نخل
مقدمه
نخل، درخت خرماست، اما در اصطلاح مراسم سوگواری محرم، به وسیله‌ای بزرگ و اتاقکی تابوت مانند گفته می‌شود که با پوشش سیاه و انواع شال‌های رنگارنگ و آیینه و چراغ... می‌آرایند و بعنوان سمبل تابوت سیدالشهدا (ع) در روز عاشورا در حسینیه‌ها و تکیه‌ها آن را بلند می‌کنند و به محلّ اجرای تعزیه می‌برند. "فلسفۀ آن چنین است که: اگر چه در کربلا نبودیم و جسم پاره پارۀ شهدا بر زمین ماند، امروز سمبل جنازۀ آن عزیزان را با تشریفات و آذین‌بندی و با احترام تشییع می‌کنیم. و با چندین بار گرداندن در کوچه‌ها و محلّه‌ها با ندای یا محمّد، یا فاطمه، یا علی، یا حسن، و یا حسین، آن را با احترام بر زمین می‌گذارند"[۱]. نخل‌بندی، نخل‌آرایی، نخل‌گردانی از اصطلاحات این سنت مذهبی است و در هند، رواج بیشتری دارد. عموما مردم شهرها برای نخل، قداست خاصی قائلند و بلند کردن آن را طیّ مراسم سنتی ویژه‌ای انجام می‌دهند. نخل‌ها اغلب سنگین است و حمل و نقل آن را عده‌ای مردان قوی عهده‌دار می‌شوند. "نخل آرا" به کسی گویند که نخل محرم را می‌آراید، نخل محرم، نخل عزا، نخل تابوت، نخل ماتم نیز گفته می‌شود[۲].
منابع
پانویس
- ↑ روزنامه کیهان، (گزارشی از مراسم عزاداری در میبد)، ۷۳/۴/۹، ص۱۷.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۴۷۸.