ویژگیهای ظاهری یاران خاص امام مهدی چیست؟ (پرسش)
ویژگیهای ظاهری یاران خاص امام مهدی چیست؟ | |
---|---|
موضوع اصلی | بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت |
تعداد پاسخ | ۱ پاسخ |
ویژگیهای ظاهری یاران خاص امام مهدی چیست؟ یکی از پرسشهای مرتبط به بحث مهدویت است که میتوان با عبارتهای متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤالهای مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی مهدویت مراجعه شود.
پاسخ نخست
حجتالاسلام والمسلمین نعمت الله یوسفیان، در مقاله «ویژگیهای یاران خاص امام زمان» در اینباره گفته است:
«در پارهای از روایات، ویژگیهای ظاهری یاران خاص حضرت مهدی (ع) بیان شده است. مانند روایاتی که درباره مشخصات ظاهری آنان از قبیل اسامی آنان و شهرهای آنان و غیر آن وارد شده که برخی از آنان پیش از ذکر شد.
بعضی روایات درباره خصوصیات ظاهری آنان، روایاتی است که محدوده سنّی آنها را بیان کرده و بیشتر آنها را جوان معرفی میکنند. به عنوان نمونه، امام باقر (ع) میفرماید: یاران قائم همه جواناند و پیرمرد در میان آنان نیست مگر مانند سرمه در چشم و نمک در غذا، و کمترین چیز در غذا نمک است؛ «أَصْحَابُ الْمَهْدِيِّ شَبَابٌ لَا كُهُولَ فِيهِمْ إِلَّا مِثْلَ كُحْلِ الْعَيْنِ وَ الْمِلْحِ فِي الزَّادِ وَ أَقَلُّ الزَّادِ الْمِلْحُ»[۱].
بعضی دیگر از روایات به رنگ، قد و اندازه، زیبایی و لباس پرداخته میفرماید: همه آنها یکرنگ و هماندازهاند، جمال و لباسهایشان یکسان است؛ «... و الزيّ واحد، و القدّ واحد، و اللباس واحد...»[۲].
برخی دیگر از روایات نیز چنانکه گذشت به جنسیت تعدادی از یاران خاص پرداخته و ذکر میکند پنجاه نفر زن همراه آنان است[۳].
پارهای دیگر از روایات به قدرت بدنی آنان پرداخته، میفرماید: چون امر ظهور حضرت واقع شد، به هر انسان [از یاوران ایشان] نیروی چهل مرد داده میشود؛ «إِنَّهُ لَوْ قَدْ كَانَ ذلِكَ، أُعْطِيَ الرَّجُلُ مِنْكُمْ قُوَّةَ أَرْبَعِينَ رَجُلًا»[۴].
یا میفرماید: همانا به یک نفر از آنان نیروی چهل مرد داده میشود و دل او از قطعه فولاد سختتر میشود، اگر به کوههای آهن روی آورد آنها را قطعه قطعه میکند![۵]»[۶].
منبعشناسی جامع مهدویت
پانویس
- ↑ بحار الانوار، ج۵۲، ص۳۳۳-۳۳۴.
- ↑ الملاحم والفتن، ابن طاووس، ص۱۴۸.
- ↑ بحار الانوار، ج۵۲، ص۲۲۳.
- ↑ بحار الانوار، ج۵۲، ص۳۷۲.
- ↑ بحار الانوار، ج۵۲، ص۳۲۷.
- ↑ یوسفیان، نعمت الله، ویژگیهای یاران خاص امام زمان، ج۹، ص .