عثمان بن عفان: تفاوت میان نسخه‌ها

==مقدمه==

*[[عثمان]] در زمان [[خلیفه اول]] بیشتر به پیشه اصلی خود، [[تجارت]]، مشغول بود. اما در عین حال در شمار کاتبان [[خلیفه]] نیز به‌شمار می‌آمد، به‌گونه‌ای که متن تعیین [[جانشین]] [[خلیفه اول]] با دست‌خط او و امضای [[خلیفه]] به تثبیت رسید. او به‌عنوان یکی از اعضای [[شورای شش نفره]] برای تعیین [[جانشین]] [[خلیفه دوم]] [[انتخاب]] شد. در این [[شورا]] [[حق]] مسلم [[امام علی]] {{ع}} زیر پا گذاشته شد و در نهایت [[خلافت]] به [[عثمان]] رسید. [[امام]] {{ع}} ضمن تأکید بر [[حق]] و صلاحیت خود بر [[حکومت]] و ستمی که بر ایشان رفت، بیان داشت تا زمانی‌که [[امنیت]] [[مسلمانان]] برقرار باشد، [[صبر]] خواهد کرد<ref>نک: نهج البلاغه، خطبه ۷۴</ref>.

*رفتارهای [[خلیفه]] به‌خصوص در سال‌های ۳۱ و ۳۲ هجری به‌گونه‌ای بود که موجب [[نارضایتی]] و در نهایت [[شورش]] [[مردم]] علیه وی شد. به‌کارگیری [[خویشان]] و [[نزدیکان]] که اغلب از [[بنی‌امیه]] بودند، در امور حساس حکومتی و بدون در نظر گرفتن صلاحیت‌های فردی، [[بیت‌المال]] را ملک شخصی دانستن و سوءاستفاده از [[بیت المال]] و نیز [[تبعیض]] در [[مصرف]] [[بیت المال]] و اعطای آن به [[خویشاوندان]] با عنوان [[صله‌رحم]]، از جمله علل و عواملی بودند که باعث [[خشم]] و [[شورش]] [[مسلمانان]] شدند، به‌گونه‌ای که در منابع [[نقل]] است او ۴ میلیون و ۳۱۰ هزار دینا و ۱۲۶ میلیون و ۷۷۰ هزار درهم از [[بیت‌المال]] را به خود و تعداد اندکی از نزدیکانش اختصاص داد. [[امام]] {{ع}} در این مورد می‌فرماید: تا سومین به [[خلافت]] برخاست، در حالی‌که باد [[نخوت]] به غبغب افکنده و هدفی جز کام‌جویی از [[خلافت]] در سر نپرورده بود و همراه او فامیلش به [[غارت]] [[بیت المال]] پرداختند و چون شتری که به گیاه بهاران درآمده، [[مال]] [[خدا]] را بر بد دادند. تا آن روز که رشته‌هایش گسیخت و کردار ناشایستش گریبانش گرفت و غوطه‌وری در [[نعمت]] و [[طغیان]] در بهره‌وری و سوءاستفاده از [[بیت المال]] هلاکش ساخت<ref>نهج البلاغه، خطبه  ۳</ref>. هم‌چنین [[آزار]] و [[شکنجه]] برخی [[خواص]] منتقد چون [[ابوذر]] غفاری، عماریاسر، [[عبدالله بن مسعود]]، چشم‌پوشی از [[اجرای حدود الهی]] به تشخیص خود و بدون در نظر گرفتن [[احکام فقهی]] از عوامل اصلی [[شورش]] و [[نارضایتی]] عمومی از دستگاه [[خلافت]] شد و سرانجام به [[شورش]] و [[انقلاب]] علیه [[خلیفه]] انجامید. [[امام علی]] {{ع}} در این‌باره می‌فرماید: او ([[عثمان]]) از آن هنگام که [[حکومت]] یافت، [[بدعت‌ها]] آورد و زمینه [[بدگویی]] و [[اعتراض]] [[مردم]] را فراهم کرد. [[مردم]] نیز زبان به [[بدگویی]] گشودند. سپس به سبب بدرفتاری بسیار او بر وی شوریدند و کار را دگرگون ساختند<ref>نهج البلاغه، خطبه  ۷۴</ref>.

*در میان [[مخالفان]]، غیر از برخی [[صحابه]] [[مجاهد]] و [[متعهد]] به [[آیین الهی]] و [[سنت]] [[پیامبر اکرم]] {{صل}} که انتقادی اصلاح‌گرایانه بر عملکرد [[خلیفه]] داشتند، چهره‌هایی چون [[عمرو بن عاص]]، طلحة بن عبیدالله و [[زبیر بن عوام]] نیز نقشی برجسته دارند، به‌گونه که در برخی [[منابع تاریخی]] به رابطه [[طلحه]] با محاصره‌کنندگان و [[قاتلان]] [[خلیفه]] اشاره شده است. [[امام]] {{ع}} می‌فرماید: آهسته‌ترین حرکت [[طلحه]] و [[زبیر]] درباره [[عثمان]]، ترساندن و مهربان‌ترین کردارشان، تندی و [[خشونت]] بود<ref>نهج البلاغه، نامه  ۱؛ نیز نک: نامه ۵۴</ref>. از دیگر سو، نقش [[عایشه]]، [[همسر پیامبر اکرم]] {{صل}} نیز در [[مخالفت]] و تحریک [[شورشیان]] نقشی برجسته است. [[امام]] {{ع}} در مورد او فرمود: [[عایشه]] نیز در مورد [[عثمان]] گرفتار [[خشم]] نابهنگام شد و در نتیجه زمینه [[قتل]] او را به دست [[مردم]] خشمگین فراهم آمد<ref>نهج البلاغه، نامه  ۱</ref>.