حبیب بن عمرو

مقدمه

حبیب یکی از یاران امیرالمؤمنین(ع)است که در کوفه ساکن بود و هنگام شهادت حضرت بر بالین آن امام همام حاضر بود و با حضرت مطالبی گفت و گو کرد.
حبیب می‌گوید: در موقعی که امیرالمؤمنین(ع) ضربت خورد و در بستر شهادت قرار گرفت به خدمتش شرفیاب شدم و عرض کردم: ای امیرمؤمنان، این جراحت چیزی نیست و برای شما باکی نخواهد داشت، در این موقع امام(ع) خطاب به من فرمود: "ای حبیب! به خدا قسم ساعتی بیش نمی‌پاید که از شما جدا خواهم شد"^[۱]. حبیب می‌گوید: در این هنگام من گریستم و ام کلثوم هم که در کنار امام(ع) نشسته بود، گریست. حضرت به ام کلثوم فرمود: "دخترم چرا گریه می‌کنی؟" عرض کرد: برای این که به زودی از ما جدا می‌شوی. امام(ع) فرمود: "ای دخترم گریه نکن که به خدا سوگند، اگر آنچه را که من می‌بینم، تو هم می‌دیدی، هرگز نمی‌گریستی"^[۲].
حبیب می‌گوید: از حضرت پرسیدم: ای امیرمؤمنان! مگر چه می‌بینید؟ فرمود: "ای حبیب! فرشتگان آسمان (و) زمین را در پی هم میبینم، و انبیای الهی را که منتظرند تا مرا ببینند و این هم برادرم محمد، رسول خدا(ص) است که نزد من نشسته و میفرماید: ای علی! پیش ما بیا، عالمی که در انتظار توست، برایت بسی بهتر از جهانی است که در آن هستی"^[۳].
همو می‌گوید: من هنوز خارج نشده بودم که چشم‌های حضرت روی هم آمد و جان به جان ‌آفرین تسلیم و روح بلندش به ملکوت اعلی پیوست^[۴].^[۵]

حبیب و خطبه امام حسن(ع)

حبیب در ادامه حدیث فوق نقل می‌کند: فردای آن روز که حضرت علی(ع) به شهادت رسید، امام حسن مجتبی(ع) بر منبر ایستاد و پس از حمد و ثنای الهی درباره مقام و منزلت امام علی(ع) خطبه خواندند و چنین گفتند: "ای مردم، در این شب بود که قرآن نازل شد، و در این شب بود که عیسی بن مریم (به آسمان) بالا رفت، و در این شب یوشع بن نون کشته شد، و در این شب امیرمؤمنان پدرم از دنیا رفت، به خدا سوگند هیچ کدام از اوصیای پیامبران گذشته پیش از پدرم به بهشت نروند و به دیگران، و مقام و منزلت او چنان بود که هرگاه رسول خدا(ص) او را به جبهه جهادی میفرستاد، جبرئیل از سمت راست و میکائیل از سمت چپ همراه او نبرد میکردند، و هیچ درهم و دیناری از او به جای نمانده جز هفتصد درهم که از حقوق خود پس‌انداز کرده بود تا خآدمی برای خانواده خود بخرد"^[۶]^[۷]

منابع

ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی

پانویس

↑ «يَا حَبِيبُ أَنَا وَ اللَّهِ مُفَارِقُكُمُ السَّاعَةَ»
↑ «يَا بُنَيَّةِ لَا تَبْكِيِنَّ فَوَ اللَّهِ لَوْ تَرَيْنَ مَا يَرَى أَبُوكِ مَا بَكَيْتِ»
↑ « يَا حَبِيبُ أَرَى مَلَائِكَةَ السَّمَاءِ وَ النَّبِيِّينَ بَعْضَهُمْ فِي أَثَرِ بَعْضٍ وُقُوفاً إِلَى أَنْ يَتَلَقَّوْنِي وَ هَذَا أَخِي مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ ص جَالِسٌ عِنْدِي يَقُولُ اقْدَمْ فَإِنَّ أَمَامَكَ خَيْرٌ لَكَ مِمَّا أَنْتَ فِيهِ»
↑ امالی صدوق، مجلس ۵۲ ح۴.
↑ ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۱، ص۳۶۰-۳۶۱.
↑ «أَيُّهَا النَّاسُ فِي هَذِهِ اللَّيْلَةِ نَزَلَ الْقُرْآنُ وَ فِي هَذِهِ اللَّيْلَةِ رُفِعَ عِيسَى بْنُ مَرْيَمَ(ع) وَ فِي هَذِهِ اللَّيْلَةِ قُتِلَ يُوشَعُ بْنُ نُونٍ وَ فِي هَذِهِ اللَّيْلَةِ مَاتَ أَبِي أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ(ع) وَ اللَّهِ لَا يَسْبِقُ أَبِي أَحَدٌ كَانَ قَبْلَهُ مِنَ الْأَوْصِيَاءِ إِلَى الْجَنَّةِ وَ لَا مَنْ يَكُونُ بَعْدَهُ وَ إِنْ كَانَ رَسُولُ اللَّهِ(ص) لَيَبْعَثُهُ فِي السَّرِيَّةِ فَيُقَاتِلُ جَبْرَئِيلُ عَنْ يَمِينِهِ وَ مِيكَائِيلُ عَنْ يَسَارِهِ وَ مَا تَرَكَ صَفْرَاءَ وَ لَا بَيْضَاءَ إِلَّا سَبْعَمِائَةِ دِرْهَمٍ فَضَلَتْ مِنْ عَطَائِهِ كَانَ يَجْمَعُهَا لِيَشْتَرِيَ بِهَا خَادِماً لِأَهْلِهِ...»؛ امالی صدوق، مجلس ۵۲، ح۴.
↑ ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۱، ص۳۶۱-۳۶۲.

[1] «يَا حَبِيبُ أَنَا وَ اللَّهِ مُفَارِقُكُمُ السَّاعَةَ»

[2] «يَا بُنَيَّةِ لَا تَبْكِيِنَّ فَوَ اللَّهِ لَوْ تَرَيْنَ مَا يَرَى أَبُوكِ مَا بَكَيْتِ»

[3] « يَا حَبِيبُ أَرَى مَلَائِكَةَ السَّمَاءِ وَ النَّبِيِّينَ بَعْضَهُمْ فِي أَثَرِ بَعْضٍ وُقُوفاً إِلَى أَنْ يَتَلَقَّوْنِي وَ هَذَا أَخِي مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ ص جَالِسٌ عِنْدِي يَقُولُ اقْدَمْ فَإِنَّ أَمَامَكَ خَيْرٌ لَكَ مِمَّا أَنْتَ فِيهِ»

[4] امالی صدوق، مجلس ۵۲ ح۴.

[5] ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۱، ص۳۶۰-۳۶۱.

[6] «أَيُّهَا النَّاسُ فِي هَذِهِ اللَّيْلَةِ نَزَلَ الْقُرْآنُ وَ فِي هَذِهِ اللَّيْلَةِ رُفِعَ عِيسَى بْنُ مَرْيَمَ(ع) وَ فِي هَذِهِ اللَّيْلَةِ قُتِلَ يُوشَعُ بْنُ نُونٍ وَ فِي هَذِهِ اللَّيْلَةِ مَاتَ أَبِي أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ(ع) وَ اللَّهِ لَا يَسْبِقُ أَبِي أَحَدٌ كَانَ قَبْلَهُ مِنَ الْأَوْصِيَاءِ إِلَى الْجَنَّةِ وَ لَا مَنْ يَكُونُ بَعْدَهُ وَ إِنْ كَانَ رَسُولُ اللَّهِ(ص) لَيَبْعَثُهُ فِي السَّرِيَّةِ فَيُقَاتِلُ جَبْرَئِيلُ عَنْ يَمِينِهِ وَ مِيكَائِيلُ عَنْ يَسَارِهِ وَ مَا تَرَكَ صَفْرَاءَ وَ لَا بَيْضَاءَ إِلَّا سَبْعَمِائَةِ دِرْهَمٍ فَضَلَتْ مِنْ عَطَائِهِ كَانَ يَجْمَعُهَا لِيَشْتَرِيَ بِهَا خَادِماً لِأَهْلِهِ...»؛ امالی صدوق، مجلس ۵۲، ح۴.

[7] ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۱، ص۳۶۱-۳۶۲.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]