عزاداری در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

سوگواری برای افرادِ ازدست‌رفته امری غریزی و طبیعی است و در طول [[تاریخ]] رواج داشته است<ref>باقری بیدهندی، بایدها و نبایدهای عزاداری، ۴۰۵.</ref>. در تاریخ اسلام نیز شواهد بسیاری از عزاداری و سوگواری در مصائب دیده می‌شود. [[گریه]] [[رسول اکرم]]{{صل}} در شهادت [[حضرت حمزه]]{{ع}} و نیز در سوگ فرزند خود ابراهیم و نیز گریه بسیار حضرت [[فاطمه]]{{س}} در فراق [[پیامبر]]{{صل}}، از این موارد است<ref>مجلسی، محمدتقی، کیفیت تأثیر نهضت کربلا در انقلاب، ۲/۴۸۲؛ مطهری، مجموعه آثار، ۲۲/۶۳۲ و ۲۴/۴۶۶.</ref>. در [[سنت]] [[پیامبر اکرم]]{{صل}} و [[ائمه]]{{ع}} بر تعزیت و تسلیت مصیبت‌دیدگان و خواندن [[آیه استرجاع]] {{متن قرآن|إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ}}<ref>«ما از آن خداوندیم و به سوی او باز می‌گردیم» سوره بقره، آیه ۱۵۶.</ref> و [[تسلیم]] قضای الهی‌ بودن تأکید و نیز به دوری از جزع و [[نوحه‌گری]] بر [[باطل]] و توأم با بدعت در عزاداری، سفارش شده است<ref>صدوق، من لایحضره الفقیه، ۱/۱۷۳–۱۷۵؛ مجلسی، محمدتقی، کیفیت تأثیر نهضت کربلا در انقلاب، ۲/۲۰۲، ۳۷۲ و ۴۳۲.</ref>؛ چنان‌که [[امام صادق]]{{ع}} [[وصیت]] پدر خود امام‌باقر{{ع}} را بازگو کرده است که به ایشان امر کرد از [[مال]] خود، مقداری را [[وقف]] نوحه‌خوانان کند که ده سال در [[منا]] و ایام [[حج]]، برای آن حضرت عزاداری کنند<ref>مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ۴۶/۲۲۰.</ref>. ایشان همچنین خاطرنشان کرده است هرکس برای خونی که از [[اهل بیت]]{{ع}} ریخته شده است یا حقی که از آنان گرفته‌اند، یا آبرویی که از آنان یا یکی از [[شیعیان]] آنان برده‌اند، چشمش گریان شود، [[خدای تعالی]] به همین سبب او را در [[بهشت]] جاویدان برای ابد جای می‌دهد<ref>مفید، الامالی، ۱۷۵.</ref>.