هویت و ماهیت وحی از منظر ملاصدرا و علامه طباطبایی عنوان مقاله‌ای است که با زبان فارسی به بررسی پدیده وحی از منظر ملاصدرا و علامه طباطبایی می‌پردازد. این مقالهٔ ۳۶ صفحه‌ای به قلم جعفر شانظری و زهرا طاهری نگاشته شده و در فصلنامه پژوهش‌های علوم انسانی (شماره ۹، بهار ۱۳۹۱) منتشر گشته است.[۱]
چکیده مقاله
نویسندگان در ابتدای چکیده مقاله خود می‌نویسند: «وحی پیوند وثیق میان دو عالم زمینی و آسمانی و ملکی و ملکوتی در هستی و انسان است و از استوارترین ریسمان عالم الوهی برای عروج انسان هبوط یافته است، بانک وحی طنین‌انداز شد تا آدمیان را از وادی برهوت «القریهة الظالم اهلها» به پیشگاه ملکوت و «دارالسلام» راهنما باشد از این رو در طول تاریخ بشریت کاروان محققان و متفکران پژوهش‌های در هویت و ماهیت آن انجام داده و در هر تحقیق افق‌های تازه‌ای از معرفت و شناخت کلام الهی را فراروی بشریت گشوده‌اند».
نویسندگان در ادامه چکیده مقاله خود می‌نویسند: «پس از ارائه نظریه تجربه دینی و تجربه نبوی، دین‌پژوهان نوین به تفسیر شهودی و مکاشفه عرفانی انبیا و یا تلقی معنای بی‌صورت از وحی پرداخته و وحی را به‌گونه‌ای شناخته‌اند که در تجربه نبوی تعبیر می‌گردد و پیامبر با نیروی خلاق خیال خود متناسب با معنا و همرنگ با زبان و فرهنگ عصر خویش آن حقیقت بی‌صورت را به صورت کشیده و نقش مهمی را در ایجاد وحی در فرآیند تکوینش ایفا نموده است و نه صرفا قابل وحی بلکه در علل فاعلی آن نیز مؤثر بوده است. این نوشتار بر این ادعاست که نزول معنا بدون صورت در عالم مثال و خیال امکان ندارد و فاعلیت پیامبر با قابلیت آن قابل جمع نیست، این ادعا با براهین عقلی و شواهد نقلی و گواه وحیانی آمیخته شد و از نگاه دو فیلسوف بزرگ (ملاصدرا و علامه) نظریه تجربه وحیانی و نظریه کلام محمدa را در هویت و ماهیت وحی ناصواب دانسته است».[۱]
