نیایش بیست و هفتم

مقدمه

این نیایش حضرت سجاد (ع) برای مرزداران اسلام دعا می‌کند. امنیت از نعمت‌های ویژه الهی است که در سایه آن زندگی سامان پیدا می‌کند؛ چنان‌که یکی از آرزوهای حضرت ابراهیم (ع) نیز داشتن سرزمینی امن بوده است. ﴿وَإِذْ قَالَ إِبْرَاهِيمُ رَبِّ اجْعَلْ هَذَا بَلَدًا آمِنًا[۱].

امام زین‌العابدین (ع) با توجه به نیازهای فکری، فرهنگی، سیاسی نظامی، روحی و روانی نیروهای مسلح که حافظ مرزهای کشور هستند با اشراف به همه مسائل، دعای خود را این‌گونه آغاز می‌کند: «اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ حَصِّنْ ثُغُورَ الْمُسْلِمِينَ‏ بِعِزَّتِكَ‏، وَ أَيِّدْ حُمَاتَهَا بِقُوَّتِكَ...»؛ «بارخدایا، درود بفرست بر محمد و خاندان او و مرزهای مسلمانان را به پیروزمندی خویش استوار گردان و مرزبانان را به نیروی خود یاری ده و از خزانه افضال خویش عطایشان به فراوانی ارزانی دار. بارخدایا، درود بفرست بر محمد و خاندان او و شمارشان افزون کن و سلاحشان را برنده. حوزه‌هاشان را حراست فرمای و پیرامونشان را نفوذناپذیر گردان. جمعشان را متحد کن و خود به تدبیر کارهاشان پرداز. سررشته آذوقه‌شان را گسسته مگردان و دشواری‌ها را از پیش پایشان بردار».

از ضروری‌ترین نیازهای مرزداران آگاهی‌ها و آموزش‌هایی است که باید ببینند. از این‌رو امام این‌گونه دعا می‌کند: «آنان را به نصرت خویش قوت بخش و به شکیبایی مدد نمای و دفع مکر دشمن را به ایشان بیاموز. بارخدایا، درود بفرست بر محمد و خاندان او، و به مدافعان مرزها هرچه را نمی‌شناسند بشناسان، و ایشان را هرچه نمی‌دانند بیاموز و چشمانشان را بر هرچه نمی‌بینند بگشای». امام، پس از این، به روحیه مرزداران پرداخته و به آسیب‌هایی که ممکن است روحیه آنها را تضعیف کند اشاره می‌کند: «بارخدایا، درود بفرست بر محمد و خاندان او و چون مرزداران با دشمنان رویاروی شوند یاد دنیای مکار فریبنده از خاطرشان بزدای و هوس حُطام فتنه‌انگیز این جهانی از دلشان محو کن و بهشت را پیش چشم ایشان دار و آن مساکن جاوید و آن منازل کریم و آن حوران خوبروی و آن جویباران سرشار از آشامیدنی‌های نغز و گوارا و آن درختان سر فرو داشته و بارور از میوه‌های گونه‌گون بهشتی را به آنها بنمای، تا هوای پشت‌کردن به دشمن در دل هیچ‌یک از ایشان نجنبد و خیال گریختن از هماورد از خاطر کس نگذرد».

در ادامه فروپاشی ساختار، تجهیزات و روحیه دشمن را هدف می‌گیرد: «ای خداوند، به این نیایش، خصمشان در هم شکن و چنگال دشمن از تنشان کوتاه کن و میان دشمنان و سلاح‌هایشان جدایی افکن و بند دلشان بگسل و چنان کن که میان ایشان و زاد و توشه ایشان فاصله‌ای بزرگ پدید آید و در راه سرگشته و حیرانشان گردان و آن‌سان کن که راه خویش گم کنند. ای خداوند، دشمنانشان را راه مدد بربند و از شمارشان بکاه و قلوبشان لبریز از وحشت نمای و دستشان از تطاول کوتاه کن و زبانشان از گفتن به بند آر و چنان کن که شکست ایشان سبب پراکندگی و عبرت آن‌کسان گردد که از پی‌شان می‌آیند و چون ایشان را به خواری در افکنی، از آن پس هیچ لشکرانگیز طمع در ستیز با ما نکند».

امام (ع) به جنگ به دیده هدف نگاه نمی‌کند بلکه جنگ را برداشتن مانعی می‌داند که سبب می‌شود مسلمین به هدف بزرگ خود یعنی خداپرستی نائل آیند؛ «بارخدایا بدین نیایش بلاد مسلمانان نیرومند گردان و شهرشان استوار. اموالشان را فزونی ده و چنان کن که از نبرد با دشمن فراغت جویند و روی به پرستش تو نهند و به‌جای پیکار با دشمن با تو خلوت کنند، تا مردم سراسر زمین کسی جز تو نپرستند و در برابر کسی جز تو چهره بر خاک نسایند».

در اثنای این دعا، امام مجاهدان عرصه نبرد را مورد توجه قرار داده و در کنار پیروزی در میدان برای آنان نیت پاک و آشنایی با سنت‌های دینی را طلب می‌کند: «بارخدایا، هر جنگجویی از گروندگان به آیین تو... به حسن نیتش راه نمای... و به نصرت خویش یاری نمای و سیرت‌ها و سنت‌های دین به او بیاموز».

هر چند عده محدودی برای جنگ به مرزها رهسپار می‌شوند اما هستند کسانی‌که در پشت جبهه عهده‌دار امور زندگی آنان می‌شوند و بازماندگان را سرپرستی می‌کنند یا با بخشی از مال خود مجاهدان را یاری می‌رسانند؛ اینان و تمام کسانی‌که امر اسلام دل‌مشغولشان می‌دارد ولی توان جنگیدن ندارند، مشمول دعای امام سجاد (ع) قرار می‌گیرند. خواندن این دعا برای همه به‌ویژه نیروهای نظامی و انتظامی، سازنده، قوت‌بخش و آگاهی‌آفرین است[۲].[۳]

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. «و (یاد کن) آنگاه را که ابراهیم گفت: پروردگارا! اینجا را شهری امن کن» سوره بقره، آیه ۱۲۶.
  2. صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، ۱۳۷۵؛ قرآن حکیم، ترجمه ناصر مکارم شیرازی.
  3. بهشتی، سید جواد، مقاله «نیایش بیست و هفتم»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۴۷۵.