عطیة بن سعد بن جناده عوفی
عطیه بن سعد بن جناده عوفی | |
---|---|
نام کامل | ابوالحسن عطیّة بن سعد بن جناده عوفی بکالی کوفی قیسی |
جنسیت | مرد |
لقب | عطیة الله |
از قبیله | بنیهمدان |
پدر | سعد بن جناده |
برادر | محمد بن سعد عطیه عوفی |
محل تولد | کوفه |
محل زندگی | کوفه |
درگذشت | ۱۱۱ هجری، کوفه |
از اصحاب | |
مقدمه
ابوالحسن عطیّة بن سعد بن جناده عوفی بکالی کوفی قیسی در کوفه به دنیا آمد [۱] و از تیره هَمدان بود.[۲] امیرمؤمنان علی (ع) او را «عطیة الله» (هدیه خدا) نامید.[۳] او از اصحاب امام علی و امام باقر (ع) بود[۴] و از افرادی چون ابن عباس، عبدالله بن عمر و ابوسعید خدری روایت نقل کرده است.[۵]
عطیه فردی محدث، مفسّر،[۶] فقیه[۷] و از شیعیان کوفه به شمار میرفت. او قرآن را سه مرتبه به گونه تفسیر به ابن عباس عرضه داشت و هفتاد مرتبه نیز قرآن را نزد او قرائت کرد.[۸] کلبیه گفته او را در زمینه تفسیر قرآن، حجت میدانست.[۹] ابان بن تغلب، حسن بن عطیه کوفی و اعمش از جمله شاگردان وی به حساب میآیند.[۱۰]
عطیه به همراه جابر اولین زایران امام حسین (ع) بودند.[۱۱] وی در قیام عبدالرحمان بن اشعث علیه حجاج حضور داشت و پس از شکست این قیام به سرزمین فارس گریخت و در پی این واقعه به دستور حجاج و به دلیل خودداری از لعن علی بن ابی طالب (ع) چهارصد ضربه تازیانه خورد و سر و محاسنش نیز تراشیده شد، سپس به خراسان رفت و در دوران عمر بن هبیره به عراق بازگشت و تا آخر عمر در کوفه به سر برد.[۱۲] از او تفسیری در پنج جزء[۱۳] بر جای مانده که طبری در تفسیر خود بسیار از آن نقل کرده است.[۱۴] عطیه در سال ۱۱۱ه در کوفه درگذشت.[۱۵] برخی نیز زمان فوتش را سال ۱۲۶ه آوردهاند[۱۶].[۱۷]
جستارهای وابسته
- بنیهمدان (قبیله)
- بنیعوف (قبیله)
- سعد بن جناده (پدر)
- محمد بن عطیه عوفی (فرزند)
- تفسیر عطیه عوفی
منابع
- جمعی از پژوهشگران، فرهنگنامه مؤلفان اسلامی ج۱
پانویس
- ↑ الطبقات الکبری ۶/۳۰۴.
- ↑ رجال الطوسی ۵۱.
- ↑ الطبقات الکبری ۶/۳۰۴.
- ↑ رجال الطوسی ۵۱ و ۱۲۹.
- ↑ الجرح و التعدیل ۶/۳۸۲.
- ↑ معجم المفسرین ۱/۳۴۷.
- ↑ المعارف ۵۱۸.
- ↑ الکنی و الالقاب ۲/۴۸۹.
- ↑ معجم المفسرین ۱/۳۴۷.
- ↑ تهذیب الکمال ۲۰/۱۴۶.
- ↑ الکنی و الالقاب ۲/۴۸۹.
- ↑ الطبقات الکبری ۶/۳۰۴.
- ↑ الکنی و الالقاب ۲/۴۸۹.
- ↑ معجم المفسرین ۱/۳۴۷.
- ↑ الطبقات الکبری ۶/۳۴۰.
- ↑ تاریخ خلیفة بن خیاط ۲۷۷.
- ↑ فرهنگنامه مؤلفان اسلامی، ج۱ ص۵۱۸.