امیر الامراء
امیر الامراء از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: امیر الامراء در قرآن - امیر الامراء در حدیث - امیر الامراء در فقه اسلامی - امیر الامراء در فقه سیاسی - پرسش‌های مرتبطمقدمه
آن‌گاه که حاکمیت خلفای عباسی رو به ضعف نهاد، هرج و مرج در جامعه، به اوج خود رسیده بود؛ زیرا امرای نواحی، از ضعف حکومت مرکزی سوء استفاده کرده و با فشار و زورگویی بر اقشار مختلف جامعه - تحت عنوان جمع‌آوری مالیات - به چپاول آنها می‌پرداختند. حکومت مرکزی، جهت رهایی از بحران و رفع مشکل، چاره را در تعویض وزرا دید. در واقع، به دنبال افرادی بود که به همه شؤون دولت آگاهی داشته و بر مشکلات آن، فائق آید[۱]. در زمان خلیفه "راضی" - ۳۲۲-۳۲۹ه.ق - بسیاری از وزرا، یکی پس از دیگری جایگزین شدند و آخرین آنها، "سلیمان بن حسن بن مخلد" - والی بصره و واسط- بود که لقب "امیر الأمراء" گرفت[۲]. این لقب، تا زمان پسران بویه - ۴۴۹ه.ق - میان حکام مرسوم بود. در مقابل امیرالأمراء، لقب "رئیس الرؤسا" قرار داشت که ویژه جانشینان خلیفه بود و در زمان سلاجقه، به عنوان امیرالأمراء بازگشت[۳][۴].
منابع
پانویس
- ↑ تاریخ تمدن اسلامی، ج۱، ص۱۵۳.
- ↑ تاریخ الطبری، ج۳، ص۱۲۹۹.
- ↑ تاریخ تمدن اسلامی، ج۱، ص۱۵۳.
- ↑ فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، واژه‌نامه فقه سیاسی، ص ۵۱.