حدیث امامت چگونه بر عصمت اهل بیت و امامان دوازده‌گانه دلالت می‌کند؟ (پرسش)

حدیث امامت چگونه بر عصمت اهل بیت و امامان دوازده‌گانه دلالت می‌کند؟
موضوع اصلی	بانک جامع پرسش و پاسخ امامت
مدخل اصلی	عصمت اهل بیت - اثبات عصمت اهل بیت - حدیث امامت
تعداد پاسخ	۱ پاسخ

حدیث امامت چگونه بر عصمت اهل بیت و امامان دوازده‌گانه دلالت می‌کند؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث امامت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی امامت مراجعه شود.

پاسخ نخست

سید قاسم علی‌احمدی

حجت الاسلام و المسلمین سید قاسم علی‌احمدی در کتاب «حقانیت در اوج مظلومیت ج۱» در این‌باره گفته‌ است:

«در حدیث امام رضا (ع) درباره امامت، چندین مرتبه بر لزوم عصمت امام تأکید شده است: اول: حضرت با استناد به آیه ﴿لَا يَنَالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ﴾ فرموده است: «فأبطلتْ هذه الایه إمامه کلّ ظالم إلی یوم القیامه»؛ این آیه، امامت هر ظالمی را تا روز قیامت باطل کرده و آن را به پاکان اختصاص داده است». دوم: حضرت پس از بیان این که امام، امین خداوند در میان خلق و حجّت پروردگار بر بندگان و دعوت کننده به سوی خدا و مدافع حرمت‌های (احکام) الهی است، فرموده است: «الْإِمَامُ الْمُطَهَّرُ مِنَ الذُّنُوبِ وَ الْمُبَرَّأُ عَنِ الْعُيُوبِ»؛ امام طاهر از همه گناهان و دور از همه عیب‌هاست.

سوم: حضرت پس از بیان این که خداوند امام را از میان بندگان خود بر می‌گزیند و سرچشمه‌های حکمت را در قلب او می‌گشاید فرموده است: «فَهُوَ مَعْصُومٌ مُؤَيَّدٌ مُوَفَّقٌ مُسَدَّدٌ قَدْ أَمِنَ مِنَ الْخَطَايَا وَ الزَّلَلِ وَ الْعِثَارِ يَخُصُّهُ اللَّهُ بِذَلِكَ لِيَكُونَ حُجَّتَهُ عَلَى عِبَادِهِ وَ شَاهِدَهُ عَلَى خَلْقِهِ»؛ امام، معصوم، مؤیّد، موفّق و مسدّد است، از خطا و لغزش در امان است. خدا او را به این مقام اختصاص داده تا حجّت او بر بندگانش و شاهد وی بر مخلوقاتش باشد.

در حدیث دیگری حضرت امیرالمؤمنین (ع) فرمودند: «إِنَّ اللَّهَ طَهَّرَنَا وَ عَصَمَنَا وَ جَعَلَنَا شُهَدَاءَ عَلَى خَلْقِهِ وَ حُجَّتَهُ فِي أَرْضِهِ وَ جَعَلَنَا مَعَ الْقُرْآنِ وَ جَعَلَ الْقُرْآنَ مَعَنَا لَا نُفَارِقُهُ وَ لَا يُفَارِقُنَا»؛ خداوند ما را پاک و معصوم و شاهدین بر خلقش و حجّتش در زمین قرار داد و ما را با قرآن و قرآن را با ما قرار داد و ما از قرآن جدا نمی‌شویم و قرآن هم از ما جدا نمی‌شود.

حضرت امام صادق (ع) نیز از امیرالمؤمنین (ع) نقل می‌فرماید: «الْإِمَامُ الْمُسْتَحِقُّ لِلْإِمَامَةِ لَهُ عَلَامَاتٌ فَمِنْهَا أَنْ يُعْلَمَ أَنَّهُ مَعْصُومٌ مِنَ الذُّنُوبِ كُلِّهَا صَغِيرِهَا وَ كَبِيرِهَا لَا يَزِلُّ فِي الْفُتْيَا وَ لَا يُخْطِئُ فِي الْجَوَابِ وَ لَا يَسْهُو وَ لَا يَنْسَى وَ لَا يَلْهُو بِشَيْ‌ءٍ مِنْ أَمْرِ الدُّنْيَا»؛ امامی که مستحق امامت است علاماتی دارد: از جمله آنها این است که دانسته شود که او معصوم از تمام گناهان صغیره و کبیره است و لغزشی ندارد و در جواب دادن خطا نمی‌کند و سهو و نسیان ندارد و لهو به چیزی از امر دنیوی نمی‌کند. دلائل بر وجوب عصمت امام بسیار است که از حوصله این کتاب خارج است و آنچه گذشت کفایت می‌کند.».