همسر و فرزند را از خدا نفی می‌کند برای رد این پندار است.

رابطه جن و انسان

جن و انس گاهی از راه‌هایی همدیگر را تحت سلطه خود قرار می‌دهند؛ اما سلطه جن بر آدمی اغلب از طریق وسوسه و اضلال و اغواست: ﴿الَّذِي يُوَسْوِسُ فِي صُدُورِ النَّاسِ * مِنَ الْجِنَّةِ وَالنَّاسِ﴾ البته چون جنیان اجسام لطیفی هستند نفوذ آنها در بدن انسان بعید نیست، از این رو گاهی هم جن با تسلط بر جسم انسان اعتدال درونی وی را برهم زده، شخص را به صورت فردی سبک مغز و دیوانه درمی‌آورد که اصطلاحا به این جنون که با مسّ جن حاصل می‌شود «صَرْع» و شخص آسیب دیده را «مصروع» می‌گویند. دانشمندان عصر کنونی نیز برای صرع دو عامل ذکر کرده‌اند: یکی جن‌زدگی و دیگری اختلالات دماغی که درمان نوع دوم بر عهده پزشکان است. گفتنی است مسّ جن که باعث ابتلای انسان به صرع می‌شود کار کافران و متمردان جنی است و مؤمنان جنی اهل خیر و صلاح و از این کارها به دورند. اما تسلط انسان بر جن از راه تسخیر امکانپذیر است و به صورت آشکار و عمومی این امر در زمان سلیمان(ع) رخ داد؛ سلیمان(ع) به اذن خدا جنیان را تسخیر کرد و آنها را در کارهای کشوری و لشکری به کار گمارد و متمردان آنها سخت مجازات می‌شدند: ﴿...وَمَن يَزِغْ مِنْهُمْ عَنْ أَمْرِنَا نُذِقْهُ مِنْ عَذَابِ ٱلسَّعِيرِ﴾، ﴿وَءَاخَرِينَ مُقَرَّنِينَ فِى ٱلْأَصْفَادِ﴾ افزون بر سلیمان(ع) در روایت آمده که جن در برابر حضرت محمد(ص) نیز تسلیم بودند، با این فرق که جنیان زمان سلیمان(ع) با باقی ماندن بر کفرشان در تسخیر سلیمان(ع) بودند؛ ولی جنیان زمان پیامبر اکرم(ص)، مؤمن و تسلیم آن حضرت بودند. جنیان در مقابل انبیا و اولیای الهی نیز تسلیم بودند و این تسلیم به اراده و اذن الهی بود. البته برخی از آنان با پیامبران دشمنی کرده: ﴿وَكَذَلِكَ جَعَلْنَا لِكُلِّ نَبِيٍّ عَدُوًّا شَيَاطِينَ الْإِنْسِ وَالْجِنِّ يُوحِي بَعْضُهُمْ إِلَى بَعْضٍ زُخْرُفَ الْقَوْلِ غُرُورًا وَلَوْ شَاءَ رَبُّكَ مَا فَعَلُوهُ فَذَرْهُمْ وَمَا يَفْتَرُونَ﴾ و در گمراهی دیگران کوشیده‌اند: ﴿وَقَالَ ٱلَّذِينَ كَفَرُوا۟ رَبَّنَآ أَرِنَا ٱلَّذَيْنِ أَضَلَّانَا مِنَ ٱلْجِنِّ وَٱلْإِنسِ نَجْعَلْهُمَا تَحْتَ أَقْدَامِنَا لِيَكُونَا مِنَ ٱلْأَسْفَلِينَ﴾ در روایات از تسلیم بودن جنیان در برابر ائمه اطهار(ع) و ارتباط آنان با امامان برای فراگرفتن احکام دینی و شرعی سخن گفته شده است. غیر اولیا اگر بخواهند جنی را تسخیر کنند باید به وسیله دعا و عزائم باشد. فقها درباره مشروعیت یا عدم مشروعیت تسخیر جن دو نظر دارند: برخی تسخیر جن را نوعی از سحر می‌دانند و همه اقسام سحر حرام است. برخی دیگر بر این عقیده‌اند که نفس تسخیر جن اشکال ندارد؛ اما اگر مستلزم ارتکاب حرامی مانند استفاده از مقدمات حرام یا تلف و جنون باشد، حرام است. از لحاظ اخلاقی هم‌چون جنیان در مراتب کمالی و معنوی از انسان پایین‌ترند ـ و بالاترین درجه‌ای که زاهدان و عابدان آنان به آن می‌رسند درجه صالحان است: ﴿وَقَطَّعْنَاهُمْ فِي الْأَرْضِ أُمَمًا مِنْهُمُ الصَّالِحُونَ وَمِنْهُمْ دُونَ ذَلِكَ وَبَلَوْنَاهُمْ بِالْحَسَنَاتِ وَالسَّيِّئَاتِ لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ﴾، در حالی که انبیا و مقربان، از انسان‌ها هستند و درجه آنها فوق درجه صالحان است ـ برقراری رابطه با جنیان باعث خرابی روح انسان، فساد اخلاقی و سرکشی وی می‌گردد. این دستورالعملی قرآنی است که جنیان گرچه مخلوق و مسئول و حتّی برخی از آنها مؤمن‌اند، انسان‌ها نباید با آنان ارتباط برقرار کنند؛ زیرا آنان از علم الهی بهره‌ای ندارند و همنشینی با آنها جز تکبر ثمری ندارد، از این رو مردان الهی همواره از آنان گریزان بودند. در آیه ﴿وَيَوْمَ يَحْشُرُهُمْ جَمِيعًۭا يَـٰمَعْشَرَ ٱلْجِنِّ قَدِ ٱسْتَكْثَرْتُم مِّنَ ٱلْإِنسِ وَقَالَ أَوْلِيَآؤُهُم مِّنَ ٱلْإِنسِ رَبَّنَا ٱسْتَمْتَعَ بَعْضُنَا بِبَعْضٍۢ وَبَلَغْنَآ أَجَلَنَا ٱلَّذِىٓ أَجَّلْتَ لَنَا قَالَ ٱلنَّارُ مَثْوَىٰكُمْ خَـٰلِدِينَ فِيهَآ إِلَّا مَا شَآءَ ٱللَّهُ إِنَّ رَبَّكَ حَكِيمٌ عَلِيمٌۭ﴾ به بهره‌کشی جن و انسان از یکدیگر اشاره شده است. بهره‌کشی جن از انس به این است که انسان‌ها آنها را پیشوای خود قرار دهند و در گمراهی و کفر و گناهان از آنان پیروی کنند. بهره‌کشی انسان از جن نیز به این است که با وسوسه آنها از لذت‌ها و شهوات زودگذر بهره‌مند شوند. بر اثبات یا ردّ وقوع ازدواج انسان و جن دلیل قابل اعتمادی نیست، گرچه برپایه برخی روایات نسل انسان‌ها از ازدواج فرزندان آدم با حورالعین و جن پدید آمده است. برخی از فقها نیز از جواز شرعی آن سخن گفته‌اند.

منابع

1. سعیدیان‌فر و ایازی، فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم
2. حسینی، سید سعید، مقاله «جن»، دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱۰