عمیر بن عبدالله مذحجی در تاریخ اسلامی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

«عمیر بن عبدالله[۱] مذحجی»[۲] از دوستان خاندان رسالت و از شجاعان قبیله مَذْحِجْ بود.

از جزئیات زندگی وی اطلاعی در دست نیست و به احتمال زیاد ساکن کوفه بوده است زیرا قبیله مذحج در کوفه می‌زیسته‌اند[۳].

خوارزمی می‌نویسد که او در روز عاشورا به میدان شتافت و این رجز را خواند:

قَدْ عَلِمْتُ سَعْدِ وَحْيِ مَذْحِجُاني‌ لَيْثِ الْغَابِّ لَمْ اهَجْهِجِ[۴]
اعلو بِسَيفي‌ هَامَّةٍ الْمُدَجج‌وَاتْرُك الْقَرْنِ لَدَيَّ التَعرج
فَريسَةُ الضَّبُعِ الازلالاعرجِ ‌فَمْنَ تَرَاهُ وَاقِفاً بِمَنْهج [۵]
به تحقیق قبیله سعد و مذحج باور دارند که من شیر بیشه هستم که هرگز طرد نشده‌ام؛ شمشیر خود را بر کاسه سرِ پوشیده از سلاح، فرود می‌آورم و حریف را طُعمه کفتار لاغر لنگ می‌نمایم؛ چه کسی را می‌بینی که از راه و روش من آگاه است؟

عمیر بن عبدالله در مقابله با دشمن، نبردی سخت کرد و پیوسته جنگید تا سرانجام توسط مسلم ضبابی و عبدالله بجلی، به شهادت رسید[۶].[۷]

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. در برخی منابع نام وی چنین آمده است: عمرو بن عبدالله مذحجی (روضة الشهداء، ص۲۹۵، کتابفروشی الاسلامیة).
  2. منسوب به مذحج نام پدر قبیله‌ای از یمن. (الصلاح، ج۱، ص۳۴۰).
  3. تاریخ الکوفه، سید حسین براقی، ص۲۰۲.
  4. در برخی منابع به جای این مصرع آمده است: انی لدی الهیجاء لیث محرج (من در هنگامه جنگ شیری سختگیرم)، تسلیة المجالس، ج۲، ص۲۸۸.
  5. مقتل الحسین (ع)، خوارزمی، ج۲، ص۱۷، انوارالهدی.
  6. مقتل الحسین (ع)، خوارزمی، ج۲، ص۱۷.
  7. جمعی از نویسندگان، پژوهشی پیرامون شهدای کربلا، ص:۲۹۱-۲۹۲.