عیسی بن مریم در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

'''نتیجه''': در [[آیات]] فوق نکته مهمی که مطرح گردیده [[بشارت]] به آمدن [[پیامبر اسلام]] از سوی [[حضرت عیسی]] و کتاب‌های [[الهی]] قبل - توراة و [[انجیل]] - است و [[خداوند]] میگوید: و به یاد آورید هنگامی را که [[عیسی بن مریم]] گفت: ای [[بنی‌اسرائیل]]! من [[فرستاده خدا]] به سوی شما هستم، این در حالی است که [[تصدیق]] کننده کتابی که قبل از من فرستاده شده -[[تورات]] - می‌باشم {{متن قرآن|وَإِذْ قَالَ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ يَا بَنِي إِسْرَائِيلَ إِنِّي رَسُولُ اللَّهِ إِلَيْكُمْ مُصَدِّقًا لِمَا بَيْنَ يَدَيَّ مِنَ التَّوْرَاةِ}} و [[بشارت دهنده]] به رسولی که بعد از من می‌آید و نام او [[احمد]] است {{متن قرآن|وَمُبَشِّرًا بِرَسُولٍ يَأْتِي مِنْ بَعْدِي اسْمُهُ أَحْمَدُ}} بنابراین من حلقه اتّصالی هستم که [[امت]] [[موسی]] و کتاب او را به [[امت پیامبر]] [[آینده]] ([[پیامبر اسلام]]) و کتاب او، پیوند می‌دهم: گرچه جمعی از [[بنی‌اسرائیل]] به این [[پیامبر]] [[موعود]] [[ایمان]] آوردند، اما گروه عظیمی سرسختانه در برابر او ایستادند، و حتّی [[معجزات]] آشکار او را [[انکار]] کردند و هنگامی که او -[[احمد]] - با [[معجزات]] و دلائل روشن به سراغ آنان آمد گفتند: این [[سحری]] است آشکار {{متن قرآن|فَلَمَّا جَاءَهُمْ بِالْبَيِّنَاتِ قَالُوا هَذَا سِحْرٌ مُبِينٌ}} [[علامه طباطبایی]] مینویسد {{متن قرآن|وَإِذْ قَالَ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ يَا بَنِي إِسْرَائِيلَ إِنِّي رَسُولُ اللَّهِ إِلَيْكُمْ مُصَدِّقًا لِمَا بَيْنَ يَدَيَّ مِنَ التَّوْرَاةِ وَمُبَشِّرًا بِرَسُولٍ يَأْتِي مِنْ بَعْدِي اسْمُهُ أَحْمَدُ}} در آغاز [[کلام]] گفتیم که این [[آیه]] و [[آیه]] بعدی‌اش و سه [[آیه]] بعدش در [[مقام]] این است که [[رسالت]] و [[نبوت]] [[رسول خدا]]{{صل}} را که نزد [[مردم]] با [[ایمان]] مسلم است، برای سایرین مسجل سازد و بفهماند که آن جناب را با [[هدایت]] و [[دین حق]] فرستاده تا بر همه [[ادیان]] غلبه‌اش دهد، هر چند که [[کافران]] از [[اهل کتاب]] را خوش نیاید، و نیز [[دینی]] که او آورده نوری ساطع از طرف [[خدای تعالی]] است، و [[مشرکین]] می‌خواهند آن را با دهن‌هایشان خاموش کنند، در حالی که [[خدا]] [[نور]] خود را تمام می‌کند، هر چند که [[مشرکین]] را خوش نیاید. پس بر [[مؤمنین]] است که او را با اینکه می‌دانند [[فرستاده خدا]] به سویشان است، [[آزار]] ندهند، بلکه یاری‌اش کنند، و در راه پروردگارشان و برای [[احیای دین]] او و نشر کلمه [[توحید]] [[جهاد]] کنند. از اینجا معلوم می‌شود که جمله {{متن قرآن|وَإِذْ قَالَ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ يَا بَنِي إِسْرَائِيلَ}} به منزله مقدمه و [[زمینه‌چینی]] است برای مطلب بعدی که می‌فرماید: [[رسول خدا]]{{صل}} فرستاده‌ای است مبشر که [[عیسی]]{{ع}} به آمدنش [[بشارت]] داده، و او کسی است که [[خدای تعالی]] او را به [[هدایت]] و [[دین حق]] گسیل داشته، و [[دین]] او نوری است که [[مردم]] با آن راه [[سعادت]] را می‌یابند. و این را هم می‌دانیم که [[بشارت]] عموماً عبارت است از خبری که شنونده از شنیدنش خوشحال گردد، و معلوم است که چنین خبری چیزی جز از خیری که به شنونده برسد و عاید او شود، نمی‌تواند باشد، و خیری که از [[بعثت پیامبر]] و [[دعوت]] او [[انتظار]] می‌رود این است که با بعثتش باب [[رحمت الهی]] به روی [[انسان‌ها]] باز شود، و در نتیجه [[سعادت دنیا]] و عقبایشان به [[وسیله]] [[عقائد]] حقه، و یا [[اعمال صالح]]، و یا هر دو تأمین گردد. و [[بشارت]] به آمدن [[پیامبری]] بعد از [[پیامبری]] دیگر - با در نظر گرفتن اینکه [[پیغمبر]] سابق دعوتش پذیرفته شده، و جا افتاده، و با در نظر داشتن [[وحدت]] [[دعوت دینی]] در همه [[انبیاء]] - وقتی [[تصور]] دارد و دارای خاصیت [[بشارت]] است که [[پیامبر]] دوم دعوتی پیشرفته‌تر، و [[دینی]] کامل‌تر آورده باشد، [[دینی]] که مشتمل بر [[عقائد]] حقه بیشتر، و [[شرایع]] عادلانه‌تر برای [[جامعه]]، و نسبت به [[سعادت بشر]] در [[دنیا]] و [[آخرت]] فراگیرتر باشد، و گرنه [[انسان‌ها]] از آمدن [[پیامبر]] دوم چیز زائدی عایدشان نمی‌شود، و از [[بشارت]] آمدنش [[خرسند]] نمی‌گردند. با این بیان روشن گردید که جمله {{متن قرآن|وَمُبَشِّرًا بِرَسُولٍ يَأْتِي مِنْ بَعْدِي}} هر چند از این نکته خبری نداده، اما معنایش می‌فهماند که آن‌چه [[پیامبر]] [[احمد]]{{صل}} می‌آورد پیشرفته‌تر و کامل‌تر از [[دینی]] است که [[تورات]] متضمن آن است، و آن‌چه [[عیسی]]{{ع}} بدان [[مبعوث]] شده در [[حقیقت]] واسطه‌ای است بین دو [[دعوت]]. در نتیجه [[کلام]] [[عیسی بن مریم]] را این طور باید معنا کرد: {{متن قرآن|إِنِّي رَسُولُ اللَّهِ إِلَيْكُمْ مُصَدِّقًا...}} من فرستاده‌ای هستم از [[ناحیه]] [[خدای تعالی]] به سوی شما تا شما را به سوی [[شریعت]] [[تورات]] و منهاج آن [[دعوت]] کنم {{متن قرآن|وَلِأُحِلَّ لَكُمْ بَعْضَ الَّذِي حُرِّمَ عَلَيْكُمْ}} و بعضی از آن‌چه را که بر شما [[حرام]] شده برایتان [[حلال]] کنم، و این همان شریعتی است که [[خدای تعالی]] به دست من برایتان آورده، و به زودی آن را با [[بعثت]] [[پیامبری]] به نام [[احمد]]{{صل}} که بعد از من خواهد آمد تکمیل می‌کند. از نظر اعتبار [[عقلی]] هم مطلب از این قرار است، چون اگر در [[معارف الهی]] که [[اسلام]] بدان [[دعوت]] می‌کند، دقت کنیم خواهیم دید که از شریعت‌های آسمانی دیگر که قبل از [[اسلام]] بوده دقیق‌تر و کامل‌تر است، مخصوصاً [[توحیدی]] که [[اسلام]] بدان می‌خواند - و یکی از اصول [[عقائد]] [[اسلام]] است، و همه [[احکام اسلام]] بر آن اساس [[تشریع]] شده، و بازگشت همه [[معارف]] [[حقیقی]] بدان است - [[توحیدی]] است بسیار دقیقه که ما در مباحث سابق این کتاب پاره‌ای مطالب درباره آن گذراندیم. و همچنین [[شرایع]] و [[قوانین]] عملی [[اسلام]] که در دقت آن همین بس که از کوچک‌ترین حرکات و سکنات فردی و [[اجتماعی]] [[انسان]] گرفته تا بزرگ‌ترین آن را در نظر گرفته، و همه را تعدیل نموده، و از [[افراط و تفریط]] در یک یک آنها جلوگیری نموده، و برای هر یک حدی معین فرموده، و در عین حال تمامی [[اعمال]] [[بشر]] را بر اساس [[سعادت]] پایه‌ریزی کرده و بر اساس [[توحید]] تنظیم فرموده است. [[آیه شریفه]] {{متن قرآن|الَّذِينَ يَتَّبِعُونَ الرَّسُولَ النَّبِيَّ الْأُمِّيَّ الَّذِي يَجِدُونَهُ مَكْتُوبًا عِنْدَهُمْ فِي التَّوْرَاةِ وَالْإِنْجِيلِ يَأْمُرُهُمْ بِالْمَعْرُوفِ وَيَنْهَاهُمْ عَنِ الْمُنْكَرِ وَيُحِلُّ لَهُمُ الطَّيِّبَاتِ وَيُحَرِّمُ عَلَيْهِمُ الْخَبَائِثَ وَيَضَعُ عَنْهُمْ إِصْرَهُمْ وَالْأَغْلَالَ الَّتِي كَانَتْ عَلَيْهِمْ}} آنهایی که [[پیروی]] می‌کنند از [[پیامبری]] [[درس نخوانده]] که قبل از آمدنش نام او را در [[تورات]] و [[انجیل]] خود یافته بودند، و او ایشان را به همه [[نیکی‌ها]] امر می‌کند، و از همه بدی‌ها [[نهی]] می‌کند، و همه پاکیزه‌ها را برایشان [[حلال]]، و همه پلیدی‌ها را بر آنان [[حرام]] می‌سازد، و بارهای سنگین دوششان را می‌اندازد، و آن زنجیرهایی را که بر دست و پا دارند باز می‌کند نیز به همین نکته اشاره نموده است و نظیر این [[آیه]] [[آیات]] دیگری است که در توصیف [[قرآن]] آمده. و این جمله، یعنی {{متن قرآن|وَمُبَشِّرًا بِرَسُولٍ يَأْتِي مِنْ بَعْدِي}} هر چند تصریح به [[بشارت]] کرده، الا اینکه دلالت ندارد بر اینکه در [[کتاب عیسی]]{{ع}} وجود داشته، اما [[آیه]] [[سوره اعراف]] که در چند سطر قبل [[نقل]] و ترجمه شد، از این ابهام پرده برداشت، و فرمود {{متن قرآن|يَجِدُونَهُ مَكْتُوبًا عِنْدَهُمْ فِي التَّوْرَاةِ وَالْإِنْجِيلِ}} و همچنین [[آیه]] ۲۹ [[سوره فتح]] که در [[وصف]] [[رسول خدا]]{{صل}} فرموده {{متن قرآن|ذَلِكَ مَثَلُهُمْ فِي التَّوْرَاةِ وَمَثَلُهُمْ فِي الْإِنْجِيلِ}} بر این معنا دلالت دارد<ref>ترجمه تفسیر المیزان، ج۱۹، ص۴۲۵.</ref><ref>[[محمد جعفر سعیدیان‌فر|سعیدیان‌فر]] و [[سید محمد علی ایازی|ایازی]]، [[فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم]]، ج۲، ص ۳۱۵-۳۲۷.</ref>.