چاپلوسی در معارف و سیره نبوی

این مدخل زیرشاخهٔ بحث چاپلوسی است. چاپلوسی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: چاپلوسی در نهج البلاغه - چاپلوسی در معارف و سیره نبوی - چاپلوسی در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

متأسفانه برخی به دلیل نداشتن آگاهی لازم، خوش‌رویی و رفتار نیکو را با چاپلوسی اشتباه می‌گیرند و به ناحق به ستایش دیگران می‌پردازند و شخصیت والای انسانی خود را بی‌ارزش می‌سازند و نام این کار ناشایست را حسن خلق می‌گذارند. نشان افرادی که به این صفت زشت عادت کرده‌اند، آن است که در برخورد با تهی دستان، نرم خویی را از یاد می‌برند و چهره‌ای عبوس به خود می‌گیرند. چاپلوسی از ارزش انسان می‌کاهد و او را در نگاه دیگران بی‌مقدار و اعتمادناپذیر می‌سازد. کسی که به چاپلوسی عادت کرده است، حتی نزد کسی هم که برایش چاپلوسی می‌کند، شخصیت ندارد؛ زیرا هر چند او به خاطر این تملق‌ها به ظاهر به وی احترام می‌گذارد، ولی در حقیقت می‌داند به بهایی اندک، حیثیت انسانی خود را فروخته است. ازاین رو، وی را کم ارج می‌شمارد و با دیده حقارت به او می‌نگرد.

اسلام برای انسان، کرامت و شرافت قائل است و هرگز اجازه نمی‌دهد انسان، خود را خوار و پست سازد. ایمان هیچ گاه با چاپلوسی جمع نمی‌شود. چاپلوسی، گناه بزرگی است که خشم خدا را در پی دارد. رسول خدا (ص) دراین باره فرموده است: «إِذَا مُدِحَ الْفَاجِرُ اهْتَزَّ الْعَرْشُ وَ غَضِبَ الرَّبُّ» هرگاه شخص فاجری ستایش شود، عرش الهی می‌لرزد و خداوند خشمگین می‌شود.

منابع

1. حسینی‌نیا، اقبال، زمزم هدایت