بحث:حقوق متقابل امامت

حقوق، جمع «حق» به معنای درست، درستی، سزاوار است^[۱]. اصل حق به معنای ثبوت همراه با مطابقت با واقع است^[۲] و در اصطلاح، قدرتی است که از طرف قانون به شخصی داده شده است^[۳]؛ قدرت یا امتیازی که کسی یا جمعی سزاوار برخورداری از آن است، به ویژه قدرت یا امتیازی که به موجب قانون یا عرف مقرّر شده باشد. اساساً افراد جامعه بر اثر روابط و مناسبات خود یک رشته اختیارات و امتیازات به دست می‌آورند که مجموعه آن را حقوق می‌نامند و مشتمل بر اختیارات مدنی، اجتماعی، سیاسی و همه مزایا و سلطه‌هایی است که از قانون ناشی می‌شود^[۴]. در این مدخل، معنای اصطلاحی آن مقصود است و از واژه «حقّ» و آنچه رساننده معنای حق است استفاده شده است^[۵].

وظایف امت در قبال این حقوق

نخست: وظایف معرفتی

دوم: وظایف قلبی و عاطفی

سوم: وظایف رفتاری و عملی

پانویس

↑ نثر طوبی، ص ۱۸۱.
↑ التّحقیق، ج ۲، ص ۲۶۲، «حق».
↑ ترمینولوژی حقوق، ص ۲۱۶، «حق».
↑ فرهنگ علوم سیاسی، مرکز اطّلاعات و مدارک علمی ایران، ص ۳۷۲ - ۳۷۳.
↑ فرهنگ قرآن، واژه «حقوق».

[1] نثر طوبی، ص ۱۸۱.

[2] التّحقیق، ج ۲، ص ۲۶۲، «حق».

[3] ترمینولوژی حقوق، ص ۲۱۶، «حق».

[4] فرهنگ علوم سیاسی، مرکز اطّلاعات و مدارک علمی ایران، ص ۳۷۲ - ۳۷۳.

[5] فرهنگ قرآن، واژه «حقوق».

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]