بحث:اقسام حدیث

مقدمه

احادیث به‌طور کلی به دو گونه تقسیم می‌شود: متواتر یا غیر متواتر، که از آن تعبیر به "خبر واحد" شده است.

• حدیث متواتر: حدیثی است که سلسله راویان آن تا فرد معصوم در هر طبقه به تعدادی باشد که بتوان به صحت آن یقین پیدا کرد. از جمله احادیث متواتر می‌توان به حدیث غدیر اشاره کرد که تعداد راویان آن از طبقه صحابه بیش از صد نفر و از طبقه تابعین بیش از هشتاد نفر گزارش شده است.
• خبر واحد: حدیثی است که راویان آن در طبقات مختلف به حد تواتر نرسیده‌اند. خبر واحد به‌تنهایی قابل وثوق و اطمینان نیست و باید با قرائن دیگر حجیت آن را اثبات کرد. بیشتر روایاتی که به ما رسیده‌اند، در گروه خبر واحدند. از این رو باید به کمک قرائن مختلف بتوان درجه احتمال آن را بالا برد و این کار بررسی علمی احادیث است.
• مطابق با روش‌های علوم حدیث، احادیث غیرمتواتر به چهار گروه تقسیم می‌شوند:

1. صحیح: همه راویان عادل باشند. این دسته احادیث در حد تواتر نیستند، ولی کاملاً قابل اعتمادند.
2. حسن (نیکو): عدالت همه ناقلان محرز نیست، ولی به پاک بودن اعتقادشان اطمینان داریم.
3. موثق: برخی از راویان عادل و پاک‌اند، یعنی به معصومین دروغ نمی‌بندند، ولی شیعه نیستند.
4. ضعیف: شرایط سه دسته مذکور را ندارند.

اقسام حدیث نزد متأخران

در گذشته علمای شیعه حدیث را به دو قسم صحیح و ضعیف تقسیم می‌کردند و بر اساس ویژگی نویسنده، درباره احادیث وی داوری می‌کردند؛ ولی از قرن هفتم به بعد حدیث را به چهار قسم کلی تقسیم کردند که این موضوع در آثار جمال الدین احمد بن طاووس (م ۶۷۳ق) و شاگردش علامه حلی (م ۷۲۶ق) مشاهده می‌شود و توسط شاگرد دیگرش، ابن داوود (م ۶۴۷ق) هم مطرح گردیده است؛ سپس از طریق شاگردان علامه حلی و پیروان مدرسه حله، شهید اول و ثانی، این تقسیم مطرح گردیده و امروز مورد توافق بسیاری از فقها قرار گرفته است:

1. صحیح: خبری است که سند آن با نقل راوی امامی عادل به معصوم برسد.
2. حسن: سند به واسطه امامی ستایش شده که تصریح بر عدالت وی نگردیده به معصوم برسد.
3. موثق: چیزی است که آن را عادل غیرشیعه نقل کرده باشد و به آن قوی نیز می‌گویند.
4. ضعیف: آنچه در برابر این سه باشد و شرایط آنها را نداشته باشد.

برای اعتماد به اخبار راه‌های دیگری نیز ذکر کرده‌اند که جدای از این تقسیم قابل توجه است.