امام جماعت در فقه سیاسی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

«امام جماعت» کسی است که پیشوایی نمازگزاران را بر عهده داشته و مردم نمازهای واجب یومیه خود را به او اقتداء می‌کنند. در امام جماعت، ایمان، عدالت، عقل، طهارت مولد و بلوغ شرط است[۱].

نماز جماعت از مسائل عبادی اسلام است که ضمن بر پایی عمل عبادی، خود عاملی برای اتحاد و رأفت میان مردم و زمینه‌ای برای آگاهی از اوضاع سیاسی و اجتماعی جامعه و با خبر شدن از احوال شخصی مسلمانان، هنگام بروز ناملایمات و حل آن می‌باشد[۲].

منابع

پانویس

  1. شرایع الاسلام، ج۱، ص۱۲۴؛ تبصرة المتعلمین، ص۶۰؛ تحریرالوسیله، ج۱، ص۲۷۴؛ جامع المقاصد، ج۲، ص۴۹۷.
  2. فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، واژه‌نامه فقه سیاسی، ص ۴۴.