خداشناسی در معارف و سیره علوی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[امام علی]]، یگانه [[خداشناسی]] است که در [[خانه خدا]] [[چشم]] به [[جهان]] گشود و در [[خانه]] [[حق]]، کام جانش به نام حق و به [[یاد خدا]] شیرین شد. [[کعبه]] زادگاه او است و کسی که در خانه حق پا به [[گیتی]] نهد، خدای را چنان می‎شناسد که او را با چشم [[جان]] می‎بیند و درباره خدای کعبه، به کمال [[یقین]] می‌رسد، تا آن‎جا که خود به صراحت اعلام می‌کند: {{متن حدیث|إِنِّي لَعَلَى يَقِينٍ مِنْ رَبِّي وَ غَيْرِ شُبْهَةٍ مِنْ دِينِي‌}}<ref>نهج البلاغه، خطبه ۲۲؛ کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۵، ص۵۴؛ شیخ طوسی، الامالی، ص۱۶۹.</ref>؛ «من درباره [[پروردگار]] خود به سرمنزل یقین رسیده‎ام و تردیدی در دینم ندارم».

 

در [[خطبه‌ها]]، نامه‌ها و حکمت‎های نهج‎البلاغه، موارد فراوانی می‎یابیم که حضرت درباره خداشناسی و چگونگی [[شناخت]] خود از [[آفریدگار هستی]] و صفات او سخن گفته است. در این‎جا به همین مختصر بسنده می‌کنیم که [[خداشناسی علی]]{{ع}} به اندازه عظمت و بزرگی خود او است؛ زیرا خدای را در همه حال حاضر و ناظر بر [[اعمال]] و برنامه‌های خویش می‌داند و او را به چشم [[دل]] می‌بیند؛ از این رو در برابر عظمت پروردگار با کمال [[فروتنی]] اظهار [[بندگی]] می‌کند و وقتی از او می‌پرسند که آیا [[خداوند]] را دیده‌ای تا وی را بپرستی، پاسخ می‌دهد: {{متن حدیث|أَ فَأَعْبُدُ مَا لَا أَرَى... لَا تُدْرِكُهُ الْعُيُونُ بِمُشَاهَدَةِ الْعِيَانِ وَ لَكِنْ تُدْرِكُهُ الْقُلُوبُ بِحَقَائِقِ الْإِيمَانِ قَرِيبٌ مِنَ الْأَشْيَاءِ غَيْرَ مُلَابِسٍ بَعِيدٌ مِنْهَا غَيْرَ مُبَايِنٍ...}}<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۷۹.</ref>؛ «آیا کسی را که ندیده باشم می‌پرستم؟... [[چشم‌ها]] هرگز او را نمی‌بینند؛ اما قلب‎ها با نیروی [[حقیقت ایمان]]، وی را [[درک]] می‎کنند. به همه چیز نزدیک است؛ اما نه آن طور که به آن‎ها چسبیده باشد. از همه چیز دور است؛ اما نه آن چنان که از آن‎ها [[بیگانه]] باشد...»<ref>[[علی رفیعی|رفیعی، علی]]، [[سیره امام علی (مقاله)| مقاله «سیره امام علی»]]، [[دانشنامه امام علی ج۱۰ (کتاب)|دانشنامه امام علی ج۱۰]]، ص ۱۴.</ref>.