حیره در معارف مهدویت

موقعیت مکانی شهر حیره

حیره شهری در یک فرسنگی کوفه است که شش و نیم کیلومتر با شهر نجف فاصله دارد. در زمان ساسانیان در آنجا، ملوک لخمی سلطنت داشتند و دست‌نشانده ایران بودند. خسرو پرویز در سال ۶٠٢ م. این سلسله را منقرض و حاکم برای آن تعیین کرد. بعد از آنکه حیره به دست مسلمانان افتاد، به علت بنای کوفه تنزل یافت و قبل از قرن دهم م. و قرن چهارم ه‍‌. به کلی از میان رفت^[۱].^[۲]

حیره و مهدویت

امام باقر (ع) به جابر فرمود: "ظهور حضرت مهدی (ع) زمانی به وقوع خواهد پیوست که کشتاری بزرگ در میان شهر حیره و شهر کوفه به وجود آید^[۳].
روزی امیرالمؤمنین (ع) با یاران خود از سرزمین کوفه و حیره عبور می‌‌کردند، حضرت فرمود: این دو شهر چنان گسترش می‌‌یابند که به هم متصل خواهند شد ـ به سوی کوفه اشاره نمودند ـ تا جایی که حدوداً هر متر آن در مقابل چند مثقال طلا خریداری می‌‌شود. در حیره مسجدی ساخته خواهد شد که پانصد درب داشته و حضرت قائم (ع) در آن نماز خواهد خواند؛ زیرا مسجد کوفه در آن زمان گنجایش نمازگزاران را نخواهد داشت. در این مسجد (علاوه بر حضرت) دوازده نفر عادل بر مردم نماز جماعت خواهند خواند. سپس حضرت فرمود: در کوفه نیز چهار مسجد دیگر ساخته خواهد شد که مسجد کوفه کوچک‌ترین آنها خواهد بود^[۴].^[۵]
امام صادق (ع) فرمود: "خانه‌های کوفه به رودخانه کربلا و حیره متصل می‌شود..."^[۶].^[۷]

منابع

پانویس

↑ فرهنگ فارسی معین، ج ۵، ص۴۷۰.
↑ حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان، ص۲۲۷؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۲۸۷.
↑ «عَنْ جَابِرٍ قَال‏ قُلْتُ لِأَبِی جَعْفَرٍ (ع)مَتَی یَکُونُ هَذَا الْأَمْرُ فَقَالَ (ع)أَنَّی یَکُونُ ذَلِکَ یَا جَابِرُ وَ لَمَّا تَکْثُرِ الْقَتْلَی بَیْنَ الْحِیرَةِ وَ الْکُوفَةِ»؛ غیبت طوسی، ص۴۴۶.
↑ «خَرَجَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ (ع)إِلَی الْحِیرَةِ فَقَالَ لَیَتَّصِلَنَّ هَذِهِ بِهَذِهِ وَ أَوْمَأَ بِیَدِهِ إِلَی الْکُوفَةِ وَ الْحِیرَةِ حَتَّی یُبَاعَ الذِّرَاعُ فِیمَا بَیْنَهُمَا بِدَنَانِیرَ وَ لَیَبْنِیَنَّ بِالْحِیرَةِ مَسْجِداً لَهُ خَمْسُمِائَةِ بَابٍ یُصَلِّی فِیهِ خَلِیفَةُ الْقَائِمِ (ع)لِأَنَّ مَسْجِدَ الْکُوفَةِ لَیَضِیقُ عَلَیْهِمْ وَ لَیُصَلِّیَنَّ فِیهِ اثْنَا عَشَرَ إِمَاماً عَدْلًا قُلْتُ یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ وَ یَسَعُ مَسْجِدُ الْکُوفَةِ هَذَا الَّذِی تَصِفُ النَّاسَ یَوْمَئِذٍ قَالَ تُبْنَی لَهُ أَرْبَعُ مَسَاجِدَ مَسْجِدُ الْکُوفَةِ أَصْغَرُهَا وَ هَذَا وَ مَسْجِدَانِ فِی‏ طَرَفَیِ الْکُوفَةِ مِنْ هَذَا الْجَانِبِ وَ هَذَا الْجَانِبِ وَ أَوْمَأَ بِیَدِهِ نَحْوَ نَهَرِ الْبَصْرِیِّینَ وَ الْغَرِیَّیْنِ»؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص۳۷۴.
↑ حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان، ص۲۲۷.
↑ غیبة طوسی، ص۲۹۵؛ وافی، ج ۲، ص۱۱۲؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص۳۳۰ و ۳۳۷.
↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۲۸۷.

[1] فرهنگ فارسی معین، ج ۵، ص۴۷۰.

[2] حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان، ص۲۲۷؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۲۸۷.

[3] «عَنْ جَابِرٍ قَال‏ قُلْتُ لِأَبِی جَعْفَرٍ (ع)مَتَی یَکُونُ هَذَا الْأَمْرُ فَقَالَ (ع)أَنَّی یَکُونُ ذَلِکَ یَا جَابِرُ وَ لَمَّا تَکْثُرِ الْقَتْلَی بَیْنَ الْحِیرَةِ وَ الْکُوفَةِ»؛ غیبت طوسی، ص۴۴۶.

[4] «خَرَجَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ (ع)إِلَی الْحِیرَةِ فَقَالَ لَیَتَّصِلَنَّ هَذِهِ بِهَذِهِ وَ أَوْمَأَ بِیَدِهِ إِلَی الْکُوفَةِ وَ الْحِیرَةِ حَتَّی یُبَاعَ الذِّرَاعُ فِیمَا بَیْنَهُمَا بِدَنَانِیرَ وَ لَیَبْنِیَنَّ بِالْحِیرَةِ مَسْجِداً لَهُ خَمْسُمِائَةِ بَابٍ یُصَلِّی فِیهِ خَلِیفَةُ الْقَائِمِ (ع)لِأَنَّ مَسْجِدَ الْکُوفَةِ لَیَضِیقُ عَلَیْهِمْ وَ لَیُصَلِّیَنَّ فِیهِ اثْنَا عَشَرَ إِمَاماً عَدْلًا قُلْتُ یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ وَ یَسَعُ مَسْجِدُ الْکُوفَةِ هَذَا الَّذِی تَصِفُ النَّاسَ یَوْمَئِذٍ قَالَ تُبْنَی لَهُ أَرْبَعُ مَسَاجِدَ مَسْجِدُ الْکُوفَةِ أَصْغَرُهَا وَ هَذَا وَ مَسْجِدَانِ فِی‏ طَرَفَیِ الْکُوفَةِ مِنْ هَذَا الْجَانِبِ وَ هَذَا الْجَانِبِ وَ أَوْمَأَ بِیَدِهِ نَحْوَ نَهَرِ الْبَصْرِیِّینَ وَ الْغَرِیَّیْنِ»؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص۳۷۴.

[5] حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان، ص۲۲۷.

[6] غیبة طوسی، ص۲۹۵؛ وافی، ج ۲، ص۱۱۲؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص۳۳۰ و ۳۳۷.

[7] تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۲۸۷.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]