بحث:استدراج در قرآن: تفاوت میان نسخهها
جز
جایگزینی متن - 'قوم سبأ' به 'قوم سبأ'
جز (جایگزینی متن - 'تجدید' به 'تجدید') |
|||
خط ۳۸: | خط ۳۸: | ||
[[استدراج]]، دو حالت ظاهری و [[باطنی]] دارد که دو روی یک سکهاند؛ حالت ظاهری آن: تنعّم، [[آسایش]] و [[احساس]] [[عزت]] و [[اقتدار]] و حالت [[باطنی]] و واقعی آن: فرو رفتن آرام در باتلاق [[هلاکت]] و ابتلای تدریجی به [[عذاب الهی]] را نمایش میدهند. | [[استدراج]]، دو حالت ظاهری و [[باطنی]] دارد که دو روی یک سکهاند؛ حالت ظاهری آن: تنعّم، [[آسایش]] و [[احساس]] [[عزت]] و [[اقتدار]] و حالت [[باطنی]] و واقعی آن: فرو رفتن آرام در باتلاق [[هلاکت]] و ابتلای تدریجی به [[عذاب الهی]] را نمایش میدهند. | ||
در [[تاریخ]] [[بشر]] نمونههای فراوانی برای این [[سنت الهی]] مضبوط است و اختصاص به [[جامعه]]، گروه، [[نسل]] و عصر خاصی ندارد، بلکه همه [[جوامع]] و اعصار و اعقاب را در بر میگیرد که چندین نمونه بارز آن در گزارشهای صریح قصص [[قرآن]] انعکاس یافته است از جمله: داستانهای [[قوم عاد]] و [[ثمود]]، [[قوم | در [[تاریخ]] [[بشر]] نمونههای فراوانی برای این [[سنت الهی]] مضبوط است و اختصاص به [[جامعه]]، گروه، [[نسل]] و عصر خاصی ندارد، بلکه همه [[جوامع]] و اعصار و اعقاب را در بر میگیرد که چندین نمونه بارز آن در گزارشهای صریح قصص [[قرآن]] انعکاس یافته است از جمله: داستانهای [[قوم عاد]] و [[ثمود]]، [[قوم سبأ]]، [[قوم]] [[فرعون]]، [[بلعم باعورا]]، [[قارون]] و.... | ||
نظر [[امام صادق]]{{ع}} درباره [[آیه استدراج]]: {{متن قرآن|وَالَّذِينَ كَذَّبُوا بِآيَاتِنَا سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَيْثُ لَا يَعْلَمُونَ}}<ref>«و آنان را که آیات ما را دروغ شمردند آرامآرام از جایی که درنمییابند فرو خواهیم گرفت» سوره اعراف، آیه ۱۸۲.</ref> چنین است: "منظور از آن، [[بنده]] گناهکاری است که پس از [[ارتکاب گناه]]، [[خداوند]] او را مشمول [[نعمت]] [[مجدد]] میکند اما آن [[نعمت]] وی را سرگرم کرده و در نتیجه از استغفارگناهان [[غافل]] میسازد"<ref>الکافی، ج۵، ص۵۵۶.</ref>. | نظر [[امام صادق]]{{ع}} درباره [[آیه استدراج]]: {{متن قرآن|وَالَّذِينَ كَذَّبُوا بِآيَاتِنَا سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَيْثُ لَا يَعْلَمُونَ}}<ref>«و آنان را که آیات ما را دروغ شمردند آرامآرام از جایی که درنمییابند فرو خواهیم گرفت» سوره اعراف، آیه ۱۸۲.</ref> چنین است: "منظور از آن، [[بنده]] گناهکاری است که پس از [[ارتکاب گناه]]، [[خداوند]] او را مشمول [[نعمت]] [[مجدد]] میکند اما آن [[نعمت]] وی را سرگرم کرده و در نتیجه از استغفارگناهان [[غافل]] میسازد"<ref>الکافی، ج۵، ص۵۵۶.</ref>. |