ابدال چه کسانی هستند؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::::معنای [[ابدال]] چنانکه مرحوم [[طریحی]] در مجمع البحرین می‌گوید آنان جمعی از [[صالحان]] می‌باشند که در روی [[زمین]] هستند وقتی یکی از آنان فوت کرد [[خداوند]] بدل او شخص [[صالح]] دیگری را جایگزین او می‌کند اینها ۴۷ نفر در [[شام]] و یا ۳۰ نفر در جای دیگر هستند<ref>مجمع البحرین، مادة(بدل).</ref>.

::::::و در روایتی است که از [[امام رضا|حضرت رضا]] از [[ابدال]] سؤال شد [[حضرت]] فرمودند: [[ابدال]] اوصیای [[پیامبران]] هستند<ref>سفینه، ماده بدل.</ref>.

::::::و [[امام علی|حضرت علی]] {{ع}} در روایتی دیگر آنان را [[اهل شام]] معرفی می‌فرمایند<ref>مجمع البحرین، ماده عصب.</ref>»<ref>[[سید جعفر موسوی‌نسب|موسوی‌نسب، سید جعفر]]، [[دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان (کتاب)|دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان]]، ج۲، ص۱۱۵.</ref>.

::::::[[خالد بن هیثم فارسی]] گوید: به [[امام رضا]] {{ع}} عرض کردم: [[مردم]] [[گمان]] دارند که در روی [[زمین]] گروهی به نام [[ابدال]] وجود دارند، اینان کیانند؟ [[حضرت]] در پاسخ فرمود: "راست گفتند. منظور از [[ابدال]] همان [[اوصیا]] و [[جانشینان]] هستند که [[خداوند]] پس از [[مرگ]] و [[رحلت]] هر [[پیامبری]] آنها را بدل و [[جانشین]] او قرار می‌دهد، تا اینکه به [[حضرت محمد]] {{صل}} آنها را خاتمه داد"<ref>سفینه البحار، ج ۱، ص ۶۴.</ref>.

::::::و از این [[گفتگو]] روشن می‌شود که [[ابدال]] [[جانشینان]] [[انبیای الهی]] هستند، همچنان که از دیگر [[روایات]] نیز به دست می‌آید که منظور از [[ابدال]]، [[امامان]] [[معصوم]] {{عم}} هستند و نیز احتمال دارد که [[یاران خاص]] [[امامان]] {{عم}} باشند<ref>همان.</ref>.

::::::مرحوم [[محدث قمی]]، ضمن بیان اینکه مراد از [[ابدال]]، [[امامان]] [[معصوم]] {{عم}} و یا طبق فرموده [[امام رضا]] {{ع}} اوصیای [[الهی]] هستند، ابراز [[تردید]] کرده از اینکه شامل [[امامان]] [[معصوم]] {{عم}} باشد، چرا که در دعای [[روایت]] شده از ام [[داوود]] از [[امام صادق]] {{ع}} که در نیمه [[رجب]] وارد شده دلالت دارد که [[ابدال]] غیر از [[امامان]] هستند، اگرچه صراحتی در این خصوص ندارد و ممکن است حمل بر تأکید باشد<ref>سفینه البحار، ج ۱، ص ۶۴.</ref> و دعای مورد نظر این است که [[حضرت]] می‌فرماید: {{عربی|"اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى الْأَبْدَالِ وَ الْأَوْتَادِ وَ السُّيَّاحِ وَ الْعُبَّادِ وَ الْمُخْلِصِينَ وَ الزُّهَّادِ وَ أَهْلِ الْجِدِّ وَ الِاجْتِهَادِ وَ اخْصُصْ مُحَمَّداً وَ أَهْلَ بَيْتِهِ بِأَفْضَلِ صَلَوَاتِكَ وَ أَجْزَلِ كَرَامَاتِكَ..."}}<ref>مفاتیح الجنان، ص ۲۶۴.</ref>.

::::::و آنچه که نظریه مرحوم [[محدث قمی]] را تایید می‌کند، آنکه در برخی [[روایات]]، عده‌ای از زنان را جزو [[ابدال]] شمرده‌اند<ref>فردوس الاخبار ج ۱، ص ۱۱۹.</ref> و یا اینکه گفته شده: هر کس چند ویژگی در او باشد، جزو [[ابدال]] شمرده خواهد شد<ref>همان، ج ۲، ص ۸۴.</ref> و یا در پاسخ اینکه [[ابدال]] از کجا به این مرتبه رسیده‌اند؟ گفته شده: به وسیله [[جود]] و سخا و [[نصیحت]] و [[خیرخواهی]] [[مسلمانان]]<ref>المعجم الکبیر، ج ۱۰، ص ۲۲۴.</ref>. که همه اینها دلالت بر این دارد که [[ابدال]] غیر [[معصومان]] {{عم}} می‌باشند.

::::::و ممکن است در حال حاضر بر خادمان و گروه سی نفری از همراهان [[حضرت مهدی]] {{ع}} منطبق شود. چنانچه [[علامه مجلسی]] از [[امام باقر]] {{ع}} [[نقل]] می‌کند که فرمود: {{عربی|"لَا بُدَّ لِصَاحِبِ هَذَا الْأَمْرِ مِنْ عُزْلَةٍ وَ لَا بُدَّ فِي عُزْلَتِهِ مِنْ قُوَّةٍ وَ مَا بِثَلَاثِينَ مِنْ وَحْشَةٍ"}}<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۱۵۳.</ref>؛ "[[صاحب الزمان]] {{ع}} را به ناچار غیبتی است و در آن [[غیبت]]، [[قدرت]] و قوت برای او لازم است که در آن زمان به وسیله سی نفر از همراهانش از [[وحشت]] و تنهایی بیرون می‌آید، که با تعداد [[ابدال]] کاملاً سازگار است"»<ref>[[محمد جواد مروجی طبسی|مروجی طبسی، محمد جواد]]، [[بامداد بشریت (کتاب)|بامداد بشریت]]، ص ۱۴۱-۱۴۷.</ref>.

::::::معنی [[ابدال]] چنان‌که مرحوم [[طریحی]] در مجمع البحرین می‌گوید: آنها جمعی از [[صالحان]] می‌باشند، که همواره در [[زمین]] هستند، وقتی‌ یکی از آنها فوت کرد، [[خداوند]] بدل او شخص [[صالح]] دیگر را می‌گذارد، اینها چهل یا هفتاد نفر در [[شام]] هستند و یا سی نفر در جای دیگر<ref>مجمع البحرین (ماده بدل).</ref>.

::::::بنابراین اینها مردان [[خالص]] و کامل و [[صالح]] روی [[زمین]] هستند. ضمناً ناگفته نماند: شخصی از [[امام رضا|حضرت رضا]]{{ع}} در مورد [[ابدال]] پرسید، آن حضرت {{ع}} فرمود: [[ابدال]]، اوصیای [[پیامبران]] هستند<ref>سفینة البحار، ماده بدل.</ref>»<ref>[[ محمد محمدی اشتهاردی|محمدی اشتهاردی، محمد]]، [[حضرت مهدی فروغ تابان ولایت (کتاب)|حضرت مهدی فروغ تابان ولایت]]، ص ۱۵۱.</ref>.