عماری

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

عماری صندوق مانندی که برای نشستن سوار، آن را بر پشت شتر و فیل می‌گذارند. به آن محمل و هودج هم می‌گویند، تخت روان، تابوت. عماری دار، همان ساربان است[۱]. اهل بیت عصمت را پس از عاشورا در دوران اسارت، بر شتر‌های بی عماری و کجاوه سوار کرده، شهر به شهر و منزل به منزل بردند. امام سجاد (ع) را بر شتر بی جهاز سوار کردند[۲].

منابع

پانویس

  1. لغت‌نامه، دهخدا.
  2. محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۳۵۲.