بحث:ولید بن عبدالملک

امام باقر(ع) در عصر ولید بن عبدالملک

ولید از ستمگران و خون آشامان اموی است که فاقد صلاحیت‌های انسانی و اخلاقی بوده است. او بعد از پدرش عبدالملک مروان به خلافت رسید، پدرش به او وصیت کرده بود که نسبت به حجاج اکرام کند و پوست پلنگ بپوشد. پوشیدن پوست پلنگ یعنی درون درندگی و ددمنشی خود را به بیرون منتقل کن و برای ارعاب مردم و بی‌گناهان، ماهیت خود را به نمایش گذار. اصولاً سیاست این خلفا براساس خشونت و خونریزی بود. ولید طبق وصیت پدر شمشیر را کشیده و برای قلع و قمع مخالفان از هیچ خشونتی فروگذار نکرد و سعید بن جبیر به دستور ایشان به شهادت رسید. اهل بیت(ع) در عصر ولید فوق العاده در فشار و تضیقات بودند تا جایی که عبیدالله سهمی در اشعارش اهل‌بیت را در عصر امویان به ویژه در عصر ولید این‌گونه ترسیم می‌کند: يَأْمَنُ الطَّيْرُ وَالْحَمَامُ وَلَا يَأْ *** مَنُ آلُ الرَّسُولِ عِنْدَ الْمَقَامِ

کبوتر و سایر پرندگان در مکه ایمن هستند، ولی اهل بیت پیغمبر(ص) در مسجدالحرام ایمن نیستند. شاخصه دیگر ولید این بود که به دنباله‌روی از اسلافش نسبت به امیرالمؤمنین(ع) کینه‌ورز و هتاک بود. روزی ولید نام علی(ع) را به میان آورده و لعنت را از نظر تلفظ غلط خواند و گفت: علی دزد و پسر دزد است. مردم گفتند: از غلط خواندش تعجب کنیم یا نسبت دزدی به علی(ع) دادن که تاکنون نشنیده بودیم.

ولید در تمام جنایات حجاج که بزرگ خون‌ریز تاریخ بود، نقش بسزایی داشت؛ چون که طبق وصیت پدرش، حجاج را اکرام و از جنایاتش استقبال کرد و دست او را در قتل و غارت شیعیان بازگذاشته بود.

ولید بن عبدالملک در مدت خلافت و زمامداریش به انحاء مختلف کینه و بغض خود را نسبت به امیرالمؤمنین علی(ع) و اولاد معصومینش ابزار می‌کرد و در این کینه‌ورزی فرهنگ‌سازی می‌کرد و تلاش می‌کرد نسلی را با بغض به اهل‌بیت پرورش دهد.