فصیله

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

عشیره‌ای که فرد از آن ریشه گرفته[۱]، خاندان[۲]. اصل آن "فصل" به معنای فاصله میان دو چیز[۳]، تمییز و جدایی دو شی‌ء[۴].

وَصَاحِبَتِهِ وَأَخِيهِ وَفَصِيلَتِهِ الَّتِي تُؤْوِيهِ[۵].

در طبقه‌بندی واحدهای جوامع انسانی در قرآن کریم، "فصیله" کوچک‌تر از قبیله و برابر با عشیره و رهط می‌باشد. گفته شده، فصیله نزدیک‌ترین خویشاوندان پدری است و به عباس عموی پیامبر (ص) "فصیلة النبیّ" گفته می‌شد[۶].[۷]

منابع

پانویس

  1. حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۶۳۸.
  2. بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۸۶.
  3. خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۷، ص۱۲۶.
  4. ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۴، ص۵۰۵.
  5. «و همسر و برادرش را، و خاندانش که به او، جا (و سامان) می‌دادند» سوره معارج، آیه ۱۲-۱۳.
  6. ابن‌منظور، لسان العرب، ج۱۱، ص۵۲۲.
  7. نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص: ۴۴۶.