امامت در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

از منظر [[امام خمینی]]، [[ولایت]] کلی [[امامان]] غیر از مسئله [[خلافت]] و [[حکومتی]] است که در [[غدیر]] مورد تاکید قرار گرفته است. آن ولایت کلی، همان [[امامت]] و از اصول مذهب تشیع است که کسی که به آن [[معتقد]] نباشد، تمام [[اعمال نیک]] خود را [[باطل]] کرده است. ایشان در این مورد می‌فرمایند: «آن چیزی که برای [[ائمه]] ما قبل از غدیر و قبل از همه چیزها بوده است، این یک مقامی است که [[مقام ولایت]] کلی است که آن امامت است... [[امام]] به معنای [[حکومت]] نیست، آن یک امام دیگری است و آن مسئله دیگری است. آن مسأله، مسئله‌ای است که اگر او را کسی قبول نداشته باشد اگر آن ولایت کلی را قبول نداشته باشد، اگر تمام [[نمازها]] را مطابق با همین [[قواعد]] [[اسلامی]] [[شیعه]] هم بجا بیاورید باطل است، این غیر حکومت است آن در عرض اینها نیست، آن از [[اصول مذهب]] است»<ref>صحیفه امام؛ ج ۲۰، ص۱۱۵.</ref>.

آیت‌الله مطهری نیز معتقد است: [[اهل تسنن]] مي‌گويند [[امامت]] يعني [[حکومت]] و [[امام]] يعني همان [[حاکم]] ميان مسلمين؛ فردي از افراد مسلمين که بايد او را براي [[حکومت]] [[انتخاب]] کنند. آنها بيش از [[حکومت]] بالا نرفتند. ولي [[امامت]] در شيعه مسأله‌اي است تالي تلو [[نبوت]] و بلکه از بعضي از درجات [[نبوت]] بالاتر است، يعني انبياي [[اولوالعزم]] {{عم}} آنهايي هستند که [[امام]] هم مي‌باشند خيلي از انبيا اصلاً [[امام]] نبوده‌اند. انبياي [[اولوالعزم]] {{عم}} در آخر [[کار]] به [[امامت]] رسيده‌اند. غرض اين که وقتي چنين حقيقتي را قبول کرديم، همان طور که تا پيغمبر هست صحبت اين نيست که چه کسي [[حاکم]] باشد، زيرا او يک جنبه فوق بشري دارد، تا [[امام]] هست نيز صحبت کس ديگري براي [[حکومت]] مطرح نيست. وقتي او نيست (حالا يا اصلاً بگويي موجود نيست و يا بگوييم غايب است) آنگاه صحبت [[حکومت]] به ميان مي‌آيد که [[حاکم]] کيست. ما نبايد مسأله [[امامت]] را با مسأله [[حکومت]] مخلوط کنيم و بعد بگوييم [[اهل تسنن]] چه مي‌گويند و ما چه مي‌گوييم. اين، مسأله ديگري است. در [[شيعه ]][[امامت]] پديده و مفهومي است درست نظير [[نبوت]]، آن هم عالي‌ترين درجات [[نبوت]]<ref>[[مرتضی مطهری|مطهری، مرتضی]]، [[امامت و رهبری - شهید مطهری (کتاب)|امامت و رهبری - شهید مطهری]]، ص ۱۶۲-۱۶۳.</ref>.