ذوالفضل (اسم الهی): تفاوت میان نسخه‌ها

در شماری از [[آیات]] از فضل الهی با وصف عظیم یاد شده است. جمله: {{متن قرآن|وَاللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ}}<ref> سوره بقره، آیه ۱۰۵.</ref> و جمله {{متن قرآن|وَاللَّهُ ذُو فَضْلٍ عَظِيمٍ}}<ref> سوره آل عمران، آیه ۱۷۴.</ref> [[فخر رازی]] ذیل آیه {{متن قرآن|وَٱللَّهُ ذُو ٱلْفَضْلِ ٱلْعَظِيمِ}} در آیه ۲۹ [[سوره انفال]] میان فضل الهی و فضل دیگران مقایسه کرده و با بیان ۴ وجه، عظمت فضل الهی را نتیجه گرفته است: ۱. [[خداوند]] [[اراده]] [[تفضل]] به دیگران را در [[قلب]] انسان متفضل قرار می‌دهد و در [[حقیقت]] متفضل خداست. ۲. انسان از تفضل خود با ثناگویی دیگران یا [[آرامش]] درونی بهره‌مند می‌شود؛ ولی خداوند کامل است و بهره‌مندی او معنایی ندارد. ۳. تفضل انسان برای برخی‌ناخوشایند و قابل ردّ و [[استنکاف]] است؛ ولی استنکاف از پذیرش فضل الهی معنا ندارد. ۴. استفاده از [[تفضل]] [[انسان]] جز با جوارح و اندامی که همه را [[خدا]] اعطا کرده میسور نیست و در [[حقیقت]] متفضل [[واقعی]] خداست.<ref>التفسیر الکبیر، ج۱۵، ص۴۷۷.</ref>.<ref>[[علی خراسانی|خراسانی]] و [[سید علی سادات‌فخر|سادات‌فخر]]، [[ذوالفضل (مقاله)|مقاله «ذوالفضل»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۱۳ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۱۳، ص ۳۷۸.</ref>.