بطش در فقه سیاسی

مقدمه

بطش: أخذ به زور و قهر و غلبه^[۱]، چیزی را با حمله به‌دست‌ آوردن^[۲]، سختگیری، شدت عمل^[۳]، قدرت، شوکت، سیطره، صولت^[۴]، یورش، هجوم و حمله^[۵].
﴿وَلَقَدْ أَنْذَرَهُمْ بَطْشَتَنَا فَتَمَارَوْا بِالنُّذُرِ﴾^[۶].
واژه بطش با واژه بأس مترادف است و هر دو بر قدرت نظامی و توانایی دلالت دارند؛ امّا بطش وصف فعل و عمل است و در مقام عمل حالت آن را بیان می‌کند و بأس بر حالت درونی و روحیه شجاعت و دلیری دلالت دارد^[۷].

↑ ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۱، ص۲۶۲.
↑ حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۱۲۹.
↑ خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۶، ص۲۴۰.
↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۱، ص۲۸۹.
↑ بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۲۸.
↑ «و به راستی (لوط) آنان را به (خشم و) سختگیری ما هشدار داده بود اما آنان به بیم دادن با تردید نگریستند (و آنها را سبک شمردند)» سوره قمر، آیه ۳۶.
↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص:۱۴۵.