دشمنان حضرت فاطمه
کیفر دشمنان فاطمه (س)
با توجه به آیات قرآن، خداوند عذاب دردناک و خوارکنندهای برای دشمنان آن حضرت فاطمه وعده میدهد، از جمله میفرماید: ﴿وَالَّذِينَ يُؤْذُونَ رَسُولَ اللَّهِ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ﴾[۱] یا در آیهای دیگر میفرماید: ﴿إِنَّ الَّذِينَ يُؤْذُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فِي الدُّنْيَا وَالْآخِرَةِ وَأَعَدَّ لَهُمْ عَذَابًا مُهِينًا﴾[۲].
در روایات متعدد آمده که آزار حضرت فاطمه (س)، آزار و اذیت رسول الله و آزار رسول خدا، اذیت و آزار خداوند متعال است. وعدههای عذاب درباره آزارکنندگان حضرت فاطمه (س) قطعی است؛ زیرا فاطمه (س) بضعه و پاره تن و جزء پیامبر است و هر حکمی که در کل جاری باشد برای جزء نیز جاری است؛ مانند اینکه وقتی دست زدن بدون وضو به قرآن حرام باشد، چه دست زدن به کل آیات قرآن و یا یک جزء از آن، همان حکم واحد را دارد.
در حدیثی از رسول الله آمده است: «آگاه باشید کسی که بر بغض و کینه آل محمد (ص) از دنیا برود، روز قیامت وارد صحنه محشر میشود، در حالی که میان دو چشم او نوشته است: ناامید از رحمت خدا! آگاه باشید کسی که بر بغض و کینه آل محمد (ص) از دنیا برود، کافر از دنیا رفته است. آگاه باشید کسی که بر بغض و کینه آل محمد (ص) از دنیا برود، هرگز بوی بهشت را استشمام نخواهد کرد»[۳].
همچنین در روایتی که از اهل سنت از حضرت سلمان نقل شده، آمده: «یا سلمان! وای بر کسی که به فاطمه (س) و شوهرش امیرمؤمنان علی (ع) ستم کند! و وای بر آنان که بر فرزندان و شیعیان فاطمه (س) جفا نمایند»[۴].[۵]
منابع
پانویس
- ↑ «و برای آن کسان که به فرستاده خداوند آزار میرسانند» سوره توبه، آیه ۶۱.
- ↑ «خداوند آنان را که خداوند و فرستاده او را میآزارند در این جهان و جهان بازپسین لعنت میکند و برای آنها عذابی خوارساز آماده کرده است» سوره احزاب، آیه ۵۷.
- ↑ «مَنْ مَاتَ عَلَى بُغْضِ آلِ مُحَمَّدٍ (ص) جَاءَ يَوْمَ الْقِيَامَةِ مَكْتُوبٌ بَيْنَ عَيْنَيْهِ هَذَا آيِسٌ مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى بُغْضِ آلِ مُحَمَّدٍ (ص) مَاتَ كَافِراً أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى حُبِّ آلِ مُحَمَّدٍ لَمْ يَشَمَّ رَائِحَةَ الْجَنَّةِ»، الکشاف، محمد جواد مغنیه، ج۳، ص۸۲.
- ↑ «يَا سَلْمَانُ وَيْلٌ لِمَنْ يَظْلِمُهَا وَ يَظْلِمُ بَعْلَهَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ عَلِيّاً (ع) وَ وَيْلٌ لِمَنْ يَظْلِمُ ذُرِّيَّتَهَا وَ شِيعَتَهَا»، فرائد السمطین، ابراهیم بن محمد جوینی خراسانی، ج۲، ص۶۷.
- ↑ اسحاقی، سید حسین، فرهنگنامه فاطمی ج۱، ص۳۴۹.