ام عبدالله دختر حارث

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

ام عبدالله دختر حارث نیز از زنانی بود که پس از واقعه کربلا همسرش مالک بن نسر کندی را که از سپاهیان یزید بود، سرزنش و شماتت کرد و از او و یاران و همراهانش بیزاری جست.

برابر برخی از گزارش‌ها، مالک بن نسر در کربلا پس از شهادت امام، کلاه حضرت را دزدید و به خانه برد. همسرش به او گفت: آیا چیزی که از حسین دزدیده‌ای به خانه من آوری؟ به خدا سوگند که این کار شدنی نیست! هرچه زودتر آن را بیرون ببر. در نقلی دیگر آمده است: از پیش من بیرون شو، خداوند قبرت را پر از آتش کند و او را از خانه بیرون کرد[۱]. خوارزمی در ادامه گزارش یاد شده از یاران مالک نقل کرده است که پس از واقعه کربلا دو دست او شل شد و تا هنگام مرگ فقیر و بدحال بود و با همان حالت از دنیا رفت.[۲]

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. خوارزمی، مقتل الحسین، ج۲، ص۴۰؛ بحارالانوار، ج۴۵، ص۴۳. برخی از او به عنوان نسیر یا بشیر یاد کرده‌اند.
  2. مزینانی، محمد صادق، نقش زنان در حماسه عاشورا، ص:۲۸۰-۲۸۱.