مودت در لغت

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مودت ضد عداوت در لغت به معنای دوست داشتن چیزی، همراه با آرزوی تحقّق آن است. مودت، محبت شدیدی است که ابراز می‌شود و به اطاعت و الگوبرداری از محبوب منجر می‌شود.

مقدمه

"مودت" از ماده "ودّ" (به ضمّ و فتح واو) به معنای دوست داشتن چیزی، همراه با تمنّی (آرزوی) تحقّق آن است[۱]. مودّت، ضد عداوت، از یاران عقل و از جمله ارزش‌هاست: «الْمَوَدَّةُ وَ ضِدَّهَا الْعَدَاوَةَ»[۲].[۳]

تفاوت مودت با محبت

مودت، محبت شدیدی است که ابراز می‌شود و به اطاعت و الگوبرداری از محبوب منجر می‌شود؛ مثلاً درباره محبت زوجین به یکدیگر، خداوند از واژه مودّت استفاده می‌کنند و می‌فرماید: ﴿وَمِنْ آيَاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَكُمْ مِنْ أَنْفُسِكُمْ أَزْوَاجًا لِتَسْكُنُوا إِلَيْهَا وَجَعَلَ بَيْنَكُمْ مَوَدَّةً وَرَحْمَةً إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَاتٍ لِقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ[۴].

آغاز مودت از قلب انسان است، ولی به قلب انسان منحصر نشده و دارای آثاری در رفتار و عملکرد انسان است، به گونه‌ای که اگر نشانه‌های آن در اعضا و جوارح یا رفتار انسان دیده نشود، از آن به مودّت یاد نمی‌شود.

در واژه‌هایی مثل مودّت و محبت که در آنها معنای گرایش و تقرّب به چیزی وجود دارد، در معنای ملازمی آنها نوعی تمایل به هم‌گونی و مأنوس شدن دائمی با محبوب دیده می‌شود؛ به گونه‌ای که محب تمایل به قرب به محبوب دارد. خداوند درباره محبت بنی‌اسرائیل به گوساله سامری می‌فرماید: ﴿وَأُشْرِبُوا فِي قُلُوبِهِمُ الْعِجْلَ بِكُفْرِهِمْ[۵].

تفاوت محبت و مودّت را می‌توان چند چیز دانست:

  1. محبت غریزی، ولی مودّت عقلانی است.
  2. محبت فردی و مودّت اجتماعی است.
  3. محبت به میل کم هم اطلاق می‌شود، ولی مودّت، میل شدید است.
  4. محبت تشکیلاتی نیست، ولی مودّت تشکیلاتی است.
  5. محبت رو به کاهش و مودّت رو به افزایش است.
  6. محبت عامل وحدت نیست، ولی مودّت عامل وحدت است.
  7. محبت بدون عمل هم می‌شود، ولی مودّت همراه با عمل و تبعیت است.
  8. محبت در غریزه، ولی مودّت ریشه در وظیفه دارد[۶].

منابع

پانویس

  1. ر.ک: مفردات راغب، ص۸۶۰. ودد: محبة الشئ و تمنی کونه و یستعمل فی کل واحد من المعنیین علی ان المتمنی یتضمن معنی الودة، لأن المتمنی هو تشهی حصول ما توده؛ تفسیر أبوالسعود، ج۱، ص۱۶۹.
  2. المحاسن، ج۱، ص۱۹۷. «عَنْ سَمَاعَةَ بْنِ مِهْرَانَ قَالَ: كُنْتُ عِنْدَ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ (ع) وَ عِنْدَهُ عِدَّةٌ مِنْ مَوَالِيهِ فَجَرَى ذِكْرُ الْعَقْلِ وَ الْجَهْلِ... وَ الْمَوَدَّةُ وَ ضِدَّهَا الْعَدَاوَةَ».
  3. مقامی، مهدی، ولایت و امامت در قرآن، ص۱۰۲؛ فیاض‌بخش و محسنی، ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۵، ص ۵۵۵.
  4. «و از نشانه‌های او این است که از خودتان همسرانی برایتان آفرید تا کنار آنان آرامش یابید و میان شما دلبستگی پایدار و مهر پدید آورد؛ بی‌گمان در این، نشانه‌هایی است برای گروهی که می‌اندیشند» سوره روم، آیه ۲۱.
  5. «و به سبب کفری که داشتند، (مهر) گوساله در دلشان جایگیر شد» سوره بقره، آیه ۹۳.
  6. مقامی، مهدی، ولایت و امامت در قرآن، ص۱۰۲-۱۰۳؛ فیاض‌بخش و محسنی، ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۵، ص ۵۵۵.