کهیعص در معارف و سیره حسینی
کهیعص از حروف مقطّعۀ قرآن در اوّل سورۀ مریم. طبق برخی تفاسیر، این حروف رمزی اشاره به حوادث یا فضایل یا مسائلی دارد که اهل بیت به علم آن آگاهند.
مقدمه
از جملۀ تفسیرها و تأویل‌های این حروف، انطباق آن با حادثۀ کربلاست. در روایات است: حضرت زکریا نام پنج تن آل عبا را از جبرئیل فرا گرفت و چون به نام امام حسین(ع) می‌‌رسید، اندوهگین می‌شد و اشک در چشمش می‌آمد، امّا با نام‌های دیگر، اندوهش میرفت. راز آن را از خداوند پرسید. خداوند با “کهیعص” قصۀ آن را خبر داد. “کاف”، نام کربلاست، “ها”، کشته شدن عترت طاهره است، “یاء” یزید ستمگر، قاتل حسین(ع) است، “عین” عطش حسین(ع) و “صاد” صبر و مقاومت اوست. زکریّا سه روز در مصیبت حسین(ع) گریست و از خدا خواست که فرزندی به او عطا کند و با محبّت او، آزمایشش کند و آنگونه که محمّد(ص) را در سوگ فرزندش به داغ نشاند، او را هم داغدار کند. خداوند، یحیی را به او عطا کرد. یحیی هم همچون حسین(ع) شش ماهه به دنیا آمد[۱]. میان یحیی بن زکریا و حسین بن علی شباهت‌های دیگر نیز وجود دارد. سر هر دو مظلومانه بریده شده و سر هر دو در طشت و طبقی پیش طاغوت زمانشان نهاده شد[۲].
منابع
پانویس
- ↑ تفسیر البرهان، ج۳، ص۳؛ بحار الأنوار، ج۴۴، ص۲۲۳. آیات دیگری نیز به شهادت امام حسین(ع) تأویل شده است. ر.ک: بحار الأنوار، ج۴۴، ص۲۱۷ باب «الآیات المؤولة لشهادته».
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص۴۱۰.