نیایش سی و یکم: تفاوت میان نسخه‌ها

این [[نیایش]] آن [[حضرت]] است در [[طلب]] [[توبه]].

یکی از نشانه‌های مهر [[خداوند]] توبه‌پذیری اوست. خداوند می‌فرماید: {{متن قرآن|وَأَنَا التَّوَّابُ الرَّحِيمُ}}<ref>«و من توبه‌پذیر بخشاینده‌ام» سوره بقره، آیه ۱۶۰.</ref>.

توبه وسیله تبدیل [[سیئات]] به [[حسنات]] است: {{متن قرآن|إِلَّا مَنْ تَابَ وَآمَنَ وَعَمِلَ عَمَلًا صَالِحًا فَأُولَئِكَ يُبَدِّلُ اللَّهُ سَيِّئَاتِهِمْ حَسَنَاتٍ}}<ref>«جز کسانی که توبه کنند و ایمان آورند و کاری شایسته کنند؛ که خداوند نیکی آنان را جانشین بدی‌هایشان می‌گرداند» سوره فرقان، آیه ۷۰.</ref>.

آن‌گاه خود را، در مقابل [[خدا]]، چنین توصیف می‌کند: «اینجا که من ایستاده‌ام، [[جایگاه]] کسی است که بازیچه دست [[گناهان]] است و زمام اختیارش در کف خطاها و [[لغزش‌ها]]. [[شیطان]] بر او تاخته و [[چیرگی]] یافته، پس، از روی [[تفریط]]، از انجام هرچه تو بدان [[فرمان]] داده‌ای [[قصور]] ورزیده و از سر [[غرور]]، هرچه را از آن [[نهی]] کرده‌ای مرتکب شده است؛ همانند کسی که گستردگی عرصه [[قدرت]] تو را نمی‌شناسد یا آنکه [[احسان]] تو را در [[حق]] خود [[انکار]] می‌کند. و آن‌گاه که دیده هدایتش [[بینا]] شود و آن ابرهایی که بصیرتش را فرو پوشانیده پراکنده گردد، آن [[ستم‌ها]] که در حق خود کرده برشمرد و در آن خلاف‌ها که در امر پروردگارش مرتکب شده بیندیشد. پس [[عصیان]] بزرگ خود را به همان بزرگی که هست بنگرد و خلاف [[عظیم]] خود را به همان [[عظمت]] که هست [[مشاهده]] کند».