امیرمؤمنان (ع) فرمودند: "آنان که سنّتپیامبر خدا (ص) را تغییر می‌دهند و از وصیّش جدا می‌شوند چه می‌اندیشند؟، آیا نمی‌ترسند که عذاب بر آنان نازل شود؟؛ آنگاه این آیه شریفه را قرائت فرمودند: ﴿أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ بَدَّلُوا نِعْمَتَ اللَّهِ كُفْرًا وَأَحَلُّوا قَوْمَهُمْ دَارَ الْبَوَارِ﴾[۱].[۲]
امام باقر (ع) درباره آیه شریفه: ﴿وَإِنَّ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ عَنِ الصِّرَاطِ لَنَاكِبُونَ﴾[۳] فرموند: مراد از صراط در اینجا ولایت ماست"[۴].
روایت شده که امام سجّاد (ع) درباره آیه شریفه﴿بِئْسَمَا اشْتَرَوْا بِهِ أَنْفُسَهُمْ أَنْ يَكْفُرُوا بِمَا أَنْزَلَ اللَّهُ بَغْيًا﴾[۶] فرموند: منظور از "آنچه خدا نازل کرده"، ولایتامیرمؤمنان (ع) و امامان از فرزندان ایشان (ع) است"[۷].
جابر گوید: از امام باقر (ع) در آیه شریفه: ﴿وَمِنَ النَّاسِ مَنْ يَتَّخِذُ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَنْدَادًا يُحِبُّونَهُمْ كَحُبِّ اللَّهِ﴾[۸] سؤال کردم، آن حضرت فرمودند: "منظور از اینان، یاران فلانی و فلانی هستند، که آنان را و نه امامانی که خداوند آنان را به عنوان اماممردم معیّن فرموده، به رهبری برگزیدند. نیز خداوند می‌فرماید: ﴿وَلَوْ يَرَى الَّذِينَ ظَلَمُوا إِذْ يَرَوْنَ الْعَذَابَ أَنَّ الْقُوَّةَ لِلَّهِ جَمِيعًا وَأَنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعَذَابِ إِذْ تَبَرَّأَ الَّذِينَ اتُّبِعُوا مِنَ الَّذِينَ اتَّبَعُوا وَرَأَوُا الْعَذَابَ وَتَقَطَّعَتْ بِهِمُ الْأَسْبَابُ وَقَالَ الَّذِينَ اتَّبَعُوا لَوْ أَنَّ لَنَا كَرَّةً فَنَتَبَرَّأَ مِنْهُمْ كَمَا تَبَرَّءُوا مِنَّا﴾[۹] آنگاه آن حضرت (ع) فرمودند: منظور از اینان، ای جابر! به خدا قسم پیشوایانظلم و یاران آنان هستند"[۱۰]؛
امام صادق (ع) درباره آیه شریفه: ﴿الَّذِينَ آمَنُوا وَلَمْ يَلْبِسُوا إِيمَانَهُمْ بِظُلْمٍ أُولَئِكَ لَهُمُ الْأَمْنُ وَهُمْ مُهْتَدُونَ﴾[۱۱] فرموند: "منظور ولایتی است که پیامبر اکرم (ص) از جانب خداوند آوردند، اینان این ولایت را به ولایت فلانی و فلانی مخلوط نکردند"[۱۲]
امام صادق (ع) درباره آیه شریفه: ﴿إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا ثُمَّ كَفَرُوا ثُمَّ آمَنُوا ثُمَّ كَفَرُوا ثُمَّ ازْدَادُوا كُفْرًا...﴾[۱۳] فرمودند: این آیه درباره فلانی و فلانی و فلانی نازل شده است، که ابتدا به پیامبر اکرم (ص) ایمان آوردند، آنگاه چون ولایتامیرمؤمنان (ع) در غدیر خم بر آنان عرضه شد و پیامبر فرمودند: "هرکس من مولای اویم علی مولای اوست" کفر ورزیدند، سپس باز به ولایتامیرمؤمنان (ع) ایمان آوردند، آنگاه چون پیامبر اکرم (ص) رحلت فرمودند باز از بیعت با ایشان روی گرداندند، سپس با گرفتن بیعت از کسانی که با امیرمؤمنان (ع) بیعت کرده بودند، بر کفر خود افزودند. از این‌رو در وجود اینان هیچ چیزی از ایمان باقی نماند"[۱۴].[۱۵]
↑«و برخی از مردم به جای خداوند همتایانی می‌گزینند و آنها را چنان دوست می‌دارند که خداوند را و مؤمنان، خداوند را دوستدارترند» سوره بقره، آیه ۱۶۵.
↑«و کاش کسانی (که با گزینش بت‌ها) به خود ستم کردند آنگاه که عذاب را (در رستخیز) می‌نگرند، دریابند که تمام توان (ها) از آن خداوند است آنگاه که پیشگامان (گناه یا کفر) از پیروان (خویش) دوری می‌ورزند و در عذاب می‌نگرند و پیوندها میان آنها (یکسره) بریده می‌شود و پیروان (آنان) می‌گویند: کاش برگشتی (به دنیا) می‌داشتیم تا از آنها دوری می‌جستیم چنان که آنان از ما دوری جستند» سوره بقره، آیه ۱۶۵-۱۶۷.
این مدخل زیرشاخهٔ بحث تمسک به طاغوت است. تمسک به طاغوت از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: تمسک به طاغوت در حدیث - تمسک به طاغوت در اخلاق اسلامی - پرسش مرتبط ندارد