اسارت در فقه اسلامی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

عنوان اسیر بر هر نیرویی که در حال نبرد یا پس از آن به اسارت یکی از دو جبهه متخاصم درآمده است اطلاق می‏‌گردد؛ خواه مرد باشد یا زن، خردسال باشد یا بزرگسال. بر زن و کودک اسیر "سَبیّ" نیز اطلاق شده است. جایگاه اصلی بحث، باب جهاد است؛ هر چند از آن به مناسبت در باب‌های طهارت، صلات و صوم نیز سخن رفته است.

اسیر یا نیروی دشمن است که مسلمانان او را به اسارت گرفته‌‏اند و یا نیروی خودی که به چنگ کفّار در آمده است. اسیر در صورت نخست یا کافر است و یا مسلمانی که بر امام عادل خروج کرده است[۱].

منابع

پانویس