ابراهیم بن ابی‌محمود خراسانی در تاریخ اسلامی

آشنایی اجمالی

ابراهیم بن ابی‌محمود، اهل خراسان و از یاران امام کاظم، امام رضا و امام جواد(ع) به شمار می‌رود. او از ثقات روات و از بزرگان شیعه و مورد اعتماد آن بزرگواران بود و از آنان احادیث فراوانی روایت کرده است.

ابراهیم بن ابی محمود نابینا بود. او مسائل و مطالب امام موسی بن جعفر(ع) را در ۲۵ برگ نوشته و جمع‌آوری کرده است^[۱].

شیخ طوسی می‌گوید: او راوی کتاب مسائل است و احمد بن محمد بن عیسی، مسایل را از او نقل می‌کند ^[۲].

نجاشی^[۳] در رجال خود و علامه حلی^[۴] او را از ثقات می‌دانند و به روایاتش اعتماد کرده‌اند. او از اصحاب موسی بن جعفر بود^[۵] و از امام رضا(ع) روایاتی نقل کرده و حتی نامه‌ای از امام رضا(ع) برای فرزندش امام جواد(ع) فرستاده است.

او می‌گوید: یک روز در حالی که نامه‌هایی از امام رضا(ع) همراه داشتیم به حضور امام جواد(ع) رسیدیم. امام(ع) نامه‌ها را برداشت و قرائت کرد و یکی از آنها را روی چشم خود گذاشت و فرمود: خدا! این خط پدرم امام رضا(ع) است. آن گاه گریه کرد تا جایی که قطره‌های اشک از گونه‌هایش سرازیر شد. من گفتم: ای مولای من! جانم به قربانت! پدر تو در چند جلسه به من فرمود که خداوند تو را در بهشت ساکن کند. امام جواد(ع) هم به من فرمود: خداوند تو را داخل بهشت کند. ادامه دادم: ای مولای من! آیا از جانب خداوند ضمانت می‌کنی که مرا وارد بهشت کند؟. فرمود: آری. آن گاه پای امام را گرفتم و بوسیدم^[۶].^[۷]

منابع

قریشی، سید حسن، اصحاب ایرانی ائمه اطهار

پانویس

↑ رجال کشی، ج۷، ص۴۷۴-۴۷۵.
↑ طوسی، فهرست، ص۱۳۵.
↑ نجاشی، رجال، ج۷، ص۱۰۷.
↑ علامه حلی، خلاصة الاقوال، ص۳.
↑ علامه حلی، لسان المیزان، ج۱، ص۱۱۰.
↑ الامام جواد(ع) من المهد الی اللحد، ص۹۷؛ علامه حلی، زندگانی امام جواد(ع)، ص۱۴۴.
↑ قریشی، سید حسن، اصحاب ایرانی ائمه اطهار، ص 167-168.

[1] رجال کشی، ج۷، ص۴۷۴-۴۷۵.

[2] طوسی، فهرست، ص۱۳۵.

[3] نجاشی، رجال، ج۷، ص۱۰۷.

[4] علامه حلی، خلاصة الاقوال، ص۳.

[5] علامه حلی، لسان المیزان، ج۱، ص۱۱۰.

[6] الامام جواد(ع) من المهد الی اللحد، ص۹۷؛ علامه حلی، زندگانی امام جواد(ع)، ص۱۴۴.

[7] قریشی، سید حسن، اصحاب ایرانی ائمه اطهار، ص 167-168.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]