شأن نزول آیه بینه
مقدمه
علامه طبرسی می‌فرماید: این آیه مربوط به آیه دوازدهم و سیزدهم همین سوره است. در شأن نزول این آیات آمده است. ابن عباس می‌گوید: رؤسای قریش در مکه نزد رسول خدا (ص) آمدند و گفتند محمد (ص) اگر تو براستی پیغمبری، کوه‌های مکه را برای ما به طلا مبدل کن، یا فرشتگانی همراه خود بیاور که به نبوت تو گواهی دهند. به دنبال آن این آیات نازل شد[۱].
عیاشی نیز به سند خود از امام صادق (ع) روایت کرده است: رسول خدا (ص) به علی (ع) فرمود: من از خدای خود خواستم تا میان من و تو برادری برقرار سازد و این کار را کرد و سپس درخواست کردم که تو را وصی من گرداند و این کار را هم انجام داد. دو نفر از قریش گفتند: به خدا یک من خرما که در میان انبانی پوشیده باشد نزد ما محبوب‌تر است از آنچه محمد (ص) از خدا خواسته؛ چرا قدرت و سلطنت از خدا نخواست که بر دشمنان نیرو بگیرد، یا گنجی درخواست نکرد که از فقر نجاتش دهد؟ قسم به خدا، پیامبر (ص) علی (ع) را به سوی باطلی نخواند، مگر اینکه او را اجابت کرد! به دنبال این، آیات فوق نازل گردید[۲].[۳]
منابع
پانویس
- ↑ مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج۳، ص۱۴۶و ۱۵۲.
- ↑ تفسیر العیاشی، ج۲، ص۳۰۲-۳۰۳.
- ↑ ساعدی، محمد، آیات امامت و ولایت در تفسیر المنار، ص ۴۷۹.