دعا در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

{{مدخل مرتبط| موضوع مرتبط = عبادت| عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[دعا در لغت]] - [[دعا در قرآن]] - [[دعا در حدیث]] - [[دعا در اخلاق اسلامی]] - [[حق دعا]] - [[دعا در معارف دعا و زیارات]] - [[دعا در معارف و سیره نبوی]] - [[دعا در معارف و سیره علوی]] - [[دعا در معارف و سیره حسینی]] - [[دعا در معارف و سیره سجادی]] - [[دعا در معارف و سیره امام جواد]] - [[دعا در حقوق اسلامی]] - [[دعا در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی]]| پرسش مرتبط  = }}

[[امام خمینی]] [[دعا]] را توجه به کسی می‌داند که نیازمندی‌های [[انسان]] را برآورده سازد. امام خمینی [[حقیقت]] دعا را همان [[عبادت]] می‌داند و [[دعا]] را بالاترین [[مظهر]] [[عبودیت]] و یکی از منابع [[غنی]] [[معارف اسلامی]] به‌شمار می‌آورد و [[معتقد]] است [[قرآن]] و دعا از هم جدا نیستند؛ و دعا را قرآن صاعد دانسته که همانند قرآن نازل دارای [[معارف]] بلندی است؛ و [[زبان قرآن]] را از زبان دعا متفاوت می‌داند. امام خمینی دعا را به دعای قال، حال و [[استعداد]] تقسیم کرده و معتقد است دعا به زبان قال، اگر مطابق با لسان استعداد باشد، [[مستجاب]] خواهد شد و اگر از زبان استعداد صادر نشود مستجاب نمی‌گردد. ایشان در تقسیمی دیگر، دعا را به دعای [[عامه]]، صاحبان [[حکمت]] و [[اصحاب]] معارف و همچنین دعا را به لحاظ [[روایت]]، به [[دعای مأثور]] و [[غیر مأثور]] تقسیم کرده است. امام خمینی به [[آداب ظاهری]] و [[باطنی]] دعا توجه کرده و در این زمینه رعایت اموری چون، [[حضور قلب]]، دوری از [[اعتماد]] به خویشتن و رعایت [[طهارت]] را مهم می‌داند و بر این [[باور]] است که دعا نقش مهمی در ساختن [[انسان‌ها]] و [[تربیت]] [[جامعه]] دارد و دعا در افراد عادی بیشتر از [[نماز]] تأثیر می‌کند. امام خمینی دعا را جزء اصلی‌ترین برنامه‌های خود قرار می‌داد و با [[دعای کمیل]] و [[مناجات شعبانیه]] انس داشت و در دعاهای خود دیگران را فراموش نمی‌کرد.<ref>[[محسن میرزاپور|میرزاپور، محسن]]، [[دعا - میرزاپور (مقاله)| مقاله «دعا»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۵ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی]]، ج۵، ص۳۹۵ – ۴۰۳.</ref>