تقیه در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

== معناشناسی ==

[[تقیه]] به معنای نگاه داشتن، [[پرهیز]] و پنهان‌ کردن است<ref>‌ابن‌اثیر، النهایه، ۱/۱۹۳؛ ابن‌منظور، لسان العرب، ۱۵/۴۰۱</ref> و در اصطلاح، [[محافظت]] از آسیب دیگران است، از راه ابراز موافقت با او در گفتار یا [[رفتار]] مخالف[[حق]].<ref>‌انصاری، رسائل فقهیه، ۷۱</ref> بسیاری از [[فقها]] به نوعی، [[احساس]] خطر و ضرر را نسبت به خود شخص یا بستگان او در اقسام مختلف تقیه، لازم دانسته‌اند<ref>انصاری، رسائل فقهیه، ۷۱؛ مفید، تصحیح اعتقادات، ۱۳۷؛ شهید اول، القواعد و الفوائد، ۲/۱۵۵</ref>؛ اما بر پایه دیدگاه [[امام‌ خمینی]]، در [[تقیه مداراتی]] که ایشان [[ترس]] از ضرر را در آن شرط نمی‌داند،<ref>امام‌ خمینی، الرسائل العشره، ۷</ref> می‌توان تقیه را ابراز نظر یا انجام‌دادن کاری بر خلاف باورهای درونی خود، جهت [[مدارا]] با دیگری یا مصون ماندن [[جان]] و [[مال]] و [[ناموس]] خود و دیگر هم‌کیشان از آسیب وی تعریف کرد.<ref>[[ابوالقاسم مقیمی حاجی|مقیمی حاجی، ابوالقاسم]]، [[تقیه - مقیمی حاجی (مقاله)|مقاله «تقیه»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۳ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی]]، ج۳، ص۴۸۲ – ۴۸۸.</ref>

== پانویس ==

{{پانویس}}