بشر بن عبدالله
این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
مقدمه
ابن حجر[۱] بدون هیچ نشانی از وی تنها به استناد سیف بن عمر در الفتوح از او یاد کرده و گوید: عمر بن خطاب به سال چهارده هجرت، وی را با سعد بن ابی وقاص به عراق فرستاد و سعد نیز او را بر هزار تن از قبیله قیس فرماندهی داد. به گفته ابن حجر[۲] طبری نیز به همین خبر اشاره کرده است. بر این اساس این خبر در تاریخ طبری موجود، باید همان گزارشی باشد که ضمن آن از وی با عنوان بشر بن عبد الله هلالی یاد شده[۳] و او هم از سیف بن عمر گرفته است. منشأ صحابی دانستن وی، قانونی است که براساس آن فرماندهی به غیر از صحابه واگذار نمی‌شد و چون بشر بن عبدالله فرمانده بوده است، باید او را صحابی دانست[۴]. عسکری[۵]، باتوجه به تضعیف شدید سیف از سوی علمای رجال اهل سنت، بِشر را از صحابه ساختگی سیف شمرده است.[۶]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ ابن حجر، ج۱، ص۴۳۱.
- ↑ ابن حجر، ج۱، ص۴۳۱.
- ↑ طبری، ج۳، ص۳۸۵.
- ↑ ابن حجر، ج۱، ص۴۳۱.
- ↑ عسکری، ج۳، ص۳۷.
- ↑ خانجانی، قاسم، مقاله «بشر بن عبدالله»، دانشنامه سیره نبوی ج۲، ص:۲۳۹.