قاعده لطف و وجوب امامت (مقاله)
| قاعده لطف و وجوب امامت | |
|---|---|
 | |
| رتبه علمی | علمی پژوهشی |
| زبان | فارسی |
| نویسنده | علی ربانی گلپایگانی |
| موضوع | امامت |
| مذهب | شیعه |
| منتشر شده در | فصلنامه انتظار موعود |
| وابسته به | مرکز تخصصی مهدویت حوزه علمیه قم |
| محل نشر | قم، ایران |
| تاریخ نشر | پاییز ۱۳۸۱ |
| شماره | ۵ |
| شماره صفحات | از صفحه ۱۱۱ تا ۱۳۲ مجله |
| ناشر الکترونیک | پایگاه مجلات تخصصی نور |
قاعده لطف و وجوب امامت عنوان مقاله‌ای است که با زبان فارسی به نقد و بررسی یکی از قواعد مهم کلامی، به نام قاعده لطف می‌پردازد. این مقالهٔ ۲۲ صفحه‌ای به قلم علی ربانی گلپایگانی نگاشته شده و در فصلنامه انتظار موعود (شماره ۵، پاییز ۱۳۸۱) منتشر گشته است.[۱]
چکیده مقاله
- نویسنده در ابتدای چکیده مقاله خود می‌نویسد: «نگارنده در این اثر، نخست تصویر روشنی از این قاعده ارائه داده آنگاه آن را بر مسئله امامت تطبیق میدهد و شبهاتی را که درباره آن طرح شده، نقد میکند. وی با اشاره به اهمیت این قاعده در کلام شیعی، آن را تعریف کرده اقسام آن را بر میشمارد. در ادامه با استناد به سخنان فقها و متکلمانی چون: سید مرتضی، شیخ طوسی و ابن میثم بحرانی، از امامت به عنوان یکی از مصادیق لطف الهی درباره مکلفین بحث کرده است. بخش پایانی این نوشتار به نقد و خدشه ۱۱ اشکال درباره قاعده لطف و ارتباط آن با امامت از دیدگاه شیعه و بیان سازگاری این قاعده با غیبت امام اختصاص یافته است. به اعتقاد نویسنده وجود امام غایب هم، دارای آثار و برکاتی است که قاعده لطف میتواند بر آن منطبق شود».[۱]
فهرست مقاله
- اشاره
- تعریف و اقسام لطف
- لطف و حکمت الهی
- فاعل لطف
- برهان لطف بر وجوب امامت
- پاسخگویی به اشکالات
- قاعده لطف و غیبت امام
- پی نوشت‌ها
دربارهٔ پدیدآورنده
