رقبان در فقه سیاسی
این مدخل زیرشاخهٔ بحث رقبان است. رقبان از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: رقبان در قرآن - رقبان در حدیث - رقبان در فقه سیاسی - پرسش‌های مرتبطمقدمه
انتظار داشتن، حفاظت کردن[۱]، مراقبت کردن، رعایت کردن، پاس داشتن [۲]؛ اصل آن از "رقب" به معنای حراست (به قصد تحقیق یا اشراف بر چیزی)[۳]، انتصاب (منصوب شدن) برای محافظت چیزی[۴].
لَا يَرْقُبُونَ فِي مُؤْمِنٍ إِلًّا وَلَا ذِمَّةً وَأُولَئِكَ هُمُ الْمُعْتَدُونَ
[۵].
از اصطلاحاتی که قرآن کریم برای تأکید و سفارش بر حفظ و مراعات عهد، پیمان و قراردادهای بین افراد، قبایل و ملت‌ها به کار گرفته، "رقب" است و مشرکان به خاطر نقض عهد، پیمان و سوگند خود مذمت و مؤاخذه شده اند: وَأُولَئِكَ هُمُ الْمُعْتَدُونَ.
علامه طباطبایی به تفصیل درباره عهد و پیمان و احکام عقلی و شرعی در حفظ و رعایت آن و نیز احکام شرعی و اقسام و فروع آن سخن گفته است[۶].[۷]
منابع
پانویس
- ↑ ابن‌منظور، لسان العرب، ج۱، ص۴۲۵.
- ↑ بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۵۸.
- ↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن، ج۴، ص۱۹۰.
- ↑ ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۲، ص۴۲۸.
- ↑ «درباره هیچ مؤمنی نه پیوندی را پاس می‌دارند و نه پیمانی را و آنانند که تجاوزگرند» سوره توبه، آیه ۱۰.
- ↑ ر. ک: سید محمد حسین طباطبایی، المیزان، ج۹، ص۱۸۴-۱۹۱.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص: ۳۱۴.