توبه در اخلاق اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها
←ارتباط توبه با خداوند
| خط ۴۲: | خط ۴۲: | ||
=== نخست: تشريع الهی === | === نخست: تشريع الهی === | ||
{{همچنین|تشریع}} | |||
یکی از وجوه ارتباط توبه با [[خداوند متعال]]، وجه [[تشریعی]] توبه است. اگر خداوند متعال توبه را تشريع نمیکرد و آن را به [[بندگان]] خویش یاد نمی‌داد، هیچ [[گناه‌کاری]] برای [[پاک‌سازی]] خود از [[گناه]] تلاش نمیکرد. خداوند متعال نه تنها توبه را تشریح کرده، بلکه آن را به بندگان [[آموزش]] داده، [[واجب]] کرده و بندگان خویش را به آن [[تشویق]] کرده است. | یکی از وجوه ارتباط توبه با [[خداوند متعال]]، وجه [[تشریعی]] توبه است. اگر خداوند متعال توبه را تشريع نمیکرد و آن را به [[بندگان]] خویش یاد نمی‌داد، هیچ [[گناه‌کاری]] برای [[پاک‌سازی]] خود از [[گناه]] تلاش نمیکرد. خداوند متعال نه تنها توبه را تشریح کرده، بلکه آن را به بندگان [[آموزش]] داده، [[واجب]] کرده و بندگان خویش را به آن [[تشویق]] کرده است. | ||
| خط ۴۷: | خط ۴۸: | ||
=== دوم: حکم به وجوب === | === دوم: حکم به وجوب === | ||
{{همچنین|وجوب}} | |||
یکی از وجوهی که [[توبه]] را به [[خداوند متعال]] مرتبط می‌سازد، این است که [[خداوند]] [[توبه]] را بر [[بندگان]] [[واجب]] کرده است. قرآن کریم بارها به صورت [[وجوب]] به بندگان [[امر]] کرده است که از [[گناهان]] توبه کنند<ref>ر.ک: سوره هود، آیه ۳، ۵۲، ۶۱ و ۹۰؛ سوره تحریم، آیه ۸؛ سوره نور، آیه ۳۱.</ref>. | یکی از وجوهی که [[توبه]] را به [[خداوند متعال]] مرتبط می‌سازد، این است که [[خداوند]] [[توبه]] را بر [[بندگان]] [[واجب]] کرده است. قرآن کریم بارها به صورت [[وجوب]] به بندگان [[امر]] کرده است که از [[گناهان]] توبه کنند<ref>ر.ک: سوره هود، آیه ۳، ۵۲، ۶۱ و ۹۰؛ سوره تحریم، آیه ۸؛ سوره نور، آیه ۳۱.</ref>. | ||
| خط ۵۲: | خط ۵۴: | ||
=== سوم: دعوت و تشویق الهی === | === سوم: دعوت و تشویق الهی === | ||
{{همچنین|دعوت الهی}} | |||
[[قرآن کریم]] علاوه بر آنکه [[توبه]] را [[تشریع]] و آن را به صورت عمومی به [[بندگان]] [[واجب]] کرده و شرایط آن را نیز به آنها آموخته، به تشویق بندگان [[گناه‌کار]] پرداخته است. از جمله به آنها یادآور شده که توبه مایه [[فلاح]] و موجب [[رستگاری]] است<ref>{{متن قرآن|وَتُوبُوا إِلَى اللَّهِ جَمِيعًا أَيُّهَا الْمُؤْمِنُونَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ}} «و همگان ای مؤمنان! به درگاه خداوند توبه کنید، باشد که رستگار گردید» سوره نور، آیه ۳۱.</ref>. و فرموده است: [[خداوند]] [[توبه]] کنندگان را [[دوست]] می‌‌دارد {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ}}<ref>بی‌گمان خداوند توبه کاران را دوست» سوره بقره، آیه ۲۲۲.</ref><ref>مجتبی تهرانی|تهرانی، مجتبی، اخلاق الهی ج۱ (کتاب)|اخلاق الهی، ج۱، ص۱۳۲.</ref>. | [[قرآن کریم]] علاوه بر آنکه [[توبه]] را [[تشریع]] و آن را به صورت عمومی به [[بندگان]] [[واجب]] کرده و شرایط آن را نیز به آنها آموخته، به تشویق بندگان [[گناه‌کار]] پرداخته است. از جمله به آنها یادآور شده که توبه مایه [[فلاح]] و موجب [[رستگاری]] است<ref>{{متن قرآن|وَتُوبُوا إِلَى اللَّهِ جَمِيعًا أَيُّهَا الْمُؤْمِنُونَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ}} «و همگان ای مؤمنان! به درگاه خداوند توبه کنید، باشد که رستگار گردید» سوره نور، آیه ۳۱.</ref>. و فرموده است: [[خداوند]] [[توبه]] کنندگان را [[دوست]] می‌‌دارد {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ}}<ref>بی‌گمان خداوند توبه کاران را دوست» سوره بقره، آیه ۲۲۲.</ref><ref>مجتبی تهرانی|تهرانی، مجتبی، اخلاق الهی ج۱ (کتاب)|اخلاق الهی، ج۱، ص۱۳۲.</ref>. | ||
=== چهارم: امداد و توفيق الهی === | === چهارم: امداد و توفيق الهی === | ||
{{همچنین|امداد الهی|توفیق الهی}} | |||
یکی از وجوه ارتباط توبه با [[خداوند]]، این است که به بندگان توفيق توبه عطا میکند. توبه کار [[نیکی]] است که [[بنده]] انجام میدهد. تحقق این [[کار نیک]] مانند تمامی [[حسنات]] نیازمند نیروست و همه قوت و نیرو از آن خداست. خداست که [[قلب]] بنده را از [[گناه]] بیزار میکند، به او نیروی خودداری و [[پرهیز]] میدهد و اسباب و شرایط را برای [[دوری از گناه]] فراهم میکند و توبه در [[اختیار]] کند. بنده قرار میدهد؛ بنابراین بدون توفيق [[الهی]] برای بنده ممکن نیست که از گناه برگردد و توبه کند<ref>ر. ک: سید محمدحسین طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۴، ص۲۳۷.</ref>. این [[توفیق]] همان عنایتی است که قرآن کریم آن را توبه [[خدا]] می‌نامد. | یکی از وجوه ارتباط توبه با [[خداوند]]، این است که به بندگان توفيق توبه عطا میکند. توبه کار [[نیکی]] است که [[بنده]] انجام میدهد. تحقق این [[کار نیک]] مانند تمامی [[حسنات]] نیازمند نیروست و همه قوت و نیرو از آن خداست. خداست که [[قلب]] بنده را از [[گناه]] بیزار میکند، به او نیروی خودداری و [[پرهیز]] میدهد و اسباب و شرایط را برای [[دوری از گناه]] فراهم میکند و توبه در [[اختیار]] کند. بنده قرار میدهد؛ بنابراین بدون توفيق [[الهی]] برای بنده ممکن نیست که از گناه برگردد و توبه کند<ref>ر. ک: سید محمدحسین طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۴، ص۲۳۷.</ref>. این [[توفیق]] همان عنایتی است که قرآن کریم آن را توبه [[خدا]] می‌نامد. | ||