عماری
مقدمه
عماری صندوق مانندی که برای نشستن سوار، آن را بر پشت شتر و فیل میگذارند. به آن محمل و هودج هم میگویند، تخت روان، تابوت. عماری دار، همان ساربان است[۱]. اهل بیت عصمت را پس از عاشورا در دوران اسارت، بر شترهای بی عماری و کجاوه سوار کرده، شهر به شهر و منزل به منزل بردند. امام سجاد (ع) را بر شتر بی جهاز سوار کردند[۲].
منابع
پانویس
- ↑ لغتنامه، دهخدا.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۳۵۲.