حسن سلوک در حدیث: تفاوت میان نسخه‌ها
←جستارهای وابسته
| خط ۱۵۶: | خط ۱۵۶: | ||
#ابن‌عمر گوید: [[پیامبر]]{{صل}} [[آیه]] {{متن قرآن|تَبَارَكَ الَّذِي بِيَدِهِ الْمُلْكُ...}}<ref>«بزرگوار است آنکه پادشاهی در کف اوست» سوره ملک، آیه ۱.</ref> را تا {{متن قرآن|أَحْسَنُ عَمَلًا}}، [[تلاوت]] نمود و فرمود: {{متن حدیث|أَيُّكُمْ أَحْسَنُ عَقْلًا وَ أَوْرَعُ عَنْ مَحَارِمِ اللَّهِ وَ أَسْرَعُ فِي طَاعَةِ اللَّهِ}}؛ یعنی کدام‌یک از شما در [[عقل]]، نیکوتر، و در [[پرهیز]] از حرام‌های [[خدای تعالی]]، پارساتر، و در عمل به [[طاعت]] خدای تعالی، سریع‌تر هست؟<ref>نورالثقلین، ج۵، ص۳۸۰، ح۱۳.</ref>. | #ابن‌عمر گوید: [[پیامبر]]{{صل}} [[آیه]] {{متن قرآن|تَبَارَكَ الَّذِي بِيَدِهِ الْمُلْكُ...}}<ref>«بزرگوار است آنکه پادشاهی در کف اوست» سوره ملک، آیه ۱.</ref> را تا {{متن قرآن|أَحْسَنُ عَمَلًا}}، [[تلاوت]] نمود و فرمود: {{متن حدیث|أَيُّكُمْ أَحْسَنُ عَقْلًا وَ أَوْرَعُ عَنْ مَحَارِمِ اللَّهِ وَ أَسْرَعُ فِي طَاعَةِ اللَّهِ}}؛ یعنی کدام‌یک از شما در [[عقل]]، نیکوتر، و در [[پرهیز]] از حرام‌های [[خدای تعالی]]، پارساتر، و در عمل به [[طاعت]] خدای تعالی، سریع‌تر هست؟<ref>نورالثقلین، ج۵، ص۳۸۰، ح۱۳.</ref>. | ||
#در کتاب [[احتجاج]]، [[طبرسی]]، از [[امام رضا]]{{ع}}، [[حدیث]] طولانی‌ای را [[نقل]] کرده است. در آن حدیث آمده که: {{متن حدیث|و اما قوله عزوجل: {{متن قرآن|لِيَبْلُوَكُمْ أَيُّكُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا}} فانه عزوجل خلق خلقه ليبلوكم بتكليف طاعته و عبادته لا على سبيل الامتحان و التجربة لأنه لم يزل عليكما بكل شيء}}؛ یعنی: و اما درباره قول [[خدای عزوجل]]: {{متن قرآن|لِيَبْلُوَكُمْ أَيُّكُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا}}؛ البته، خدای عزوجل خلقش را آفرید برای آزمودن شما با [[تکلیف]] طاعت و [[عبادت]]، نه برای [[امتحان]] و تجربه؛ زیرا [[خدای بزرگ]]، پیوسته بر هر چیزی عالم و [[دانا]] بوده است<ref>نورالثقلین، ج۵، ص۳۸۰، ح۱۴.</ref>. از -[[علی بن ابراهیم]] از پدرش و او با اسنادش تا [[سفیان بن عیینه]]، و از [[ابی‌عبدالله]]، [[امام صادق]]{{ع}} [[روایت]] کرده است که آن بزرگوار درباره قول [[خدای عزوجل]]: {{متن قرآن|لِيَبْلُوَكُمْ أَيُّكُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا}}، فرمود: {{متن حدیث|لَيْسَ يَعْنِي أَكْثَرَكُمْ عَمَلًا وَ لَكِنْ أَصْوَبَكُمْ عَمَلًا وَ إِنَّمَا الْإِصَابَةُ خَشْيَةُ اللَّهِ وَ النِّيَّةُ الصَّادِقَةُ وَ الْخَشْيَةُ ثُمَّ قَالَ الْإِبْقَاءُ عَلَى الْعَمَلِ حَتَّى يَخْلُصَ أَشَدُّ مِنَ الْعَمَلِ وَ الْعَمَلُ الْخَالِصُ الَّذِي لَا تُرِيدُ أَنْ يَحْمَدَكَ عَلَيْهِ أَحَدٌ إِلَّا اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ وَ النِّيَّةُ أَفْضَلُ مِنَ الْعَمَلِ أَلَا وَ إِنَّ النِّيَّةَ هِيَ الْعَمَلُ ثُمَّ تَلَا قَوْلَهُ عَزَّ وَ جَلَ {{متن قرآن|قُلْ كُلٌّ يَعْمَلُ عَلَى شَاكِلَتِهِ}}<ref>«بگو: هر کس به فرا خور خویش کار می‌کند و پروردگار شما داناتر است که چه کس رهیافته‌تر است» سوره اسراء، آیه ۸۴.</ref> يَعْنِي عَلَى نِيَّتِهِ}}؛ یعنی مقصودش بیشترین شما از نظر عمل نیست، بلکه مقصود آن صحیح‌ترین شما از نظر عمل می‌باشد، و به [[هدف]] رسیدن تنها [[خشیت]] داشتن نسبت به [[خداوند]] و [[نیت]] صادق است. سپس فرمود: باقی بودن بر [[اخلاص]] در عمل، سخت‌تر از خود عمل است، و عمل [[خالص]]، عملی است که ما نخواسته باشیم به جز [[خدای تعالی]]، احدی ما را بر آن [[تمجید]] و [[ستایش]] کند، و نیت، [[برتر]] از عمل است. بدان و [[آگاه]] باش که نیت همان عمل است. سپس [[آیه]] {{متن قرآن|قُلْ كُلٌّ يَعْمَلُ عَلَى شَاكِلَتِهِ}}، را [[تلاوت]] نمود و فرمود: یعنی بر نیتش<ref>برهان، ص۱۱۳۲.</ref>.<ref>[[عبدالنبی امامی|امامی، عبدالنبی]]، [[فرهنگ قرآن ج۱ (کتاب)|فرهنگ قرآن ج۱]]، ص ۵۶۵-۵۷۵.</ref> | #در کتاب [[احتجاج]]، [[طبرسی]]، از [[امام رضا]]{{ع}}، [[حدیث]] طولانی‌ای را [[نقل]] کرده است. در آن حدیث آمده که: {{متن حدیث|و اما قوله عزوجل: {{متن قرآن|لِيَبْلُوَكُمْ أَيُّكُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا}} فانه عزوجل خلق خلقه ليبلوكم بتكليف طاعته و عبادته لا على سبيل الامتحان و التجربة لأنه لم يزل عليكما بكل شيء}}؛ یعنی: و اما درباره قول [[خدای عزوجل]]: {{متن قرآن|لِيَبْلُوَكُمْ أَيُّكُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا}}؛ البته، خدای عزوجل خلقش را آفرید برای آزمودن شما با [[تکلیف]] طاعت و [[عبادت]]، نه برای [[امتحان]] و تجربه؛ زیرا [[خدای بزرگ]]، پیوسته بر هر چیزی عالم و [[دانا]] بوده است<ref>نورالثقلین، ج۵، ص۳۸۰، ح۱۴.</ref>. از -[[علی بن ابراهیم]] از پدرش و او با اسنادش تا [[سفیان بن عیینه]]، و از [[ابی‌عبدالله]]، [[امام صادق]]{{ع}} [[روایت]] کرده است که آن بزرگوار درباره قول [[خدای عزوجل]]: {{متن قرآن|لِيَبْلُوَكُمْ أَيُّكُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا}}، فرمود: {{متن حدیث|لَيْسَ يَعْنِي أَكْثَرَكُمْ عَمَلًا وَ لَكِنْ أَصْوَبَكُمْ عَمَلًا وَ إِنَّمَا الْإِصَابَةُ خَشْيَةُ اللَّهِ وَ النِّيَّةُ الصَّادِقَةُ وَ الْخَشْيَةُ ثُمَّ قَالَ الْإِبْقَاءُ عَلَى الْعَمَلِ حَتَّى يَخْلُصَ أَشَدُّ مِنَ الْعَمَلِ وَ الْعَمَلُ الْخَالِصُ الَّذِي لَا تُرِيدُ أَنْ يَحْمَدَكَ عَلَيْهِ أَحَدٌ إِلَّا اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ وَ النِّيَّةُ أَفْضَلُ مِنَ الْعَمَلِ أَلَا وَ إِنَّ النِّيَّةَ هِيَ الْعَمَلُ ثُمَّ تَلَا قَوْلَهُ عَزَّ وَ جَلَ {{متن قرآن|قُلْ كُلٌّ يَعْمَلُ عَلَى شَاكِلَتِهِ}}<ref>«بگو: هر کس به فرا خور خویش کار می‌کند و پروردگار شما داناتر است که چه کس رهیافته‌تر است» سوره اسراء، آیه ۸۴.</ref> يَعْنِي عَلَى نِيَّتِهِ}}؛ یعنی مقصودش بیشترین شما از نظر عمل نیست، بلکه مقصود آن صحیح‌ترین شما از نظر عمل می‌باشد، و به [[هدف]] رسیدن تنها [[خشیت]] داشتن نسبت به [[خداوند]] و [[نیت]] صادق است. سپس فرمود: باقی بودن بر [[اخلاص]] در عمل، سخت‌تر از خود عمل است، و عمل [[خالص]]، عملی است که ما نخواسته باشیم به جز [[خدای تعالی]]، احدی ما را بر آن [[تمجید]] و [[ستایش]] کند، و نیت، [[برتر]] از عمل است. بدان و [[آگاه]] باش که نیت همان عمل است. سپس [[آیه]] {{متن قرآن|قُلْ كُلٌّ يَعْمَلُ عَلَى شَاكِلَتِهِ}}، را [[تلاوت]] نمود و فرمود: یعنی بر نیتش<ref>برهان، ص۱۱۳۲.</ref>.<ref>[[عبدالنبی امامی|امامی، عبدالنبی]]، [[فرهنگ قرآن ج۱ (کتاب)|فرهنگ قرآن ج۱]]، ص ۵۶۵-۵۷۵.</ref> | ||
==[[تدبر]] در [[آیات]] احسن== | |||
قوله تعالی: {{متن قرآن|كِتَابٌ أَنْزَلْنَاهُ إِلَيْكَ مُبَارَكٌ لِيَدَّبَّرُوا آيَاتِهِ وَلِيَتَذَكَّرَ أُولُو الْأَلْبَابِ}}<ref>«(این) کتابی خجسته است که ما به سوی تو فرو فرستاده‌ایم تا در آیات آن نیک بیندیشند و تا خردمندان از آن پند گیرند» سوره ص، آیه ۲۹.</ref>. | |||
همان‌گونه که قبلاً متذکر شدیم، آیاتی که تاکنون از جهات لغوی [[تفسیری]] و [[تفسیر]] [[روایی]] به بررسی آنها پرداخته‌ایم، از بین ۳۴ آیه موجود در [[قرآن کریم]] که مشتمل بر کلمه احسن است، [[انتخاب]] شده، ولی با این حال فی‌الجمله در بردارنده الگوی کلی در [[حسن]] [[سلوک]] و رفتارهای [[نیکو]] است، و شمول آن نسبت به [[فطرت]] [[الهی]] [[دین اسلام]]، [[آداب]] برخوردهای [[اجتماعی]] [[مؤمنان]]، [[انتخاب]] [[بهترین]] [[دین]]، بهترین طریق [[حکم]] و [[قضاوت]]، [[قانون]] دخالت در [[مال یتیم]]، طریق [[دعوت]] به سوی [[حق]]، روش صحیح برخوردهای [[کلامی]]، فرجام [[نیک]] در [[فرهنگ]] معاملات [[اقتصادی]]، [[روان‌شناختی]] صحیح در دفع [[بدی]]، بهترین گفتار، عمل مقبول، [[فلسفه]] [[مرگ]]، [[حیات]] و [[آزمایش]]، جامعیتی در حسن سلوک دارد. لذا در این قسمت، احسن را به اعتبار مذکور و با استناد به [[آیات قرآن]]، و با [[استعانت]] از امدادها و [[الطاف]] [[خدای سبحان]] بررسی و [[تدبر]] می‌نماییم. | |||
تنوع معنا و مفهوم احسن در یازده [[آیه]] [[قرآن کریم]]، ابعادی از حسن سلوک به ترتیب [[آیات]] مصحفی | |||
===معنا و مفهوم اول احسن=== | |||
{{متن قرآن|أَحْسَنُ}} در [[آیه شریفه]] {{متن قرآن|صِبْغَةَ اللَّهِ وَمَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللَّهِ صِبْغَةً وَنَحْنُ لَهُ عَابِدُونَ}}<ref>«رنگ (و نگار) خداوند را (بگزینید) و خوش‌رنگ (و نگار)تر از خداوند کیست؟ و ما پرستندگان اوییم» سوره بقره، آیه ۱۳۸.</ref>، به اعتبار “صبغه” معنا می‌شود؛ زیرا [[صبغه]] در حکم، موصوفی است که به وسیله احسن توصیف می‌شود. بنا بر این اساس، لازم است در معنای “صبغه” بررسی شود. تدبر در آیه شریفه می‌نمایاند که [[تفسیر]] صدر آیه. در ذیل آن قرار دارد؛ یعنی تفسیر {{متن قرآن|صِبْغَةَ اللَّهِ}} در {{متن قرآن|نَحْنُ لَهُ عَابِدُونَ}}است، و مؤید این مطلب آن است که: {{متن قرآن|وَنَحْنُ لَهُ عَابِدُونَ}}، بعد از “صبغه”، واقع شده، و “صبغة” نکره‌ای است که جمله {{متن قرآن|نَحْنُ لَهُ عَابِدُونَ}} آن را توصیف نموده است. لذا معلوم می‌شود، “صبغه” طریقی است که باید با آن [[خدای تعالی]] [[عبادت]] شود؛ بدین معنا که باید خدای تعالی را از طریق “صبغه”، عبادت کنیم. در این جا سؤالی مطرح می‌شود، و آن این است که: طریق “صبغه” چیست که [[خدای متعال]] از طریق آن عبادت می‌شود؟ پاسخ [[بدیهی]] این سؤال، آن است که طریق “صبغه”، همان دین است. اما دین یک مفهوم کلی است، و باید آن [[دین]] خاص را که مراد [[آیه]] است، بررسی نمود، و آن دین خاص، در [[دین حنیف]]؛ آن [[دینی]] که [[فطرت]] [[مردم]] بر آن نهاده شده و تنها دین خاصی است که نزد [[خدای تعالی]] دین می‌باشد، منحصر می‌شود، بنابراین به فرموده [[قرآن کریم]]: | |||
#“صبغة”، آن دین خاصی است که [[حنیف]] است و فطرت مردم، بر آن بنا نهاده شده: {{متن قرآن|فَأَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّينِ حَنِيفًا فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتِي فَطَرَ النَّاسَ عَلَيْهَا لَا تَبْدِيلَ لِخَلْقِ اللَّهِ ذَلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ}}<ref>«بنابراین با درستی آیین روی (دل) را برای این دین راست بدار! بر همان سرشتی که خداوند مردم را بر آن آفریده است؛ هیچ دگرگونی در آفرینش خداوند راه ندارد؛ این است دین استوار اما بیشتر مردم نمی‌دانند» سوره روم، آیه ۳۰.</ref>. | |||
#“صبغة”، آن دین خاصی است که با تأکید و [[تأیید]] نزد خدای تعالی دین قلمداد گردیده؛ هم‌چنین آن دین را خدای تعالی برای مردم کامل نموده است، و کسی که به غیر از آن دین را [[طلب]] کند، از او پذیرفته نیست: {{متن قرآن|إِنَّ الدِّينَ عِنْدَ اللَّهِ الْإِسْلَامُ}}<ref>«بی‌گمان دین (راستین) نزد خداوند، اسلام است» سوره آل عمران، آیه ۱۹.</ref>، {{متن قرآن|الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي وَرَضِيتُ لَكُمُ الْإِسْلَامَ دِينًا}}<ref>«امروز دینتان را کامل و نعمتم را بر شما تمام کردم و اسلام را (به عنوان) آیین شما پسندیدم» سوره مائده، آیه ۳.</ref>، {{متن قرآن|وَمَنْ يَبْتَغِ غَيْرَ الْإِسْلَامِ دِينًا فَلَنْ يُقْبَلَ مِنْهُ}}<ref>«و هر کس جز اسلام دینی گزیند هرگز از او پذیرفته نمی‌شود و او در جهان واپسین از زیانکاران است» سوره آل عمران، آیه ۸۵.</ref>. | |||
#از بررسی مطالب فوق، این نتیجه حاصل می‌شود که: “صبغه”؛ یعنی [[دین مبین اسلام]] و این معنا، همان فرمایش [[امام صادق]]{{ع}} به [[روایت]] [[ابان]] از [[محمد بن مسلم]] و [[حمران]] است که آن بزرگوار فرمود: {{متن حدیث|الصِّبْغَةُ هِيَ الْإِسْلَامُ}}<ref>نورالثقلین، ج۱، ص۱۳۲، ص۱۰۰.</ref>. | |||
با تحقیق مذکور، [[آیه شریفه]] ۱۳۸ [[سوره بقره]]، این چنین معنا می‌شود: | |||
[[دین]] [[خدای تعالی]]، و چه کسی نیکوتر است از خدای تعالی از جهت عرضه دین (که [[دین مبین اسلام]] را عرضه نموده)، ما ([[مؤمنان]] از طریق دین مبین اسلام) او را [[عبادت]] می‌کنیم.<ref>[[عبدالنبی امامی|امامی، عبدالنبی]]، [[فرهنگ قرآن ج۱ (کتاب)|فرهنگ قرآن ج۱]]، ص ۵۷۵.</ref> | |||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||