شبیخون‌های عمال معاویه: تفاوت میان نسخه‌ها

پس از آنکه [[معاویه]] تلخی [[شکست]] در [[جبهه]] [[صِفین]] را چشید، به این نتیجه رسید که توان برخورد رویاروی با [[امام]]{{ع}} را ندارد. پس برای رسیدن به اهداف و مطامع شوم خود، راه دیگری در پیش گرفت؛ راه و سیاستی غیر [[اسلامی]] و غیر [[انسانی]] در برخورد با [[امام]]{{ع}} یعنی [[سیاست]] آزارِ غافلگیرانه، از قبیل: [[ترور]]، [[آتش]] زدن [[خانه‌ها]]، [[غارت]] [[اموال]]، ایجاد [[رعب]] و [[هراس]] در میان [[مردم]]، و سلب [[امنیت]] از شهرهای‌اسلامی. مورخ مشهور، [[مسعودی]]، در این باره می‌نویسد: در بقیه روزگار [[علی]]{{ع}} [[معاویه]] گروههای غارتگر را می‌فرستاد. [[علی]]{{ع}} هم کسانی را اعزام می‌کرد که جلوی مردم‌آزاری‌های فرستادگانِ [[معاویه]] را بگیرند<ref>مروج الذهب، ج ۲، ص ۴۲۱.</ref>. [[معاویه]] با این شیوه و [[سیاست]] [[پست]] و خطرناک، این اهداف را درنظر داشت:

# [[مأیوس]] ساختن [[مردم]] از [[حکومت]] [[علی]]{{ع}} و درهم شکستن [[مقاومت]] آنان و جلوگیری از تداوم [[حمایت]] آنان از [[امام]]{{ع}}.

#وا داشتن [[امام]] به [[مقابله به مثل]] و از بین بردن [[قداست]] [[امام]]{{ع}} در اذهان [[مردم]].

#بهره‌گیری از [[پوشش]] "[[عهدنامه]] صلحِ مشروط"، که در جریان [[حکمیت]]، [[امام]]{{ع}} آن را [[امضا]] کرده بود، در راه [[منافع]] و اهداف خویش و درنتیجه، وا داشتن [[امام]]{{ع}} به نقض آن قرار داد.