احمد بن محمد بن عیسی اشعری قمی

آشنایی اجمالی

ابوجعفر احمد بن محمد بن عیسی بن عبدالله بن سعد اشعری قمی در اصل از دیار قم، از قبیله بنی ذخران و جزء صحابی امام رضا، امام جواد و امام هادی(ع) بوده^[۱] که از امام جواد و امام هادیS و تعدادی از شاگردان آنها روایاتی نقل کرده است.^[۲] در عصر خویش از فقیهان بزرگ قم بوده و به نوعی ریاست این شهر با او بود و با حاکم قم ارتباط داشت و حاکم، در امور ملکی قم به او رجوع می‌‌نمود و به نظرات وی ارج می‌‌نهاد.^[۳] علمای رجال او را فقیهی شیعه، جلیل الشأن و ثقه دانسته‌اند و از او به عنوان بزرگ‌ترین عالم، فقیه و محدث یاد کرده‌اند.^[۴] وی از پدرش و ابوهاشم جعفری، محمد بن ابی عمیر، حسن بن محبوب، ابراهیم بن ابی محمود، احمد بن محمد بن ابی نصر، شاذان بن خلیل، یحیی بن سلیم طائفی و غیره روایت نقل کرده است. احمد بن ادریس، محمد بن حسن صفار، احمد بن علی بن ابان قمی، سعد بن عبدالله، سهل بن زیاد، محمد بن احمد بن یحیی عطار و بسیاری دیگر از وی روایت کرده‌اند، به طوری که در کتب اربعه حدود ۲۳۰۳ مورد، در سند روایات نام او ذکر شده است.^[۵] وی تقریباً اواخر قرن سوم از دنیا رفته است.^[۶]

آثار او عبارت‌اند از: نوادر کتابی درباره حج، الناسخ و المنسوخ، الاظله، فضل النبی فضائل العرب، المتعه،^[۷] الطب الکبیر، الطب الصغیر، المکاسب^[۸] الملاحم، و نوادر الحکمه در تفسیر.^[۹].^[۱۰]

جستارهای وابسته

منابع

جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱

پانویس

↑ رجال الطوسی، ص۳۰۹، ۳۶۶ و ۳۹۷.
↑ جامع الرواة، ج۱، ص۶۹.
↑ تاریخ قم، ص۱۷۶.
↑ الفهرست (طوسی)، ص۲۵؛ تنقیح المقال، ج۱، ص۹۰.
↑ معجم رجال الحدیث، ج۲، ص۳۰۱.
↑ لسان المیزان، ج۱، ص۲۶۰.
↑ رجال النجاشی، ج۱، ص۲۱۶.
↑ الفهرست (الندیم)، ص۲۷۸.
↑ معالم العلماء، ص۱۴ و ۲۴.
↑ جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱، ص۱۱۴-۱۱۵.

[1] رجال الطوسی، ص۳۰۹، ۳۶۶ و ۳۹۷.

[2] جامع الرواة، ج۱، ص۶۹.

[3] تاریخ قم، ص۱۷۶.

[4] الفهرست (طوسی)، ص۲۵؛ تنقیح المقال، ج۱، ص۹۰.

[5] معجم رجال الحدیث، ج۲، ص۳۰۱.

[6] لسان المیزان، ج۱، ص۲۶۰.

[7] رجال النجاشی، ج۱، ص۲۱۶.

[8] الفهرست (الندیم)، ص۲۷۸.

[9] معالم العلماء، ص۱۴ و ۲۴.

[10] جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱، ص۱۱۴-۱۱۵.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]