اصحاب المشئمة در فقه سیاسی

مقدمه

اصحاب المشئمة: دست‌چپی‌ها، شقاوت‌مندان، شومان، نگون‌بختان^[۱].
﴿وَالَّذِينَ كَفَرُوا بِآيَاتِنَا هُمْ أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ﴾^[۲].
اصل مشئمه "شأم" به معنای "یسار" (چپ) در مقابل "یمین" (راست) است^[۳]. شؤم به معنای "پستی و حقارت" همراه با ضعف است؛ بدین‌رو به دست چپ "مشأمه" اطلاق شده؛ زیرا نسبت به دست راست ضعیف‌تر است^[۴].
خداوند تعالی گمراهان، دشمنان رسولان و منحرفان از طریق هدایت الهی را اصحاب مشئمه یا اصحاب شمال لقب داده است؛ چرا که آنان از نظر نورانیت قلب و باطن و روحانیت و ایمان در مقامی ضعیف‌تر از بندگان مؤمن و هدایت‌ یافته که اصحاب‌ الیمین یا اصحاب ‌المیمنه هستند، قرار دارند. در عرصه سیاسی همه منحرفان از خط مستقیم ولایت اصحاب‌ المشئمه هستند؛ چه به آنان جناح راست گفته شود، چه جناح چپ^[۵].

↑ فضل بن حسن طبرسی، مجمع البیان، ج۹، ص۳۲۴ و ج۱۰، ص۷۵۱. ر. ک: مسعود انصاری، "اصحاب المشئمه"، دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهی، ج۱، ص۲۳۹.
↑ «و آنان که به آیات ما، کفر ورزیدند، ناخجستگانند» سوره بلد، آیه ۱۹.
↑ ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۳، ص۲۴۹.
↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۶، ص۸.
↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص:۱۰۰.