نامۀ ۲۹ نهج البلاغه
مقدمه
پس از شهادت محمد بن ابی‌بکر، معاویه فردی را به بصره فرستاد تا بار دیگر به بهانه قتل عثمان و انتقام جمل، بصریان را بر امام بشوراند. امام که اوضاع را چنین دید، نامه‌ای سوی بصریان فرستاد و آن‌ها را متهم به پیمان‌شکنی و فتنه‌گری آگاهانه ساخت و بخشش و امان پس از جنگ جمل را به یادشان آورد و آن‌ها را از عواقب فتنه‌گری دوباره مطلع ساخت. زمان صدور نامه حدود صفر سال ۳۸ ق پس از شهادت محمد بن ابی‌بکر است.
فرازی از نامه
از پراکندی و مخالفتتان آگاهید، بنابراین از گناه‌کارانتان صرف‌نظر کردم. کسی را که فرار کرده به قتل نمی‌رسانم و از روی‌آورنده پذیرایی می‌کنم. اگر افکار ناشایسته و اندیشه‌هایی که برخلاف حق است شما را به مبارزه و مخالفت من واداشت، من آماده‌ام، اسبان من نزدیک‌اند و آماده حرکت. اگر مرا مجبور کردید که به شما حمله کنم، آن‌چنان بر شما می‌تازم که جنگ جمل پیش این حمله مانند لیسیدن استخوان لیسیده شده است. در عین حال، من ارزش فرمان‌برداران و آنان که حق اندرز را ادا می‌کنند می‌شناسم، بدون این که بی‌گناه را به جرم گناه‌کار یا وفادار را به گناه پیمان‌شکن کیفر دهم[۱].
منابع
پانویس
- ↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه ج۲، ص ۷۷۶.