محمد بن عبدالله بن سلیمان حضرمی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

آشنایی اجمالی

ابوجعفر محمد بن عبدالله بن سلیمان مطین حضرمی کوفی در سال ۲۰۲هـ به دنیا آمد و از احمد بن یونس، یحیی حمانی، یحیی بن بشر حریری[۱] و احمد بن حنبل روایت کرده[۲] و راویانی مانند ابوبکر نجاد، ابوالقاسم طبرانی و دیگران از وی روایت نقل کرده‌اند.[۳]

سمعانی علت ملقب شدن او را به مطیّن چنین نوشته است: روزی ابوجعفر با عده‌ای از کودکان مشغول گِل بازی بود و بدنش گِل آلود شده بود. ابونعیم فضل بن دکین از آنجا عبور می‌‌کرد و او را مطیّن صدا کرد و از آن پس، بدین نام ملقب شد.[۴]

برخی نویسندگان وی را محدثی ثقه دانسته[۵] و احادیث نقل شده از او را حدود صد هزار گفته‌اند.[۶] وی در سال ۲۹۸هـ از دنیا رفت.

آثار وی عبارت‌اند از: السنن فی الفقه التفسیر المسند تفسیر المسند الادب[۷]تاریخ صفین[۸] و جزء ابی جعفر. کتاب اخیر ممکن است عنوان یکی از نوشته‌های پیشین باشد[۹].[۱۰]

جرح و تعدیل

دارقطنی درباره او می‌نویسد: ثِقَةٌ جَبَل. خلیلی می‌گوید: ثِقَةٌ حَافِظٌ. ذهبی نیز در شرح حال او آورده است: الشَّيْخُ، الحَافِظُ، الصَّادِقُ، مُحَدِّثُ الكُوْفَةِ[۱۱]..[۱۲]

منابع

پانویس

  1. تذکرة الحفاظ ۲/۶۶۲.
  2. طبقات الجنابله ۱/۳۰۰.
  3. سیر اعلام النبلاء ۱۴/۴۱.
  4. الانساب ۵/۳۳۰.
  5. الفهرست (الندیم) ۲۸۷.
  6. تذکرة الحفاظ ۲/۶۶۲.
  7. الفهرست (الندیم) ۲۸۷.
  8. هدیة العارفین ۲/۲۳.
  9. کشف الظنون ۱/۵۸۴.
  10. فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی، ج۱ ص۷۴۲.
  11. سیر أعلام النبلاء، ج۱۴، ص۴۱ - ۴۲، ح۱۵؛ تذکره الحفاظ، ج۲، ص۶۲۶‌، ح۱۰۶۸۲؛ میزان الاعتدال، ج۳، ص۶۰۷، ح۷۸۰۱؛ تاریخ الإسلام، ج۲۲، ص۲۷۴، ح۴، الوافی بالوفیات، ج۳، ص۲۷۶.
  12. حسینی میلانی، سید علی، عصمت از منظر فریقین، ص ۱۹۳.