عدالت صحابه در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

الف) آیه اول: {{متن قرآن|وَالسَّابِقُونَ الْأَوَّلُونَ مِنَ الْمُهَاجِرِينَ وَالْأَنْصَارِ وَالَّذِينَ اتَّبَعُوهُمْ بِإِحْسَانٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ وَأَعَدَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي تَحْتَهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا أَبَدًا ذَلِكَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ}}<ref>«و خداوند از نخستین پیش‌آهنگان مهاجران و انصار و کسانی که به نیکی از آنان پیروی کرده‌اند خشنود است و آنها نیز از وی خشنودند و او برای آنان بوستان‌هایی فراهم آورده که جویبارها در بن آنها روان است، هماره در آن جاودانند، رستگاری سترگ، این است» سوره توبه، آیه ۱۰۰.</ref>. این [[آیه]] جزء مهم‌ترین دلائلی است که [[اهل سنت]] مبتنی بر [[عدالت]] جمیع [[صحابه]] ارائه و [[استدلال]] می‌‌کند. اهل سنت بر این [[عقیده]] هستند که طبق آیه فوق، به تصریح [[خداوند سبحان]] [[رضایت]] و [[خشنودی خداوند]] شامل حال [[مهاجرین]]، [[انصار]] و [[پیروان]] آنان شده است و از طرف دیگر [[رضایت خداوند]] شامل حال [[گناهکاران]] نمی‌گردد، بنابراین صحابه انسان‌هایی پاکدامن و [[عادل]] هستند.

# [[خداوند متعال]] در آیه بعدی تصریح می‌‌کنند که برخی از [[اصحاب]]، از [[اعراب بادیه]] نشین و حتی اصحاب [[اهل]] [[مدینه]]، از [[منافقین]] هستند و [[خداوند]] آنان را به [[آتش]] خواهد افکند: {{متن قرآن|وَمِمَّنْ حَوْلَكُمْ مِنَ الْأَعْرَابِ مُنَافِقُونَ وَمِنْ أَهْلِ الْمَدِينَةِ مَرَدُوا عَلَى النِّفَاقِ لَا تَعْلَمُهُمْ نَحْنُ نَعْلَمُهُمْ سَنُعَذِّبُهُمْ مَرَّتَيْنِ ثُمَّ يُرَدُّونَ إِلَى عَذَابٍ عَظِيمٍ}}<ref>«و از پیرامونیان شما از تازیان بیابان‌نشین و از اهل مدینه منافقانی هستند که به دورویی خو کرده‌اند؛ تو آنان را نمی‌شناسی ما آنها را می‌شناسیم؛ به زودی آنان را دوبار عذاب خواهیم کرد سپس به سوی عذابی سترگ برده می‌شوند» سوره توبه، آیه ۱۰۱.</ref>. با این تصریح [[آیات الهی]] به [[منافق]] بودن برخی از اصحاب آیا می‌‌توان [[حکم]] به عدالت تمامی صحابه داد؟

# در [[آیه کریمه]] قید {{متن قرآن|السَّابِقُونَ الأَوَّلُونَ}} آمده که دیدگاه [[مفسران]] درباره مصادیق آن متفاوت است: ابن جوزی حنبلی می‌‌گوید در مورد مقصود این آیه از [[سابقین]] اولیه ۶ قول موجود است:

ب) آیه دوم: {{متن قرآن|كُنْتُمْ خَيْرَ أُمَّةٍ أُخْرِجَتْ لِلنَّاسِ تَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَتَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَتُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَلَوْ آمَنَ أَهْلُ الْكِتَابِ لَكَانَ خَيْرًا لَهُمْ مِنْهُمُ الْمُؤْمِنُونَ وَأَكْثَرُهُمُ الْفَاسِقُونَ}}<ref>«شما بهترین گروهی بوده‌اید که (به عنوان سرمشق) برای مردم پدیدار شده‌اید؛ به کار پسندیده فرمان می‌دهید و از (کار) ناپسند باز می‌دارید و به خداوند ایمان دارید و اهل کتاب اگر ایمان می‌آوردند برای آنان بهتر بود؛ برخی از آنها مؤمن امّا بسیاری از آنان نافرمانند» سوره آل عمران، آیه ۱۱۰.</ref>. گفته‌اند این آیه بر عدالت تمامی صحابه دلالت دارد؛ زیرا خطاب اولی آیه به [[اصحاب]] است و کسی را که [[خدا]] خیر بداند، به [[یقین]] [[عادل]] خواهد بود.

# [[تمسک]] به آیه، برای اثبات همه صحابه، بر این [[استوار]] است که آیه ویژه اصحاب باشد و حال آنکه بیشتر [[مفسران]] برآنند که خطاب آیه همه [[مسلمانان]] است. [[ابن کثیر]] می‌‌گوید: "[[خداوند متعال]] از [[امت]] [[محمدی]] خبر داده که این امت بهترین امت هایند. از [[ابن عباس]] نیز نقل شده است که گفت: آنان کسانی هستند که با [[رسول خدا]]{{صل}} از [[مکه]] به [[مدینه]] [[هجرت]] کرده‌اند، ولی صحیح آن است که آیه تمامی امت را دربرمی گیرد"<ref>ابن کثیر، تفسیر القرآن العظیم، ج۲، ص۸۹.</ref>.

# [[خیر]] بودن [[امت اسلامی]] نیز مطلق نیامده است، بلکه [[مقید]] به رعایت شروطی مانند [[امر به معروف و نهی از منکر]] و [[ایمان]] شده است. بنابراین شامل صحابه ای که [[فاسق]] و [[گنهکار]] بوده‌اند نمی‌شود.